سجاد پورقناد
هفته پیش در جلسه ای بردیا کیارس به عنوان رهبر ارکستر ملی انتخاب شد؛ این خبر به خاطر ۳۱ ساله بودن این موسیقیدان مورد تعجب خبرنگاران قرار گرفت و به نوعی اهالی مطبوعات، با تیترهایشان به گونه ای طعنه آمیز، انتخاب کیارس را مورد انتقاد قرار دادند. هرچند تا قبل از اجرای کیارس با ارکستر ملی جدید، نمیتوان به طور قاطع در مورد توانایی ها و یا کاستیهای کار این موسیقیدان جوان قضاوت کرد ولی میتوانیم سابقه فعالیت او را مورد بررسی قرار دهیم تا در مورد این انتخاب، قضاوت شتابزده نداشته باشیم.
بردیا کیارس را اکثر موسیقیدانان می شناسند، او سالهاست به عنوان نوازنده در ارکسترها و ضبطهای مختلف مینوازد، در مورد چیره دستی او در نوازندگی ویولون همین بس که سالهاست در گروه ویولون یک های ارکستر سمفونیک تهران و مهم تر از آن در ارکستر های بسیار معتبر بین المللی با رهبری رهبران نامدار بین المللی می نوازد.
با وجود اینکه ظاهراً او موسیقیدانی جوان و بنابراین کم تجربه است، به واسطه اجراهای بی شمارش در زمینه نوازندگی، از نظر فعالیت موسیقی کارکشتگی لازم را دارد.
همینطور او تجربه هایی در زمینه آهنگسازی و رهبری ارکستر دارد که این فعالیت ها مربوط به چند سال اخیر می باشد.
کیارس در سالهای اخیر به طور جدی رهبری ارکستر را پیگیری کرده و به همین خاطر در برلین آلمان به شرکت در مستر کلاسهای رهبران نامدار آلمانی پرداخته است.
خصوصیت خاصی که نوازندگان رهبر دارند، آشنایی آنها با چم و خم و پیچیدگی های ارکستر به صورت بی واسطه است، همینطور یادگیری روزانه از رهبرانی که با آنها کار میکنند.
بدون شک رهبرانی ایرانی (با رعایت استانداردهای بین المللی رهبری) داریم که در سراسر جهان مشغول فعالیت هستند که از نظر تجربه کاری و رپرتوار رهبری، فاصله زیادی با کیارس دارند ولی واقعیت این است که تقریباً هیچکدام از آنها در ایران نیستند که بتوانند به طور مداوم وضعیت ارکستر را زیر نظر داشته باشند و یا در سن بازنشستگی هستند؛ پس ایفای نقش کیارس به عنوان رهبر، نه تنها زمینه را برای پیشرفت این جوان مستعد فراهم میکند، شاهد اجحافی هم در حق دیگر رهبران نخواهیم بود.
از نکته های امیدوار کننده این دور از تشکیل ارکستر ملی، میتوان به شکل گیری دوباره هیأت انتخاب قطعه اشاره کرد که اگر باز اشتباه گذشته تکرار نشود میتوانیم شاهد اجرای آثار متنوع و با ارزش آهنگسازان برجسته ایران و همینطور جوانان مستعد باشیم.
ارکستر ترکیبی از سازهای ایرانی و غربی، قدمتی بیش از ۸۰ سال دارد که این سن بیشتر از سن اولین ارکستر سمفونیک های ایران است و به همین خاطر بار بسیار سنگینی بر دوش بردیا کیارس خواهد بود، کسی که با تغییر نوازندگان ارکسترش هنوز سایه سنگین استاد پیشکسوتی مانند فخرالدینی را بر ارکسترش حس می کند.
*تیتر مقاله برگرفته از شعر عمران صلاحی
روزنامه شرق
۱ نظر