گفتگوی هارمونیک
نظر شما درباره آلبوم جازی که به همراه مایکل لگراند (Michel Legrand) ضبط کرده اید چیست؟
اثر زیبائیست و تمام موسیقیدانان حاضر در این آلبوم بهترین هستند، شلی مانه (Shelly Manne) و همه… اجرای آن برای خود ما نیز بسیار اثر گذار بود، همه در حین اجرا در حال اشک ریختن بودند. حالا زمانی که به آن آلبوم گوش می دهم می بینم موسیقی آن بسیار غنی است و برای خواندن، متن بلندی داشته که همچنان آن را دوست دارم. اشعاری که مایکل نوشته بود بسیار زیبا بودند، وی همچنان می نویسد. من چندین کنسرت را به همراه او اجرا کردم که یکی از آنها در تالار کارنگی بود.
آیا سرایندگان مورد علاقه ای دارید؟
من تنها شاعران خوب را دوست دارم. البته مارتی پایچ (Marty Paich) سراینده اشعار آلبوم “بیتلهای آتلانتیک” که هنوز عرضه نشده و پسرش دیوید که به سبک راک اند رول می نویسد.
آیا معتقدید که در موسیقی پاپ، گرایش اصلی اجرای موسیقی، آن است که تنها تماشاگر را خوشنود کند، به جای آنکه سعی شود میزان آگاهی هنری آنان را بالا ببرد؟
خوب همانطور که می گویید امروزه شما به استعداد چندانی برای کسب موفقیت نیاز ندارید! اگر سرتاسر کشور را با اتومبیل زیر پا بگذارم، پس از ترک نیویورک، دیگر از موج رادیو، موسیقی جاز نخواهم شنید! شاید هنگام عبور از شیکاگو بار دیگر کمی جاز بشنویم…!
خب در اینجا (اروپا) نیز چنین است. موجهای رادیویی بیشتر موسیقی پاپ را پخش می کنند.
اما با اینحال موسیقی در اینجا از احترام بیشتری برخوردار است تا در آمریکا. موسیقی جاز آمریکا بدون ریشه است و تنها از آن به خاطر پول استفاده شده. اگر آلبومی به فروش نرسد، پس آن اثر خوبی نیست! چیزی که مرا نجات داد آن بود که آلبومهایم به فروش می رفت!
تا بدین جا شما در تمام نقاط دنیا اجرا داشته اید، در کجا بیشتر مورد استقبال و توجه قرار گرفتید؟
در آمریکا همیشه می توانید روی تماشاگران نیویورکی حساب کنید. اما در اروپا به طور کل در هیچ کشوری مشکلی نداشتم. در تئاتر کلاولند برای یک هفته هر شب اجرا داشتیم و هر شب تمام صندلیها پر می شد و موفقیت بزرگی به شمار می رفت. شبی از آن اجراها، خانمی نزد من آمد و گفت “بیش از یک سال بود که کت خزم را نپوشیده بودم، زیرا جایی نیست که به شوق آنجا، از خانه بیرون آئید!” فکر می کنم همواره رابطه خوبی با تماشاگران برقرار کرده ام، البته، در چند جا هم بود که دیگر هرگز نمی توانم باز گردم (با خنده)، انگشت شمار!
مایل هستید درباره نامی که به حرفه شما متصل است صحبت کنید؛ بیلی اکشتین (Billy Eckstine)؟
او پدر من است، در آن روزها زندگی مرا نجات داد و بسیار از وی و گروهش آموختم. من بسیار جوان بودم و تصور می کردم هر کاری که هر کس دیگر انجام داده من هم باید انجام دهم. در شهر ایندیاناپولیس (Indianapolis) به همراه گروه بیلی اجرای رقصی داشتیم. زمانی به آنجا رسیدم که اجرا تمام شده بود، رفتم داخل و گفتم سلام بچه ها. ۱۵ مرد دور من حلقه زدند و تا حد مرگ کتک خوردم! به سختی می توانستم حرکت کنم، اما آنان به من درسی دادند که دیگر هیچ گاه دیر نکردم. با اینحال در مقایسه با دیگر دختران در ارکسترها خوش شانس بودم، این تنها یکبار در زندگیم اتفاق افتاد.
بیلی به من گفت می خواهد دوئت های بیشتری به همراه شما اجرا کند.
بله او گفته است که اثر زیبایی خواهد شد. ما سعی کردیم سفرهایی را ترتیب دهیم اما آسان نیست پس بار دیگر به شرکتهای ضبط باز گشتیم. هیچ گاه نمی دانستم آلبوم ”غریبه های رهگذر” (Passing Strangers) اثری از من و بیلی، در اینجا، اروپا، موفقیتی بزرگ کسب کرده است. بسیار شرم آور است که اثری از شما در جایی مورد استقبال قرار گیرد و شما حتی در آن باره مطلع نشوید!
۱ نظر