گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

کول، همیشه محبوب

نت کینگ کول در سال ۱۹۵۶ اولین سیاهپوستی بود که مجری یک سریال تلویزیونی به نام The Nat King Cole Show شد. مدت زمان این برنامه ۱۵ دقیقه ای پس از چند ماه به ۳۰ دقیقه رسید و تا آخر سال ۵۷ ادامه داشت و کول توانست از این وسیله رای حمایت از برابری نژادی استفاده کند.

کول پس از اتمام برنامه تلویزیونی به فعالیت خود ادامه داد و پس از اجرای برنامه در چین و استانبول، در فیلم St. Louis Blues در نقش W.C.Handy موسیقی دان سبک بلوز

شرکت کرد. در سال ۱۹۶۰ کول توجه خود را به تئاتر معطوف کرد و یک مجموعه (جنگ) موزیکال برای برادوی طراحی کرد.

ترانه Wild Is Love از این مجموعه در طول سه سال اولین ترانه شماره یک کول بود. اجرای برنامه قبل از حضور در برادوی به شکل تور انجام شد اما دوام چندانی نیافت و کول

این ایده را برای یک برنامه دیگر به نام The Merry World of Nat King Cole مورد استفاده قرار داد.


audio fileRamblin’ Rose

کول در سال ۱۹۶۲ پس از چهار سال با ترانه Ramblin’ Rose که مایه هایی از کانتری داشت، به فهرست Top Ten بازگشت و آلبوم او با همین نام نیز به فهرست Top Ten

وارد شد و برنده صفحه پلاتینیوم شد.

در تابستان ۱۹۶۳ نت کول آخرین ترانه حاضر در Top Ten خود را به نام Those Lazy-Hazy-Crazy Days of Summer منتشر کرد. در دسامبر ۱۹۶۳ پزشکان بیماری

سرطان ریه را در او تشخیص دادند و دو ماه بعد نت “کینگ” کول در سن ۴۵ سالگی چشم از جهان فروبست.


audio fileThose Lazy-Hazy-Crazy Days of

Summer

کول پس از مرگش همچنان مورد توجه دو دسته از مخاطبین خاص خود که در زمان حیاتش نیز از او تقدیر میکردند، باقی ماند. طرفداران موسیقی جاز که همچنان از آثار کول در دهه

۳۰ و ۴۰ با احترام و عشق نگهداری میکنند و توجهی به آثار غیر جاز او ندارند و علاقمندان موسیقی پاپ که همواره آثار سالهای ۵۰ و ۶۰ کول را با علاقه جمع آوری میکنند.

تمام اینها و این مسئله که آثار او – حتا آنهایی که با کیفیت نه چندان خوب در بعضی کشورها تولید میشود – در تمام دنیا عرضه میشود و علاقمندان فراوانی دارد، نشان دهنده این واقعیت

است که کول همواره جذابیت خود را برای عاشقان موسیقی حفظ کرده و همچنان یکی از موفق ترین چهره های هنری باقی مانده است.

۱ نظر

بیشتر بحث شده است