زنان و موسیقی (۷)

ژولی در اولین نقش خود در اپرا با موفقیت چندانی روبرو نشد. خانم سنت اوبِرتی (Mme Saint-Huberty) که جانشین دوشیزه لووَسور (Mlle Levasseur) و دوشیزه لاگِر (Mlle Laguerre) شده بود، برای ژولی شانسی باقی نگذاشت، زیرا او صدای قویی برای تحمیل خود در این زمینه نداشت. ژولی به کمدی فرانسِز (Comédie-Française) بازگشت و در تاریخ دوشنبه ۱۹ سپتامبر ۱۷۸۵ با بازی در نمایشنامه اِرمیونِ آندروماک (Hermione d’Andromaque) اثر ژان رَسین خوش درخشید. شخصیت قوی و ایده های جدید ژولی زیاد به مزاج همکارانش خوش نیامد و به همین دلیل از طرف همکارانش در کمدی فرانسِز نیز طرد شد.

سال ۱۷۸۹، ژولی نقش اسیر جوان به نام میرزا را در نمایشنامه ای که شرایط برده داری در مستعمرات را به چالش می کشید با عنوان برده داری سیاه پوستان، یا کشتی ‌شکستگان خوشحال (l’Esclavage des Nègres, ou l’Heureux naufrage)، درامی در سه پرده اثر اُلمپ دو گوژ (Olympe de Gouges) بازی کرد. این نمایشنامه بهانه ای بود برای رویارویی نمایندگان لابی قدرتمند صاحبان مستعمرات در فرانسه و انجمن دوستداران سیاه پوستان (Société des amis des Noirs)، کلابی که توسط بریسو (Brissot)، کوندورسه (Condorcet) و آبه گره گوار (l’abbé Grégoire) در ۱۹ فوریه ۱۷۸۸ با هدف مبارزه برای برابری سفید پوستان و رنگین پوستان در مستعمرات تاسیس شده بود.

در همین دوران (سال ۱۷۹۱) اَدلاید لابیل گییار (Adélaïde Labille-Guiard)، نقاش معروف فرانسوی که با ژولی هم عقیده و هم فکر بود، پرتره ژولی را نقاشی کرد. نمایشنامه هایی که ژولی در آن ایفای نقش می کرد به ویژه در آغاز جمهوری فرانسه با موفقیت چشمگیری مواجه شدند. انقلاب فرانسه به معنای واقعی باعث پیشرفت حرفه ای ژولی شد و وی توانست با رفت و آمد در فضاهای سیاسی پیشرفته دوستان زیادی برای خود پیدا کند. گفته می شود که فَبر دِگلاتین (Fabre d’Églantine) رمانس بسیار دوستت دارم (Je t’aime tant) را برای ژولی نوشته است. موسیقی این رمانس را پیر ژان گَرا (Pierre-Jean Garat)، آهنگساز و خواننده باریتون فرانسوی، خلق کرده بود.

آثار آهنگسازی اَمِلی ژولی کَندِی:

– سه سونات برای کلاوسن با همراهی ویولن

– کنسرتو برای پیانو و سازهای زهی

– سونات بزرگ با می، ماژور، اپوس ۵، سال ۱۷۹۸، اهدا شده به اِلِن دو مونگِرو (Hélène de Montgeroult)

– دو سونات بزرگ برای پیانو، اپوس ۸

– فانتزی برای پیانو، اهدا شده به خانم ریویِر (Mme Rivière)

– نوکتورن (Nocturne) برای پیانو، فانتزی شماره ۵، اپوس ۱۱