یکی از انواع متداول همراهی که برای سازهایی مانند پیانو، گیتار، هارپسیکورد و … امکان اجرای آن وجود دارد متد باس آلبرتی (Alberti Bass) نامیده می شود. دومینیکو آلبرتی (Dominico Alberti) موسیقیدانی ایتالیایی بود که در سال ۱۷۱۰ بدنیا آمد و سبک کاری او باروک و در اواخر عمر کلاسیک بود.

او اپراهای بسیاری به رشته تحریر درآورد و قطعات و سونات هایی را نیز برای سازهای کلاویه ای تهیه کرد. در دوران زندگی خود بیشتر یک خواننده محسوب میشد تا موسیقیدان و با وجود آنکه امروزه چهره معروفی در موسیقی نداشت اما بدعتی که او در تنظیم قطعات برای کلاویه از خود بجای گذاشت، امروزه مورد استفاده آهنگسازان سبک های مختلف قرار دارد.

فرم سونات ها و قطعاتی که او برای سازهای کلاویه ای تنظیم کرده بود حالت خاصی داشت که تا قبل از او کسی اینگونه کار نکرده بود. به اینصورت که بم ترین نت آکورد در ویسینگ (voicing) سه صدایی دست چپ ابتدا باید نواخته میشد، بعد نت بالاتر و بعد از آن نت میانی و سپس با توجه به ارزش میزان و کشش هارمونی، نت های بالایی و میانی تکرار می شدند. به این شکل توجه کنید که قسمت ابتدایی سونات دو ماژور موتسارت را نمایش میدهد.

با وجود آنکه آلبرتی این روش همراهی دست چپ را در دوره باروک معرفی کرد اما دوران کلاسیک اوج استفاده از این روش همراهی بود و موتزارت جزو اولین کسانی بود که در اغلب کارهای پیانویی خودش از این روش همراهی استفاده کرد. حتی معروف هست که موتزارت اولین سونات ویولن خودش رو از روی کارهای آلبرتی ایده گرفته است.

بلا بارتوک (Bela Bartok) آهنگساز مجار (۱۸۸۱ – ۱۹۴۵)، اولین کسی بود که از این روش همراهی برای کارهای زهی در کوارتت شماره ۵ خود استفاده کرد. امروزه از این روش همراهی حتی در موسیقی های پاپ، راک و… نیز استفاده می شود.