گفتگوی هارمونیک
سخن دیگر اینکه توجّه شهیدی به تنوّع شعر و خواندن شعر شاعران مختلف مثال زدنی است و صرفا به دو یا سه شاعر برجسته اکتفا نکرده است. بنابر سنّت های سینه به سینه در آواز ایرانی بیشتر آواز را با غزل و آن هم غزل سعدی و بعدها غزل حافظ می خوانند و در مرتبه ی پایین تر غزل و مثنوی عطّار و مولانا یا رباعیّات خیّام، در این میان با وجودِ نبوغ شعری بی نظیر و تصاویر بدیع و محتوایِ عاشقانه یِ برجسته یِ سروده های نظامی، شعر حکیم نظامی گنجوی در آواز ایرانی مورد غفلت واقع شده است، عبدالوهّاب شهیدی نظامی خوانی ست بی نظیر که به خوبی از عهده ی بیان احساساتِ عمیق شعر نظامی برآمده و در این زمینه در مجموعه ی برنامه ی گلها آثار ماندگاری از خود به یادگار گذاشته است: هنگامی که در 
برنامه ی گلهای رنگارنگ ۳۸۸ در مثنویِ ابوعطا، زاری های مجنون را بر درگاهِ کعبه زمزمه می کند:
یارب به خدایی خداییت
آنگه به کمال کبریاییت
کز عشق به غایتی رسانم
کاو ماند اگرچه من نمانم
یا وقتی در شاخه گل شماره ۲۸۷ مرثیه یِ مجنون را در مرگ لیلی در شوشتری می خواند:
از کوه در آمدی چو سِیلی
رفتی سویِ بارگاهِ لیلی
گویی مکنونِ دلِ سوخته و شورید یِ مجنون عامری ست که از پسِ قرن ها بی پرده و عریان می شنویم.
در مجموع، درساز و آواز شهیدی زیبایی لفظی و معنوی شعر در همراهی با نغمه های آواز و جواب آواز در تعادلی مثال زدنی حرکت می کنند، تعادلی که در همراهی جنبه های بداهه پردازیِ آوازِشهیدی، زیبایی منحصربفردی بدان بخشیده که در آوازِ ایرانی نمونه ای ست برجسته و بی مانند.
عبدالوهاب شهیدی
از ساز و آواز که بگذریم شهیدی در عرصه یِ تصنیف و ترانه نیز چهره ایست برجسته، تصنیف هایی چون «گریه را به مستی بهانه کردم»، «به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم از اوست» و «قرار دلم کجا می روی» گواهی ست بر این مدّعا، ترانه ی «زیبای گریه را به مستی بهانه کردم» ساخته و سروده ی عارف قزوینی و با تنظیم استاد جواد معروفی در گلهای رنگانگ ۲۶۶ اجرایی ست بی نظیر از عبدالوهّاب شهیدی که با صدای او در حافظه ی تاریخی موسیقی ایران ماندگار شده و هیچ یک از اجراهای بعدی یارای مقابله با این اثر را نداشتند.
شهیدی در زمینه ی آوازهای محلّی و اقوام ایران، بویژه بختیاری و لر و شروه خوانی های لری و بختیاری نیز چهره ای ست فعّال و سخت کوش. نمونه برجسته ی آواز لری در
و بسیاری شروه خوانی های دیگر در برنامه های مختلف گلها با دوبیتی های باباطاهر و فایز، خود گواهی بر این مدعّاست. شروه خوانی و آوازهای محلّی شهیدی را هم باید از دو چشم انداز نگریست، نخست نزدیکی و قرابتِ زادگاهش، میمه به فرهنگ بختیاری و لر و علاقه ی شخص شهیدی به این زبان و فرهنگ و دوّم شیوه ی عود و آوازش که پیشتر شرح داده شد.
فرجامِ سخن اینکه ترانه ی زندگی یا آنچه نزد مردم ایران اون نگاه گرم تو نامیده می شود حسن ختامی است بر کارنامه ی درخشان هنریِ عبدالوهّاب شهیدی، هنرمندی که او را «پرورده یِ عشق» می نامم.
ترانه ای در دستگاه ماهور با ملودی پایه ی لری خرّم آبادی و تنظیم استاد فرامرز پایور بر شعر بانو هما میرافشار. ترانه ای بر خلاف رسم معمول ترانه های کلاسیک ایران با شعر پارسی شکسته منتها با تنظیمی آرام، استادانه و شنیدنی و اجرایی دو چندان زیباتر که در زمره ی آثار فاخر موسیقی ایرانی جای گرفته است.
پرورده یِ عشق شد سرشتم
جز عشق مباد سرنوشتم
«حکیم نظامی گنجوی»
با آرزویِ تندرستیِ روز افزون برای استاد عبدالوهّاب شهیدی.
عبدالوهاب شهیدی
دیدگاه ها ۲