هماهنگی گیتار و پیانو در گروه های کوچک Jazz (قسمت دوم)
چهارشنبه ۳۱ تیر ۱۳۸۳

، توسط:
کاوه رهنما
یکی دیگر از روشهای متداول همنوازی پیانو و گیتار روشی است که به نام Freddie Green معروف است. او نوازنده گیتارJazz بوده که با گروه Count Basie (نوازنده پیانو
Jazz) همکاری داشته و نقش برجسته ای در کار گروه Count Basie و موسیقی تولید شده توسط این گروه ایفا کرده است.
این روش همراهی بر اساس نت های سیاه که دقیقا” سر ضرب نواخته می شود است که نتیجه حاصل یک ساختار کاملا” محکم و استوار ریتمیک است.
تحت این شرایط نوازنده پیانو اقدام به شکستن قالب ریتمیک گیتار میکند و با استفاده از ضد ضربهایی که به موسیقی تحمیل میکند حس موسیقی Jazz را بوجود می آورد. نکته بسیار مهم
اینکه چون گیتار هارمونی موسیقی را بطور کامل تهیه میکند، نوازنده پیانو باید حتی المقدور از نواختن آکورد دوری جوید و در عوض او باید نقش ضدن ضربه به ریتم مانند یک ساز
ضربی اما با نت های آکورد را داشته باشد
روش فردی گرین برای همراهی گیتار و پیانو در Jazz
نکته ای که باید به آن دقت کنید اینکه پیانو به هیچ وجه سر ضربها نباید آکورد بگیرد اما در مواردی مثل میزانهای ۲ و ۳ میتواند بصورت ضد ضرب از آکورد استفاده نماید.
ممکن است که این سئوال مطرح شود که پیانو با این بزرگی و ابهت تنها هرز گاهی یک نت بزند!؟ اولین پاسخی که باید داد این است که هر توانایی و برتری اگه زیاد مورد استفاده قرار
بگیره دیگه توانایی یا برتری نیست، و دوم اینکه Count Basie یکی از بزرگتریک نوازنده های پیانو Jazz بوده واگر او اینگونه با Freddie Green کار میکرده حتما” چیزی
میدانسته و در دست آخر اینکه خود امتحان کنید نتیجه خیلی بالاتر از حد انتظار شما خواهد بود و یقینآ آنرا خواهید پذیرفت.
فرض کنید از این ۴۰۹۶ مجموعه در طی تقریبا چهارصد سال گذشته هر سال تنها از ۲۰ مجموعه مختلف استفاده شده است. این میشود ۸۰۰۰ مجموعه (۴۰۰*۲۰)؛ یعنی ۴۰۰۰ تا بالاتر از گنجایش سیستم. حال بهطور فرضی سقف مصرف سیستم را پایین بیاوریم و فرض کنیم در هر سال ۱۵ مجموعه مختلف استفاده شده. این میشود ۶۰۰۰ مجموعه یعنی ۲۰۰۰ مجموعه بالا تر از گنجایش سیستم. باز سقف مصرف سیستم را پایین بیاوریم و فرض کنیم در هرسال از ۱۴ مجموعه مختلف استفاده شده. این می شود ۵۶۰۰ مجموعه.
به یاد می آورم پس از اولین کنسرت ارکستر سمفونیک تهران با عنوان جدید «ارکستر سمفونیک ملی ایران»، غوغایی در جامعه موسیقی به پا شده بود و طرفداران طرح علی رهبری (که تعطیلی ارکستر ملی و ادغام آن با ارکستر سمفونیک تهران و تغییر نام این ارکستر بود) و فرهاد فخرالدینی (که خواستار تشکیل ارکستری مجزا از ارکستر سمفونیک تهران به مانند سالهای گذشته با عنوان ارکستر ملی بود) در مقابل هم صف کشی کرده بودند؛ در نهایت برنده این بحث رهبر سابق ارکستر ملی فرهاد فخرالدینی بود و به سرعت طی برگزاری جلسه ای، ارکستر ملی تقریبا با همان ترتیب سابق شکل گرفت البته با این تفاوت که قرار شد با دعوت از رهبران میهمان، وضعیت تک بعدی ارکستر ملی که به شدت تحت تاثیر موسیقی سبک ارکسترال ایرانی بود تعدیل یابد. *