گفتگوی هارمونیک
کلا نسبت به منتشر کردن نوشته هایم تردید دارم؛ مطالب زیادی برای منتشر کردن دارم اما آنقدر شاهد چاپ مطالب ضعیف، خسته کننده و بی ارزش بوده ام که ترجیح می دهم که به ارزش نوشته هایم شک کنم تا اینکه اشتباهی را که دیگران مرتکب شدند را تکرار کنم. ما می توانیم از گام های (scales) دبوسی و آهنگسازان پس از او استفاده کنیم، همچنین آکورد های جدید آنها و توالی چهارمها و پنجمها، زیرا فرمول های تکنیکی جدید همیشه پس از یافته های هارمونیک دست می دهند.
هر چند هنوز متدی برای ویولن وجود ندارد که برای نواختن یک گام هولتون (whole-tone) انگشت گذاری تعریف کند. شاید باید تا زمانی که کرایسلر (Kreisler) یا خود من متدی برای ویولن بنویسیم که شکوفایی زیبایی های تکنیکی و رشد زیبایی شناسانه ویولن را آشکار سازد، شکیبا بود.
«در رابطه با تدریس ویولن باید بگویم که هیچ گاه ویولن را آنگونه که عموما انتظار می رود تدریس نکرده ام. اما در گودین – که اغلب تابستان هایی که در اروپا هستم را آنجا سپری می کنم- یک دوره آموزشی سنتی را درباره ویوتام، وینیافسکی و دیگر بزرگان ویولن برای ۴۰ تا ۵۰ دانشجو که علاقه مند بودند برگزار کردم، قرار است که همین دوره را برای مستر کلاسی از یک سری دانشجویان سطح بالا در سینسیناتی نیز برگزار کنم. من این کار را از روی عشق و علاقه انجام می دهم زیرا آثار مخصوصا ویوتام و وینیافسکی بسیار الهام بخش هستند. اما در عین حال نیز آنقدر بد نواخته می شوند (بدون هیچ شکوه و زیبایی و حسی از تفسیر سنتی اثر) که کیفیت کار نوازنده مانند کیفیت کار کارگرهایی است که از روی مقاطعه کار می کنند و مزد می گیرند!»
ویولن نوازی استادانه
«زمانی که کل تاریخ ویولن را در نظر می گیرم، به این نتیجه می رسم که سه گروه از موسیقیدانان از تبحر واقعی در زمینه ویولن برخوردار بودند. گروه نخست که متعلق به دوره رمانتیک هستند عبارتند از کورلی (Corelli)، ویتی و ویتام. گروه دوم متشکل از سه عضو است که به تکامل هنری رسیده اند: لوکاتلی (Locatelli)، تارتینی و پاگانینی.»
«گروه معاصر هم تراز این دسته دوم را سزار تامسون، کوبلیک (Kubelik) و بورمایستر (Burmeister) تشکیل می دهند. در آخر هم گروه سوم که بیشتر در زمینه آثار لیریک فعالیت دارد. اعضای این گروه چهار نفره عبارتند از: ایزایی، تیبود، میشا المان (Mischa Elman) و سامتینی (Sametini) از شیکاگو. سامتینی حقیقتا یکی از هنرمندان بسیار خوب گونه آوازی یا لیریک است. البته ویژگی های دیگری نیز وجود دارند. لوکالتی فقط در زمینه تکنیک برجسته نبود.»
«بسیاری از موسیقیدان های دیگر که نامشان در این گروه ها بیان نشده نیز خصوصیات مشترکی با این هنرمندان دارند. اما در حالت کلی من معتقدم که این گروه بندی به خوبی نمایانگر آنچه که ویولن نوازی استادانه می نامیم هستند و یک ویولون مستر باید یک ویولنیست، متفکر و شاعر باشد. او باید امید، عشق، احساسات و ناامیدی را شناخته باشد. او باید هر گونه احساساتی را درک کرده باشد تا بتواند آنها را در حین نواختن بیان کند. او باید آن گونه ویولن بزند که پان (خدای شبانان) فلوت می زد!»
و در آخر ایزایی نکته ای را خطاب به دانش پذیران و نوازندگان بلند پرواز گوش زد می کند: «اگر قرار است شاهد پیشرفت هنری باشیم، نباید عوامل تکنیکی و مکانیکی کار را نادیده بگیریم. نباید از یک پسر بچه پانزده ساله انتظار داشته باشیم که مانند یک نوازنده سی ساله که زندگی را واقعا تجربه کرده است بنوازد. اگر هنر ویولنیست، یک هنر واقعی باشد، نمی تواند در سنین نوجوانی موزیسین به اوج شکوفایی خود برسد.»
«
در این سن تنها نویدی بر موفقیت ویولنیست وجود دارد که تنها با گذر زمان و در مسیر زندگی می تواند به موفقیت واقعی تبدیل شود. در عین حال آمریکایی ها استعداد ذهنی و روحی بالایی برای درک زیبایی دارند. آنها می توانند با افتخار ویولنیست هایی را که آینده درخشانی داشته و می توانند تا دو دهه دیگر به خط مقدم پیشگامان ویولن بپیوندند را از همین حالا معرفی کنند.»
۱ نظر