چاشنی های تانگوی کِرِمر

چاشنی های تانگوی کِرِمر

“ویولونیست جسور با پیاتزولا طعم تازه ای به «چهار فصل» ویوالدی می بخشد.” زمان مهم ترین مسئله برای پیوند دادن معروف ترین قطعه موسیقی کلاسیک – «چهار فصل» ویوالدی – با یادگار فصلی سلطان تانگوی جدید، آستور پیاتزولا (Astor Piazzolla) بود. باید خرسند بود از اینکه گیدون کرمرِ (Gidon Kremer) ویولونیست اولین کسی بود که به این کار پرداخت. کرمر نه تنها استاد برجسته و شناخته شده رپرتوار استاندارد و اسطوره اصلی موسیقی نو است بلکه این نوازنده ۵۳ ساله لاتویایی الاصل به یکی از مفسران ماهر و متعهد پیاتزولا نیز تبدیل شده است.

او در مجموعه های «ادای احترام به پیوتزالا» (HOMMAGE A PIAZZOLLA) و «تانگو» (EL TANGO) حسی از مفهوم والای جهان قدیم را به احساسات دنیای جدید پیاتزولا می بخشد و احیای ماریای از بوینس آیرس (MARIA DE BEUNOS AIRES)، اپرای تانگو گرم آرژانتینی، از کارهای بسیار مهم پایان قرن به شمار می رود. کرمر و گروه Kremerata Baltica ی او با آلبوم بی نظیر هشت فصل، چهار کنسرتوی ویوالدی را با موومان هایی از قطعه «چهار فصل از بوینس آیرس» پیاتزولا تلفیق کردند. در ادامه، گفتگوی کرمر و بردلی بمبارگر از barnes&noble.com را درباره مزیت های نسبی ویوالدی و پیاتزولا و دشواریِ نو جلوه دادن موسیقی کلاسیک و کلاسیک جلوه دادن موسیقی نو می خوانید.

چه چیزی باعث شد که «چهار فصل» ویوالدی که دو دهه پیش ضبط کرده بودید را بازنگری کنید؟

به این فکر کرده بودم که دیگر هیچ گاه ویوالدی ننوازم، مگر اینکه بتوانم آن را با قطعه ای که بازتابی از قرن ۲۰ است هماهنگ کنم. به آهنگ سازانی مانند لوئیجی نونو (Luigi Nono) و آلفرد اشنیتکه (Alfred Schnittke) پیشنهاد دادم که چنین قطعه ای را بسازند اما هیچکدام جرأت نکردند! اما درحالیکه عاشق موسیقی آستور پیاتزولا می شدم فهیمدم که او نیز قطعه هایی نوشته است که به فصل ها مربوط است. با همکاری لئونید دسیانتیکوف (Leonid Desyatnikov) آهنگساز – که تنظیم پیاتزولا را در پروژه های قبلی من به عهدا داشت – من به ایده ای دست یافتم که بر اساس آن توانستیم این دو اثر را در کنار هم قرار دهیم به گونه ای که بتوانند مکمل یکدیگر باشند.

…و از اینکه بعد از این همه سال دوبار ویوالدی می نواختید چه احساسی داشتید؟

کار با گروه Kremerata Baltica – گروهی از نوازندگان با میانگین سنی ۲۲ سال – به من این امکان را داد که این موسیقی را از گوش های تازه کار و روح مشتاق آن ها بشنوم. از آنجایی که آن ها قبلا «چهار فصل» را ننواخته بودند، انگار که من هم برای اولین بار آن را می نواختم. قطعا موسیقی ویوالدی بر روی منشی های تلفنی و در رستوران ها مورد سوء استفاده قرار گرفته بود، اما این موسیقی هم چنان زنده است و این در حالی است که موسیقی های بسیاری در عین زنده بودن سازنده شان مرده اند.

نوسان بین سبک باروک ویوالدی و تانگوی جدید پیاتزولا در برنامه کنسرت «هشت فصل» دشوار بود؟

نواختن هر دوی آن ها با هم یک برنامه طولانی فشرده را می طلبد – ۷۰ دقیقه موسیقی بدون توقف – بنابراین وارد مرحله جدیدی از موسیقی سازی می شویم. بخشی از چالش ما تغییر «نقاب» هایمان برای هر موومان است، باید سبک را عوض کنیم اما هم چنان در دنیای موسیقی واقعی و نه فقط در دنیای نت های نوشته شده باقی بمانیم. ما به سبک های فردی ویوالدی و پیاتزولا احترام می گذاریم اما تلاش می کنیم قطعات را در حال بیان زبان همیشگی و جهانی احساسات به اجرا در آوریم.

این چهارمین پروژه پیاتزولای شما است که در میان افزایش تقاضا برای موسیقی او در سطح دنیا رخ می دهد. آیا به کنکاش در موسیقی او ادامه می دهید؟

پیاتزولا برای من خیلی بیشتر از یک نماد تجاری است؛ او یک آهنگ ساز مدرن شگفت انگیز است و علاقه من به موسیقی او فقط یک معاشقه نیست بلکه یک رابطه عاشقانه جدی است. من واقعا فکر می کردم که ماریا از بوینس آیرس و «چهار فصل بوینس آیرس» آخرین اثرهای ضبط شده من از پیاتزولا باشند؛ تا اینکه شش قطعه برای تکنوازی ویولون او را یافتم که برای یک آلبوم بی نظیر دیگر از پیاتزولا ضبط کرده ام.

شما با آثار ضبط شده ای مانند سینما (LE CINEMA) و سی دی در حال ضبط سکوت (SILENCIO) هنر تهیه آلبوم با مفهوم کلاسیک را تکامل بخشیده اید. هدف شما از انجام چنین پروژه هایی چیست؟

من تلاش بسیاری برای تولید آلبوم های شخصی می کنم، آلبوم هایی که فقط قطعات ضبط شده نیستند بلکه سفرهای موسیقایی هستند، که اغلب ترکیبی از کارهای کلاسیک و معاصرند. ایده آل من دستیابی به تلفیقی کلیشه ای نیست بلکه خط باطل کشیدن بر درک متعارف ما از ماهیت موسیقی کلاسیک است. یک اثر ضبط شده باید دنیاهای متفاوت را به هم پیوند دهد و با قلب ها به گفتگو بنشیند.

barnesandnoble.com