گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

جوزف تال آهنگساز اسرائیلی را به عنوان پدر موسیقی اسرائیل می شناسند و به عنوان آهنگساز از سالهای ۱۹۶۰ جایگاهی بین المللی یافته است. آثار پر بار جوزف تال شامل؛ سه اپرا به زبان عبری، چهار اپرا به زبان آلمانی، شش سمفونی، سیزده کنسرتو (concerti)، موسیقی مجلسی، سه کوارتت زهی، قطعه هایی برای سازها به طور تک یا به همراه و آثاری برای سازهای الکترونیک است. جوزف تال در شهر پنوی نزدیک امپراطوری آلمان (هم اکنون متعلق به کشور لهستان) به دنیا آمد. پس از تولد وی؛ خانواده اش به برلین نقل مکان کردند، پدرش زبان شناس بود و در دبیرستان مخصوص یهودیان به تدریس می پرداخت.

تال در آکادمی موسیقی برلین پذیرفته شد و به یادگیری پیانو، آهنگسازی، تئوری موسیقی، چنگ، سازشناسی، ابوا، تاریخ موسیقی، آموزش گوش موسیقی (ear training)، آواز کُر، روش بررسی پیانو و رهبری پرداخت.

پائول هیندمیث (Paul Hindemith) معلم تئوری و آهنگسازی وی، او را به فردریش تراتوین (Friedrich Trautwein) معرفی نمود، شخصی که در زیرزمین آکادمی، استودیوی برای خلق موسیقی الکترونیک داشت.

در سال ۱۹۳۱ تال تحصیلاتش را در این دانشگاه به پایان برد و یک سال پس از آن با روزی لوونتال (Rosie Löwenthal) رقاص، ازدواج کرد. قانون نازی مبنی بر عدم استخدام یهودیان در آلمان، تال را بیکار نمود. وی به منظور کسب مدرکی برای مهاجرت به فلسطین، به تحصیل عکاسی به همراه شول ریمان (Schule Reimann) پرداخت. در سال ۱۹۳۴ تال و همسرش به همراه پسر کوچکشان ریوان به فلسطین مهاجرت کردند.

تال به عنوان عکاس نیمه وقت در شهرهای مختلف به کار مشغول شد. آنان بعدها به شهری دیگر مهاجرت کردند و تال تصمیم گرفت تا زمان خود را وقف موسیقی کند. خانواده اش به اورشلیم رفتند و در آنجا تال قادر بود موقعیت و ارتباط خود را به عنوان یک موسیقیدان وسعت بخشد. او به عنوان پیانیست، اجراهایی داشت، همچنین به تدریس پیانو می پرداخت و به همراه ارکستر جدید فلسطین چنگ می نواخت.


audio file بشنوید
قسمتی از سمفونی شماره یک جوزف تال را

در سال ۱۹۳۷ او و همسرش از یکدیگر جدا شدند. تال درخواست امیل هاوسر (Emil Hauser) را مبنی بر تدریس پیانو، تئوری و آهنگسازی در کنسرواتوار فلسطین پذیرفت و در سال ۱۹۴۸ به عنوان مدیر آکادمی موسیقی اورشلیم منسوب شد، مقامی که تا سال ۱۹۵۲ حفظ نمود. در سال ۱۹۴۰ تال با مجسمه ساز پولا پفر (Pola Pfeffer) ازدواج کرد.

در سال ۱۹۵۱ تال به عنوان سخنران در دانشگاه زبان عبری اورشلیم منسوب شد و در سال ۱۹۶۱ مرکز موسیقی الکترونیک اسرائیل را در این دانشگاه تاسیس نمود. وی مقالات زیادی در دانشگاه منتشر نمود و در دایره المعارف عبری مطالب زیادی در خصوص موسیقی ذکر کرده است. در سال ۱۹۶۵ در دانشگاه عبری به عنوان پروفسور و پس از آن به عنوان رئیس رشته موسیقی شناسی منسوب شد که تا سال ۱۹۷۱ این پست را حفظ نمود.

در میان شاگردان بسیار فراوان او می توان از برجسته ترین آنان نام برد؛ آهنگسازان: بن زیود ارگاد (Ben-Zion Orgad)، روبرت استارر (Robert Starer)، نائومی شمر (Naomi Shemer)، جاکوب گیلبوآ (Jacob Gilboa)، یهودا شارت (Yehuda Sharett)، موسیقی شناس: میشل سمویرا-کوهن (Michal Smoira-Cohn)، نوازنده ویلنسل: اوزی ویسل (Uzi Wiesel) و خواننده با صدای سوپرانو: هیلده زادک (Hilde Zadek). تال سخنران قدری بود، وی در کنفرانس انجمن بین المللی موسیقی معاصر و دیگر سخنرانیها و کنفرانسهای حرفه ای موسیقی در سرتاسر دنیا به عنوان نماینده اسرائیل حضور می یافت و سخنرانی می کرد، همچنین عضو آکادمی هنرهای برلین بود.


audio file بشنوید
قسمتی از سمفونی شماره ۲ جوزف تال را

تا سن شصت سالگی، تال به عنوان پیانیست و رهبر به همراه ارکسترهای مختلف حضور می یافت اما نقش مهم وی در دنیای موسیقی، آهنگسازی بود. در سالهای ۱۹۹۰ با هدف پیشرفت نت نویسی به همراه موسسه تکنولوژی اسرائیل در تحقیقات پروژه تالمارک (Talmark) شرکت کرد. در این سالها قدرت بینایی وی کاهش یافت و ادامه آهنگسازی برای او بسیار مشکل شد.

گفتگوی هارمونیک

گفتگوی هارمونیک

مجله آنلاین «گفتگوی هارمونیک» در سال ۱۳۸۲، به عنوان اولین وبلاگ تخصصی و مستقل موسیقی آغاز به کار کرد. وب سایت «گفتگوی هارمونیک»، امروز قدیمی ترین مجله آنلاین موسیقی فارسی محسوب می شود که به صورت روزانه به روزرسانی می شود.

دیدگاه ها ۹

  • متاسفم از این که وب سایت شما تبلیغ چندتا صهیونیست اسرائیلی را می کند. واقعا قحطی موزیسین هست که مطالب سایت را به چندتا اسراییلی اختصاص بدید؟! این همه موزیسین معروف وجود دارد آن وقت شما آنها را ره کرده و راجع به اینها می نویسید؟ حقیقتا مایه تاسف است!

  • سلام
    دوست عزیز آقای رضا, برای ما خیلی عجیب است که پس از این مدت فعالیت هنوز مشی این سایت را نمیشناسید!
    آیا این همه کتابی که در مورد آن رهبر ارکستر مدافع حزب نازی یا … نوشته شده با هدف گرامی داشت این گروه بوده؟!
    چطور چنین تصوری در مورد این مجله موسیقی دارید؟
    چرا فکر میکنید افرادی کنار گذاشته شده اند؟ آیا شما از برنامه آینده سایت اطلاعی دارید؟!
    لطفا احساسی قضات نکنید.

  • دوست عزیز ، اصل اعتراض بنده این است که چرا از هنرمندان اسرائیلی می نویسید؟ بنده مسلمان هستم ، شما هم مسلمان هستید واحتمالا اکثر خوانندگان این وب سایت هم مسلمان هستند و همه هم می دانیم که صهیونیست ها دشمن اسلام هستند. حالا ما باید بیاییم دشمنان خودمان و دین و آیینمان را تحسین کنیم و از دستاوردهای هنریشان بگوییم؟
    بنده شاید حتی با معرفی مدافعان حزب نازی هم مشکلی نداشته باشم یا با معرفی هنرمندانی که مشکلات اخلاقی دارند (چون حساب زندگی شخصیشان از آثار هنریشان جدا است) ولی قطعا با تعریف و تمجید از صهیونیستها و اسراییلی ها مشکل دارم. وقتی هم که شما از کسی به عنوان “پدر موسیقی…” با “آثار پربار” و “جایگاه بین المللی” و “سخنران قدر” و …. یاد می کنید ، فکر کنم برداشت بیشتر افراد این است که از این فرد تعریف و تمجید شده است. به هر حال این کار ضرورت خاصی ندارد ومتاسفانه باید بگویم (مطابق نظر کارشناسان علوم اسلامی ، نه بنده و شما) به اسلام ضربه می زند. لذا به عنوان یک برادر دینی احساس وظیفه کردم به شما این نکات را یادآوری کنم.

    این هم که گفتم چرا در مورد موزیسین های بسیار مطرح مطلب کم نوشته اید صرفا یک قضاوت احساسی نبوده است. مثلا شما حساب کنید در این وب سایت در مورد “غولی” مثل چارلی پارکر که یک تنه موسیقی Jazz را متحول کرد و پایه گذار سبک BeBop بود و به اعتقاد خیلی ها تاثیر گذارترین موزیسین تاریخ Jazz محسوب می شود ، چند مقاله اختصاصی در مورد وی کار شده است؟ فقط یک مقاله در عرض این ۵-۴ سال :
    http://www.harmonytalk.com/id/1405

    خوب ، این مشخصا کم است! نیست؟ یا مثلا در مورد Paco de Lucia که یکی از بزرگترین و تاثیرگذارترین موزیسن ها در سبک Flamenco و Jazz Flamenco است چند مطلب اختصاصی کار شده است؟ متاسفانه هیچ . البته این مساله هم فی نفسه ایرادی ندارد و محل اعتراض بنده هم نیست ولی منظور من این بود که حالا حالا ها جای کار هست و به قول معروف کفگیر به ته دیگ نرسیده و کمبود مطلب وجود ندارد که شما بروید راجع به اسراییلی ها بنویسید.

    درضمن من فکر می کنم (واقعا نمی دانم ، مطمئن نیستم) این کار شما که نوشتن در جهت معرفی و تمجید از هنرمندان اسراییلی است ، شاید بر خلاف قانون مطبوعات و سایت های اینترنتی باشد و “ممکن است” موجب پیش آمدن مشکلاتی برای وب سایت هارمونی تاک شود و اگر چنین اتفاقی بیفتد بیشترین ضرر متوجه خوانندگان این وب سایت می شود که یک منبع بسیار خوب فارسی زبان را در باره موسیقی از دست خواهند داد. شما به عنوان مسئول این وب سایت همه جوانب این کار را سنجیده اید؟

  • salam doste khoob
    man nevatoono khoondam, mikhastam begam moosighi marz nemishnase, midoonid, vaghti az kasi nefrat dari, in toro az khoda door mikone, in eslamo zire soal mibare
    agar tarikho khoobo kamel bekhooni, mibini ke sargozasht va pishrafte hame ie adamaie donia be ham vasle va pishrafte hamamoon be ham bastegi dare, din ham baraie nazdiktar shodane adama oomade na baraie joda e

    a.”az in sait tashakor mikonam ke az hame jaie donia etela’at dar ekhtiare moon
    “gharar mide

    ba ehteram,M

  • سلام
    دوست عزیز آقای رضا، ما قطعا در مورد هنرمندانی مثل پاکو دلوچیا مطالبی خواهیم نوشت اگر ایشان هم به فرقه های انحرافی یا غیر انسانی نیز روی بیاورد باز هم در مورد او خواهیم نوشت چراکه اینجا صحبت در مورد گرایشات سیاسی یا مذهبی افراد نیست بلکه صحبت در مورد هنر است و ما تا حد امکان به سوی این هدف حرکت میکنیم.
    هیچ روزنامه ای به خاطر اینکه بارنبویم در اسرائیل کنسرت میدهد و اسرائیلیها او را به عنوان افتخارشان میشناسند از شمردن ارزشهای هنری او صرف نظر نمیکنند (میتونید یک سرچ در روزنامه های ایران انجام دهید در این مورد؛ ضمنا بارنبویم بسیار شناخته شده تر از جوزف تل است)
    از شما هم خواهش میکنیم بدون توجه به استفاده ای که سیاسیون از نام و هنر هنرمندان میکنند، به هنر آنها توجه کنید و با حساسیت روی گرایشات سیاسی هنرمندان فضای سایت را سیاسی نفرمایید.

  • به نظر من هم از بسیاری جهات حق با آقای رضا است. خصوصا در شرایط فعلی که اسراییل به طرق مختلف نظامی و غیرنظامی کشورمان را تهدید می کند و در دشمنیش با کشور عزیزمان جای هیچ شک و تردیدی نگذاشته است . جا دارد سایت وزین هارمونی تاک با اذعان به اشتباه خود و عذرخواهی از خوانندگان خود ، از ادامه انتشار این گونه مطالب صرف نظر نماید. درغیر این صورت با ریزش مخاطب و نویسندگان مهمان روبرو خواهد شد. شخص من که هر از گاهی به عنوان نویسنده مهمان مطالبی را برای این سایت ارسال می کردم ، در صورت پیش گرفتن چنین رویه ناپسندی از ادامه همکاری با این وب سایت صرف نظر خواهم کرد . امیدوارم مثل سابق به انتشار مطالب مفید و پرمخاطب بپردازید. موفق باشید.

  • با سلام به مسئولین هارمونی تاک و با تشکر از این که نظرات خوانندگان را (مثل همیشه) پاسخگو هستید. صحبت های بنده با هدف سیاسی کردن فضای سایت نبود (این را واقعا عرض می کنم) و صرفا به عنوان یک وظیفه دینی و ملی عنوان شد. همانطور که عرض کردم دلیل اصلی اعتراض بنده “ضدیت ماهوی اسراییل با اسلام” است نه مسائل سیاسی ، نژادی ، اخلاقی ویا هر دلیل دیگری. و لطفا به این مساله “بسیار مهم” عنایت داشته باشید که جوزف تال صرفا یک آرتیست نبوده بلکه در دانشگاه ها و مراکز دولتی اسراییل به عنوان یک مقام اجرایی و دولتی حضور داشته و بعید می دانم خوانندگان هم متوجه این مطلب نباشند. به هرحال ما در یک جامعه دینی و مذهبی زندگی می کنیم و از دیدگاه حرفه ای هم که حساب کنید ، مقتضیات و نوع فعالیت فرهنگی در چنین جوامعی (با در نظر گرفتن حساسیت ها و آستانه های تحمل افراد جامعه و همچنین مسئولان فرهنگی) با جوامع غیر مذهبی تفاوت دارد . ندارد؟ و فکر می کنم احترام گذاشتن به نظرات و حساسیت های اکثریت دیندار جامعه امری معقول و منطقی باشد. در هر صورت بنده واقعا تمایلی به ادامه بحث در این مورد و کش دادن آن ندارم چون واقعا این سایت باید عرصه مباحث فرهنگی و هنری باشد. عرایض بنده هم خیرخواهانه و با هدف اصلاح گرایانه بیان شد. امیدوارم با درایت و دوراندیشی بیشتری به فعالیت موثر فرهنگی ادامه دهید.

  • متاسفم که برای بعضی ها هنوز احساسات و تعصبات روی درک و تفسیر خیلی از موضوعات تا این حد تاثیر گذاره که چنین کامنت هایی رو در پای چنین مقاله ای شاهد باشیم.

  • بریزید دور این حرفا رو…مگه این آهنگ‌ساز حرفی بر ضد اسلام زده؟یا مسلمونیو کشته؟چه ربطی داره که اسرائیلیه؟
    اگه این‌جوری باشه مسببین یازده سپتامبر مسلمون بودن،ما هم مسلمونیم پس به‌خاطر ضدیت ماهوی اسلام با بشریت و پلورالیسم غربی‌ها نباید اسمی از هنرمندای مسلمون بیارن!
    همه رو به یه چوب نرونید…اگه همین فلسطینیایی که سنگشونو به سینه میزنید سابقه‌ی حمله‌ی به یه بیمارستان(هداسا)رو  تو کارنامه‌شون دارن،پس با این استدلال شما اسرائیلیا فقط دارن حق فلسطینیا رو که همه‌شون هم از قماش کسایی هستن که به اون بیمارستان حمله کردن،میزارن کف دستشون

بیشتر بحث شده است