گفتگوی هارمونیک
پس از مدت زمانی کوتاه اج و بونو گروه “شالوم” را ترک کردند و برای تکمیل آلبوم “اکتبر” به گروه خود پیوستند. این آلبوم نقدهای متضادی را به دست آورد و پخشهای محدودی در رادیو و فروشی کم در خارج از بریتانیا داشت اما نویدی بر بهبود آثار گروه بود. “جنگ” آلبوم بعدی گروه در سال ۱۹۸۳ صلح طلبی و انتقاد گروه از جنگ صلیبی بود. در این آلبوم آهنگ سیاسی “یکشنبه یکشنبه خونین” که در آن بونو سعی داشت تضاد بین حوادث یکشنبه خونین و یکشنبه عید پاک را بیان نماید.
مجله رولین استون نوشت این آهنگ توانایی عمیق گروه را در سرودن اشعار پر معنی نشان داد و اولین آلبومی بود که عکاس آنتون کوربین (Anton Corbijn) هنرنمایی خود را با گروه به تصویر کشید و از آن زمان به بعد عکاس گروه باقی ماند که نقش اصلی در معرفی چهره ای محبوب از گروه را به مردم داشت.
آهنگ “اولین روز سال نو” اولین اثر در آلبوم “سفر جنگ” بود که در خارج از ایرلند و بریتانیا برای گروه موفقیت به دست آورد. برای اجرای آلبوم “سفر جنگ” تمام بلیطهای کنسرتهای آنان در شهرهای اصلی اروپا و آمریکا به فروش رفت. در هنگام اجرای “یکشنبه یکشنبه خونین” بونو پرچمی سفید رنگ را در دست داشت.
بشنوید قسمتی از “اولین روز سال نو”
از گروه یوتو
در این سفر یوتو آلبوم “زیر آسمان قرمز خون” را ضبط زنده کرد و فیلم کنسرت “زنده در صخره های سرخ” (Live at Red Rocks) که هر دو از شبکه رادیویی و MTV بارها پخش شد طرفداران آنان را بیشتر کرد و قدرت آنان را در اجرای زنده نمایان تر نمود.
آلبوم “آتش فراموش نشدنی” در سال ۱۹۸۴ عرضه شد؛ اثری انتزاعی زمانی که اساسی ترین تغییرات سبکی گروه در حال شکل گیری بود. گروه هراس داشت که آثار گذشته را دنبال نماید و آنان در خطر تبدیل شدن به گروه دیگر راک شعاری بودند. بنابراین تجربه نیاز شد، آنطور که آدام کلایتون گفت: “ما دنبال چیزی می گشتیم که جدی تر باشد، هنری تر.” “آتش فراموش نشدنی” صدایی غنی و ارکستری دارد، درام نوازی مولن آزادتر و هوشمندانه تر و بیس کلایتون دیگر سر زده وارد نمی شد و به طوری در حمایت از اشعار می غلطید.
تکمیل نمودن فضای صوتی، آهنگهای آلبوم برای برداشتهای بسیار گوناگون باز است چیزی که گروه آنرا “احساس بسیار تصویری” می خواند. شیفتگی بونو در داستان، فلسفه و شعر باعث تشخیص وی در مسئولیت سنگین سرودن اشعار برای آهنگ شد، چیزی که پیش از این نسبت به آن بی میل بود؛ طبع شاعرانه!
علی رغم برنامه فشرده ضبطهای گروه، بونو احساس کرد که آهنگهای “بد” و “غرور” ناتمام هستند. “غرور – به نام عشق” که درباره مارتین لوترکینگ بوده اولین آهنگ آلبوم و از بزگترین موفقیتهای گروه شد و اولین آهنگ از آنان بود که در بین ۴۰ آهنگ برتر آمریکا قرار گرفت. اجرای آهنگهای “بد” و “آتش فراموش ناشدنی” آثاری بودند که اجراهای زنده آنان مشکل ساز بود.
یک روش، استفاده از سنکورنایز یا صداگذاری همزمان بود که پیش از آن گروه از آن امتناع می کرد، اما امروزه بیشتر گروهها در کنسرتهای زنده خود از این روش استفاده می کنند. آهنگهای این آلبوم ناتمام، نامعلوم و بی تمرکز نقد شدند اما زمانی که آنها روی سن اجرا شدند، تاثیر بهتری گذاشتند. در ژوئن ۱۹۸۵ یوتو برای کمک به قحطی در اتیوپی کنسرتی برگزار کرد، در این کنسرت در حین اجرای “بد”، بونو از سن پائین آمد و برای رقص با حضار به آنان پیوست، در حالی که میلیونها نفر از تلویزیون نظاره گر مستقیم این اجرا بودند.
“روز دیگر”
از گروه یوتو
در سال ۱۹۸۵ مجله رولینگ استون آنان را گروه دهه ۸۰ نامید. با تشویق دوستانی چون: باب دیلن (Bob Dylan)، وان موریسون (Van Morrison) و کیث ریچاردز (Keith Richards) گروه به ریشه های موسیقی راک بازگشت و بونو بیشتر بر روی نوشتن اشعار متمرکز شد. برای سومین آلبومشان “درخت جاشوآ” یوتو قصد داشت بر اساس سبک اجرای “آتش فراموش نشدنی” پیش رود اما ساختاری جدید را برایش استفاده نمودند.
در سال ۱۹۸۶ بونو به نیکاراگوئه و بندر سالوادور سفر کرد و در آنجا مصیبت روستاییان را با چشمان خود دید که درگیری داخلی در آنجا موضوعی برای دخالت سیاسی آمریکا شد. این تجربه تاثیر عمیقی را برای موسیقی جدید گروه به وجود آورد. “درخت جاشوآ” در ماه مارس ۱۹۸۷ عرضه شد. تنفر از آمریکا در تضاد با علاقه عمیق گروه به آزادی و آنچه انسانها برایش مبارزه می کنند در تقابل با هم بود.
یوتو در این آهنگ خواهان موسیقی باکیفیت سینمایی بود. این آلبوم به یکی از سریعترین فروشها در تاریخچه بریتانیا دست یافت و برای نه هفته جز آلبوم اول آمریکا بود. بدین ترتیب یوتو چهارمین گروه راک بود که در مجله تایمز مطرح شد. با این آلبوم بود که اولین جایزه گرمی را برد و سطحی جدید از موفقیت را برای گروه به همراه آورد. بسیاری از مطبوعات از جمله رولینگ استون این آلبوم را یکی از برترین های راک دانست.
۱ نظر