موسیقی پست مدرن از لحاظ سبک و وضعیت، قابل بررسی است. بهعنوان یک سبک موسیقایی، موسیقی پست مدرن شامل ویژگیهای هنر پست مدرن، یا به عبارتی، هنر بعد از مدرنیسم است. (ر.ک. مدرنیسم در هنر موسیقی شمارهی ۷۱). این سبک، از التقاط در فرم و ژانر موسیقی جانبداری میکند و اغلب ویژگیهای ژانرهای مختلف را ترکیب کرده یا از گزینش قطعات به صورت پراکنده بهره میگیرد. این موسیقی به خود-ارجاعی و طعنهآمیز بودن گرایش دارد و مرز میان هنر متعالی و باسمهای را محو میکند.
دانیل آلبرایت در سال ۲۰۰۴ ویژگیهای سبک پست مدرن را در بریکلاژ، چند سبک گرایی و تصادف گزینی خلاصه کرده است.
بهعنوان یک وضعیت موسیقایی، موسیقی پست مدرن، همان وضعیت موسیقی در دورهی پست مدرنیته است. در این معنا، موسیقی پست مدرن فاقد هر نوع سبک ویژه یا مشخصهای است و لزوما در سبک، پست مدرن نیست.
به هر حال گمان میرود که موسیقی پست مدرن متفاوت از موسیقی در مدرنیته است که بهخاطر بنیانها و بیاناش ارج نهاده میشد و این در حالی است که موسیقی پست مدرن بهعنوان یک کالا و یک شاخص نمادین هویت به شمار میآید.
برای مثال: یک نقش مهم موسیقی در عصر پست مدرن این است که بهعنوان زبانی عمل میکند که بهوسیلهی آن مردم میتوانند به هویتشان بهعنوان عضوی از یک خرده فرهنگ خاص معنا بدهند.
سبک موسیقایی پست مدرن
تاثیرات مدرنیستی و پست مدرنیسم اولیه
در دورهی مدرن، ضبط موسیقی بهعنوان روشی برای ثبت رویدادهای خارجی محسوب میشد، همانگونه که یک عکس، لحظهای را در زمان ثبت میکند. از طرفی، با اختراع نوار مغناطیسی در سال ۱۹۳۰ میلادی و ایجاد توانایی ویرایش مستقیم و خلق نتیجهای که عملا رخ نداده است این امکان بهوجود آمد که ضبط خود بهعنوان فراوردهی نهایی یک کار هنری به حساب آید. در اثنای سال ۱۹۵۰ میلادی، موسیقی غالبا –حتا موسیقی عوامانه- خودش را در قالب ضبط یک اجرا ارائه میکرد، اگر چه بعدا برای ارتقاء کیفیت شنیداری، قسمتهای مختلف میکس میشد.
از جمله پیشگامان این حرکت در چند دههی گذشته «ادگار وارز» و موسیقی الکترونیکاش است. در همین راستا در سال
۱۹۴۸ میلادی «پیر شفر» در صدد استفاده از نوار برای ساخت قطعات برآمد.
با ظهور «راک اند رول» و بهویژه «گلن گولد» و «فیل اسپکتور»، تهیه کنندهی موسیقی کلاسیک در اواخر سال ۱۹۵۰ میلادی، فکر استفاده از نوار برای خلق یک اثر هنری منحصر به فرد، هر چه بیشتر متداول شد.
این موضوع با آثار استودیویی بیتلها، که از ضبط «چند بخشی» (Multi Track) استفادهی زیادی میکردند، در موسیقی عوامانه مرسوم شد. ضبط کردن به این طریق، روند موسیقی پاپ را دگرگون کرد.
راک و «هیپ هاپ» با کاربرد هر چه بیشتر تکنیکهای پیچیده برای منظم کردن و میکس قطعات منفرد، این روند را توسعهی بیشتری دادند.
۱ نظر