ساموئل زیگمونتوویچ (۱)

در سال ۲۰۰۳ ویولونی که توسط ساموئل زیگمونتوویچ (Samuel Zygmuntowicz) برای ایزاک ایشترن ساخته شده بود، در مزایده ۱۳۰۰۰۰ دلار به فروش رفت که بالاترین قیمت پرداخته شده برای سازی که یک فرد زنده ساخته است به شمار می رود. سال گذشته، یویو ما در تمام مدت تور دو ماهه خود ویلنسلی ساخت زیگمونتوویچ را نواخت که ارزش آن را ۸۰۰۰۰ دلار تخمین زده اند.

بعد از اینکه ما ویولون خود را برای کوک کردن فرستاد به سراغ ساز دومنیکا مونتاگنانای ساخت ۱۷۳۳ (۱۶۸۶-۱۷۵۰) خود به ارزش ۲.۵ میلیون دلار رفت. زیگمونتوویچ ۵۲ ساله می گوید “به دنبال راهی هستم تا [او] را قانع کنم که دست از سر مونتاگنانایش بردارد. به جایگزین بهتری برای آن فکر می کنم”.

زیگمونتوویچ هنرمند هنرمندان است. او با چشمان بسیار تیره و دستان بزرگ خود که جراحت هایشان بر سختکوشی او صحه میگذارند، سازهای زهی بسیار ظریفی را از چوب صنوبر، آبنوس و چنار می تراشد. تیم جی انگلس، مدیر بخش آلت های موسیقی ساتبی معتقد است: “که تنها ۶ نفر دیگر را در سطح او می توان یافت.”

علاقه شدید زیگمونتوویچ به آلت های موسیقی از سن ۱۳ سالگی و در انبار خانه پدری اش در فیلادلفیا آغاز شد، جایی که او وقت خود را صرف ساختن یک فلوت با استفاده از یک چاقوی سوییسی، یک سوهان گرد و یک تکه نی دور انداخته شده می کرد.

در ۱۶ سالگی به تعمیر ویولون در کارگاهی در شهر مشغول شد و در ۱۹ سالگی به مدرسه ساخت ویولون آمریکا در شهر دریاچه نمک رفت که اولین مدرسه در نوع خود به شمار می رود.

او تعطیلات خود را به عنوان کارآموز نزد کارل بکر که آلت موسیقی می ساخت، در کلبه ای بدون آب لوله کشی در کنار کارگاه تابستانه او در ویسکانسین سپری می کرد.

زیگمونتوویچ پس از فارغ التحصیلی در سال ۱۹۸۰ کار خود را نزد جک فِرانسه (Jaccques Francais) و رنه مورل، دو دلال و تعمیرکار ویولون، در شهر نیویورک آغاز کرد. درآمد هفتگی او فقط ۱۸۰ دلار بود اما این مزیت را نیز به همراه داشت که بر روی ویولون های ساخته شده توسط استادان بزرگی مانند آنتونیو استرادیواری (۱۶۴۴-۱۷۳۷) و جوزپه گوارنری (۱۶۹۸-۱۷۴۴) کار می کرد.

زیگمونتوویچ برای تامین مخارج زندگی خود بعدازظهر ها را به نونوار کردن ویولون ها در منزل می گذراند. تا اینکه اینهمه تلاش او سرانجام در سال ۱۹۸۴ با فروش ۶۵۰۰ دلاری یک ویولون خانگی به یکی از مشتری های سابق فِرانسه به بار نشست. سپس او توانست توجه ویولونیست های برجسته را به خود جلب کند.

یوجین دراکر، ویولونیست و یکی از پایه گذاران گروه کوارتت زهی امرسون (Emerson String Quartet)، یکی از طرفداران زیگمونتوویچ است. دراکر یک ویولون استرادیواری ساخت ۱۶۸۶ و یک ویولون زیگمونتوویچی ساخت ۲۰۰۲ دارد که بسته به نوع آهنگ، مکان اجرا و حس و حال خودش از یکی از آنها استفاده می کند.

دراکر می گوید: “در یک سالن بزرگ مانند کارنگی، ویولون زیگمونتوویچی را به ویولون استرادیواری ترجیح می دهم زیرا قدرت و نفوذ بیشتری دارد.”

forbes.com