گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

“رازهای” استرادیواری (۳)

بواسطه فضای موسیقایی که در اطراف Molinari در جریان بود، Sacconi توانست با بسیاری از ویولونیست‌ها و ویولون سلیست‌های این قرن ارتباط برقرار کند. این افراد چه در زمینه آگاهی پیدا کردن در مورد سازهای قدیمی و چه در زمینه سازهایی که در اختیار داشتند در زمره مراجعین وی قرار می گرفتند. او نام تمام مراجعینش را برای من ذکر کرد و مایل بود که من تمام آن‌ها را به همراه ویژگی‌ها و شخصیت هنری‌شان بیان کنم. اسامی این فهرست با لحنی آهنگین در کلام او طنین‌انداز شد و گویی بیانگر مرحله‌ای خاص از زندگی وی و روزهای بیاد ماندنی مواجه و رویارویی با مردمانی استثنایی بود.

افرادی چونCasals,Kreisler, Enescu, Heifetz, Elman :
Cassado,Huberman,Flesch,Busch,Francescatti,Feuermann,Milstein,Piatigorski, Zimbalist,Salmond,Fournier,Szigeti, Stern, Menuhin, Oistrach, Ricci, Szeryng, Rostropovich, Primrose, Rose, Perlman, Accardo, Ughi, Zukerman, Du Pre.
روابط او شامل تماس با آهنگ‌سازان بزرگ آن عصر، از Strauss گرفته تا Debussy , Zandonai, Respighi, Casella, Mascagni, Pizzetti نیز بود.

در سال ۱۹۳۷ ، Sacconi در مراسم یادبود دویستمین سالگرد مرگِ Stradivari که در Cremona برگزار می‌شد، ۱۵ ساز ساخته شده توسط این سازنده بزرگ و نیز ۱۵ ساز که اثر اجدادش بودند را از امریکا جمع آوری کرد تا دیگران بتوانند تمام آن‌ها را در کنار یکدیگر و در چنین موقعیت مناسبی مشاهده کنند. وی هم‌چنین یک کوارتت از سازهای خود را نیز به نمایش گذاشت که به خاطر آن‌ها – البته نه در مسابقه – مدال طلای شهر Cremona را دریافت کرد.

در سال ۱۹۶۵ ، شاگردان، همکاران و دوستان Sacconi در نیویورک جشنی به مناسبت بزرگداشت هفتادمین سال تولد وی برگزار کردند. در سال ۱۹۷۲ ، او تبعیت افتخاری شهر Cremona را دریافت کرد. در حال حاضر Sacconi در Point Lookaout در سواحل آتلانتیک و در ۷۰ کیلومتری نیویورک زندگی می‌کند.

او هر روز صبح زود به محل کار خود در House of Wurlitzer واقع در آسمان‌خراش Paramount در خیابان ۶۱ ، ۱۶ در لنیکلن سنتر می رود در حالی که بخشی از راه را با اتومبیل و بقیه آن را با قطار و مترو طی می‌نماید. کارگاه وی در اتاقی روشن و نورگیر به طول ۲۰ و عرض ۴ متر می باشد که در آن یک میز کار نیز در زیر پنجره‌ای که یک طرف اتاق را دربر گرفته و روبه خیابان باز می‌شود قرار دارد. آن سوی پنجره و در جهت مقابل، ساختمان با ابهت American Bible به چشم می‌خورد.

در کارگاه او لوتیرهای جوان تحت راهنمایی او کار می کنند که در میان آنها، یک امریکایی، یک انگلیسی، یک آلمانی، یک لهستانی و یک فرانسوی وجود دارند. در بین شاگردانش دختر خانم Wurlitzer و یک دختر آلمانی نیز حضور دارند. شاگردان Sacconi نیز اینک از شهرت و اعتبار خوبی برخوردارند، آقای Dario D’Atili اداره کننده خانه‌ای به همین نام است و آقای Charles Beare از لندن نیز همین طور. Sacconi به مدت ۴۰ سال در امریکا، تکنیک‌های ساخت ویولون را مطابق تعلیمات مدرسه کرمونا تدریس کرده است.

در نزدیکی موزه متروپولیتن (Metropolitan) در نیویورک دو ویولون Stradivari در اتاقی به نمایش گذاشته شده بودند. اما من آنقدر خوش‌شانس بودم که توانستم تعداد زیادی از این سازها را تحت راهنمایی Sacconi در اتاق وسیع House of Wurlitzer ببینم. اول از همه ویولون Hellier ساخت سال ۱۶۷۶ را که یکی ازارزشمندترین ویولون های Stradivari است و Sacconi نیز یک کپی از آن را در سال ۱۹۶۶ تهیه کرده، مشاهده کردیم و سپس نیز از دو ویولون سل به نام‌های Duport ساخت سال ۱۷۱۱ و Piatti متعلق به سال ۱۷۲۰ را که هر دو توسط Stradivari ساخته شده بودند دیدن کردیم. در زمان دیدار من از این آثار، دو ویولون دیگر Stradivari در آزمایشگاه و یکی نیز در کارگاه و تحت مرمت بود.

اثری از Carlo Bergonzi متعلق به سال ۱۷۳۲ و یک ویولای Andrea Amati نیزکه معرف تاریخ مدرسه Cremona بودند. علاوه بر تمام این سازها، من توانستم یک ویولون سل متعلق به سال ۱۷۲۵ ساخته شده توسط Mateo Goffriller ،و آثاری از Montagnona, Storioni, Pressenda, Ceruti و سازهای دیگری از لوتیرهای مدرن را ببینم و مجموعه‌ای از آرشه‌های، آرشه‌سازان معروف انگلیسی، فرانسوی نیز در محفظه‌ای شیشه‌ای به نمایش گذارده شده بودند که آرشه‌های Francois Tourte بر تمام آن‌ها برتری داشتند.

آرشیو Wurlitzer نیز بسیار جالب توجه است. این آرشیو تحت نظارت و محافظت Sacconi بوده و اطلاعاتی که وی درباره ساخت ویولون در طول مدت فعالیت خود در این مکان جمع‌آوری نموده در قالب کتب و دفاتری در آن نگهداری می‌شوند. من از کتب و دفاتری صحبت می‌کنم که شامل تصاویری از کلیه سازهای مورد رسیدگی House of Wurlitzer بوده‌اند، می‌باشند.

توضیحاتی نیز درباره تعمیرات انجام شده و نیز نحوه محافظت از این سازها در این کتب ذکر شده‌اند. یک کتاب ۱۵ جلدی در مورد ویولون‌های Stradivari و یک کتاب نیز درباره فرزندان او Francesco و Omoboro اختصاص یافته است. سه کتاب به Andrea Guarneri ، سه کتاب به Giuseppe Guarneri ، ۵ جلد به Guarneri del Gesu ، دو جلد به Carlo Bergonzi و پسرانش، یکی برای Andrea Amati و Gerelamo Amati و به Ruggeri ، Ceruti و Montagnana نیز هر یک ۲ کتاب اختصاص دارد. ۹۰ کتاب دیگر نیز در مورد لوتیرهای ایتالیایی و خارجی که از شهرت کمتری برخوردارند در این آرشیو موجود است.

تمام این کتب در طول ۲۰ سال دوم فعالیت Sacconi در نیویورک گردآوری شده‌اند. ما باید تجربیاتش را در House of Herrmann در فاصله سال‌های ۱۹۵۰ – ۱۹۳۱ را نیز در نظر بگیریم. این دوره از فعالیت وی در همین کتاب با ارایه اسناد و مدارک استثنایی تشریح خواهد شد. فعالیت وی در این مکان از سازهای وی و نیز از غریزه‌ای استنتاج می‌شود که موجب شده Sacconi هنوز هم حضور «استاد» را در مهارتها و هنرهای قدیمی احساس کرده و آموزه‌های Stradivari را برای همیشه معتبر نگهدارد.

۱ نظر

بیشتر بحث شده است