گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

در کشور ما مفهوم گردشگری در فرهنگ عامیانه و حتی مسولان سازمان گردشگری خلاصه شده به افرادی است که برای بازدید از بناهای تاریخی به این کشور آمده اند اما در بسیاری از کشورهای جهان، گردشگر معانی بسیار گسترده دیگری نیز دارد که از یک مشتری کالاهای داخلی گرفته تا یک سفیر فرهنگی و مروج صلح و آشتی میتواند تعبیر شود.

ناگفته پیداست که آشنایی یک فرد خارجی با فرهنگ هر کشوری میتواند از زمینه های سیاسی گرفته تا اقتصادی و فرهنگی برای هر کشور مفید باشد.

در میان جذابیتهای گوناگونی که هر فرهنگ برای جذب توریست و ارتباط عاطفی با او دارد، موسیقی یکی از بهترین ابزارهای فرهنگی بوده که از دیر باز موجب پیوندهای ناگسستنی میان ملتها شده است؛ موضوعی که مسولان سازمانهای گردشگری ایران از آن غافل بوده اند.

این در حالی است که هرسال بسیاری از گروه های موسیقی کشورمان در جشنواره های غربی و شرقی شرکت میکنند و توریستها را با خود به سالنهایی غیر از سالنهای ایرانی میکشند. هر چند قسمتی از این گروه های موسیقی بخاطر ناهماهنگ بودن با قوانین و عرف کشور ما، از اجرای برنامه در ایران صرف نظر میکنند و به نقاط مختلف جهان سفر میکنند ولی گروه ها و هنرمندان بسیاری هستند که بخاطر نبود امکانات و مشکلات اجرا کشور را ترک میکنند.

گروه اول که به تبع تا قوانین و عرف جامعه اینگونه است چاره ای جز سفر ندارند ولی گروه دوم که جامعه و قوانین ما فعالیت آنها را تایید میکند و حتی به بهانه های مختلف دولت به این دسته از موسیقیدانان کمک های مادی و معنوی میکند، چرا باید ترک وطن کنند؟

جواب به این سوال چندان مشکل نیست! نگاهی گذرا به پروسه گرفتن مجوز های مختلف برای اجرای کنسرت و اجاره سالن با قیمت های بالا (آن هم نه سالنی که از آکوستیک مناسب برخوردار باشد!) و مشکلاتی از این قبیل باعث میشود، انگیزه برگزاری کنسرت در کشور کم شود.

حل این مشکل هم چندان سخت نیست! فقط کافی است که مسولان با موسیقی کمی آشتی کنند و مجالی برای عرض اندام گروه ها فراهم کنند، شرایط گرفتن مجوز را آسانتر و به نهاد های خصوصی پربال بیشتری دهند (همانطور که چندیست به خانه موسیقی اعتماد کرده اند و تاثیر آن را هم به خوبی دیده اند)

یکی از گله مندی های همیشگی موسیقیدانان، سالهاست عدم به نمایش گذاشتن ادوات موسیقی است که دیگر ماجرایی کهنه است. البته نباید گمان کنید که صدا و سیما از پخش تصویر این سازها بصورت عمومی مشکل دارد! هر روز کنسرتهایی در جای جای کشور برگزار میشود که عده زیادی در این برنامه ها به تماشای سازها می نشینند و در بسیاری از موارد ردیف اول تا سوم هم مسولان دولتی و حتی روحانیون نشسته اند…

پر واضح است که دیدن و شنیدن کنسرت موسیقی بصورت زنده یا تلویزیونی هیچ تفاوتی ندارد (البته به جز چند هارمونیکی که از صدای سازها حذف میشود که گمان نکنم برای مسولین امر چندان مهم باشد!)

دلیل عدم پخش تصویر ادوات موسیقی هنوز برای موسیقیدانان و احتمالا خود مسولان نامعلوم است و هیچ وقت دلیل قانع کننده ای در این زمینه از طرف مسولان امر گفته نشده است.

این نوع جلوگیری که در قانون هم هیچ بندی مبنی بر انجام آن وجود ندارد، باعث شده، اهل موسیقی بهترین وسیله تبلیغات خود را از دست بدهند. این مشکل هم به سادگی با همت مسولین صدا و سیما قابل رفع است.

مشکلی که در این میان میماند که از دو مورد قبلی حلش سخت تر است، مشکل سالن هاست که آن هم با هزینه ای نه چندان سرسام آور قابل بهینه سازیست. در ایران سالن های بسیاری وجود دارد که میتوانند با کمی همت و صرف هزینه، از نظر صدابرداری و آکوستیک شرایط تقریبا مناسبی را پیدا کنند که حداقل برای اجراهای گروه های کوچک، مفید باشند.

سجاد پورقناد

سجاد پورقناد

سجاد پورقناد متولد ۱۳۶۰ تهران
نوازنده تار و سه تار، خواننده آواز اپراتیک و سردبیر مجله گفتگوی هارمونیک
لیسانس تار از کنسرواتوار تهران و فوق لیسانس اتنوموزیکولوژی از دانشکده فارابی دانشگاه هنر تهران

۱ نظر

بیشتر بحث شده است