پدرام فریوسفی: با بارنبویم ۵۰ کنسرت داده ام

آیا با رهبران خارجی هم کار کردید؟

با دانیل بارنبویم نزدیک پنجاه کنسرت داده ام، در ورک شاپی هم با پیر بولز کار کردم، در واقع او ارکستری که من در آن می نواختم را با قطعاتی از بارتوک، هدایت کرد. با آش فیش که رهبر بزرگی است و دستیار بارنبویم هست هم در اسپانیا کار کرده ام. اسم این ارکستر دیوان شرقی و غربی است که نوازندگانی از سراسر دنیا دارد.

نوع انتخاب نوازندگان این ارکستر چگونه بود؟

این ارکستر دعوت کرده بود از نوازندگان سراسر دنیا برای همکاری و در سه مرحله آنها را انتخاب میکرد. اول یک فیلم از اجرایمان به صورت سولیستی باید میفرستادیم، در صورت تایید دعوت به آزمون حضوری میشدیم و در صورت قبولی در این مرحله وارد ارکستر میشدیم ولی در همین مرحله هم ممکن بود توسط باربویم از ارکستر اخراج شویم! چنانکه چندین نوازنده به همین صورت از همکاری با ارکستر منع شدند!

همکاری شما با ارکستر فیلارمونیک ایرانیان چطور شکل گرفت؟

آرش گوران از دوستان من بود، او یک موسیقیدان کاردان، آهنگساز، پیانیست و رهبر با استعداد است. در یکی از ضبطهایش که در حال نواختن آلتو بودم به من پیشنهاد داد به دیدن ارکسترش بروم که در حال تمرین قطعه ای از کانچلی بود؛ من هم به تالار رفتم برای دیدن تمرین آنها و با این پیش زمینه فکری که این ارکستر هم ارکستر ضعیفی است مانند بیشتر ارکسترهای ایرانی… هنوز به سالن تمرین نرسیده بودم، صدایی از ارکستر را شنیدم که متوجه شدم صدای این ارکستر متفاوت است و صدا دهی خوبی دارد.

صدای این ارکستر مرا تحت تاثیر قرار داد و مشخص بود که آرش گوران در هدایت ارکستر حرف زیادی برای گفتن دارد. کار را شنیدم و نت سولوی ویولای کانچلی را گرفتم و بعد از مدتی با تمرین با آقای گوران کار را آماده کردیم. این کنسرت عکس العمل های خوبی را در بر داشت، مخصوصا خانم تامارا که پیانیستی گرجی و هموطن کانچلی است که می گویند با کانچلی هم کنسرت داده، بعد از برنامه به ما گفت، تا به حال کانچلی را اینگونه نشنیده بودم و بسیار از کنسرت راضی بود.

از سفارت گرجستان آمده بودند و حتی قرار بود خود کانچلی دعوت بشود به ایران که امکان مالی اش فراهم نشد.

همکاری مسئولین با ارکستر چطور بود؟

همکاری خوبی وجود نداشت؛ این نوازندگان بدون چشم داشت مالی ۷ ماه هفته ای یک یا دو

بار در تمرین ها حضور پیدا کرده بودند ولی مسئدولان روزی ۹۰ یا ۱۰۰ تومان از آنها اجاره سالن تمرین می خواستند. حتی بنیاد رودکی برای هر روز کنسرت پنج میلیون پول از این ارکستر نوجوان که میانگین سنی نوازندگانش ۱۸ سال بوده پول خواسته!

به جای اینکه آنها از این ارکستر جوان حمایت کنند، هزینه ای را هم برگردن آن انداختند! حتی صدابرداران برنامه یکبار تمرین جدی مارا نشنیدند و متاسفانه نتیجه هفت ماه تمرین این ارکستر با صدابرداری ضعیفی همراه بود.

در ایران کنسرت دادن و ندادن تغییر چندانی را ایجاد نمیکند، شما این همه هزینه مادی و معنوی میکنید ولی از نظر مادی و معنوی نتیجه ای نمیگیرید، چرا باید باز این کار را تکرار کنید؟! چرا سولیست های بزرگ بین المللی همیشه روی صحنه هستند، درست است که تواناییش را هم دارند ولی در ایران هم هنرمندان توانا داریم، چرا آنها روی صحنه نیستند؟ چون نتیجه زحماتشان را اینگونه داده اند. هزینه زیاد، صدابرداری بد، برخورد بد، بازتاب مطبوعاتی و رسانه ای ضعیف و … همه دلسرد میشوند.