گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

کارایان و سمفونی های موتسارت (۱)

اولین کار ضبط شده هربرت فون کارایان متعلق به موتسارت بود: اورتور فلوت سحرآمیز که با شرکت اشتاتسکاپل برلین (Staatskapelle Berlin) در سال ۱۹۳۸ ضبط شد (و اخیرا نیز دویچه گرامافون دوباره آن را منتشر نموده است). کارایان سپس سمفونی های سل مینور هافنر و ژوپیتر را در سال ۱۹۴۲ با ارکستر رادیویی تورین ضبط کرد. یکی از اولین اثر های ضبط شده او پس از جنگ جهانی اول یکی دیگر از سمفونی های موتسارت یعنی سمفونی شماره ۳۳ k 319 در سی بمل بود که با ارکستر فیلارمونیک وین و در سال ۱۹۴۶ ضبط شد.

اگرچه کارایان در تمام طول عمرش، یک موزیسین موتسارتی باقی ماند اما هیچ گاه سمفونی های نخستینِ موتسارت، حتی سمفونی شماره ۲۵، را ضبط نکرد! یکی از اولین سمفونی های موتسارت که کارایان آن را ضبط کرد، سمفونی ۲۹ k 201 بود که در آغاز در سال ۱۹۶۰ با ارکستر فیلارمونیا و پنج سال بعد با ارکستر فیلارمونیک برلین ضبط شد.

این سمفونی همچنین بار دیگر در سال ۱۹۸۷ نیز با همین ارکستر به ضبط رسید. کارایان هیچ گاه «پاریس» (سمفونی شماره ۳۱) یا سمفونی شماره ۳۴ در سی ماژور را ضبط نکرد؛ اما به نظر می رسد که به غیر از شش سمفونی معروف آخر (و سمفونی شماره ۲۹)، سمفونی شماره ۳۳، سمفونی مورد علاقه کارایان بوده است.

علاوه بر ضبط آن در سال ۱۹۴۶ با ارکستر فیلارمونیک وین، کارایان آن را دوباره در سال ۱۹۶۵ و با ارکستر فیلارمونیک برلین ضبط کرد. کارایان شش سمفونی آخر موتسارت (هافنر، لینتز، پراگ، سمفونی شماره ۳۹ در می بمل، شماره ۴۰ در سل مینور و ژوپیتر) را برای نخستین بار در سپتامبر ۱۹۷۰ در قالب یک مجموعه سمفونی ضبط کرد.

آخرین ضبط او از سمفونی های موتسارت شماره های ۲۹ و ۳۹ در سال ۱۹۸۷ بودند. کارایان کلا سمفونی شماره ۴۰ را پنج بار ضبط کرد: سه بار با ارکستر فیلارمونیک برلین، یک بار با ارکستر فیلارمونیک وین در سال ۱۹۴۹ و یک بار هم بار ارکستر فیلارمونیا در سال ۱۹۵۵.

کارایان به عنوان یک موزیسین موتسارتی، با تسلط ماهرانه خود، موومان هایی ریتمیک و پر نشاط و طنینی پالوده را به بوجود آورد که همگی از وجود خودش سرچشمه گرفته بودند. لحن او پر مایه تر از موسیقی بیچام، رنگ آمیزی او پیچیده تر و جمله بندی هایش گاهی دشوارتر بودند.

کارایان نیز مانند دیگر رهبران بزرگ آثار موتسارت، کاملا بر کار خود مسلط است: جلسه های تمرین کارایان مانند تمرین های والتر نشان دهنده دقت او به جزئیات و همچنین توجه به نغمه و آهنگ همراه با ساختاری ظریف و طنین قوی است و همانطور که از یک رهبر بزرگ اپرا انتظار می رود در کارهای کارایان همیشه نوعی تمرکز دراماتیک و وقوع طبیعی رویدادهای موسیقایی به چشم می خورد.

ساختن سمفونی های موتسارت بیش تر از اپراهایش طول کشید: او اولین اپرایش را در دوازده سالگی و اولین سمفونیش را در هشت سالگی ساخت. در واقع تعداد سمفونی های موتسارت (۵۰ سمفونی) به طور چشمگیری بیش تر از کوارتت های زهی، کنسرتو ها یا سونات برای پیانو هستند. اما از آن جا که سمفونی های او در جوانی ساخته شده اند، تعداد سمفونی های خوب او کمتر از تعداد کنسرتوها یا کوارتت های مهم اوست.

موتسارت پیش از ۱۸ سالگی حدود ۴۰ سمفونی ساخته بود و سمفونی دلربا و دوست داشتنی لا ماژور (شماره ۲۹) را نیز تنها دو ماه بعد نوشت. سمفونی های شماره ۳۲ و ۳۳ در سال ۱۷۷۹ و در سالزبورگ ساخته شدند. موتسارت هافنر و لینتز را اوایل دهه ۸۰ قرن هیجده و پس از رفتن به وین نوشت. او پراگ، فیگارو و کنسرتو پیانوهای مهم خود در لا ماژور (k488)، سی مینور (k491) و سی ماژور (k503) را در سال ۱۷۸۶ خلق کرد.

گفتگوی هارمونیک

گفتگوی هارمونیک

مجله آنلاین «گفتگوی هارمونیک» در سال ۱۳۸۲، به عنوان اولین وبلاگ تخصصی و مستقل موسیقی آغاز به کار کرد. وب سایت «گفتگوی هارمونیک»، امروز قدیمی ترین مجله آنلاین موسیقی فارسی محسوب می شود که به صورت روزانه به روزرسانی می شود.

۱ نظر

بیشتر بحث شده است