گفتگوی هارمونیک
۵۰ سال از زمانی که پلینی ۱۸ ساله جایزه مسابقه بین المللی پیانو شوپن را در ورشو دریافت کرد می گذرد. ناظران این مسابقه که هر پنج سال یک بار برگزار می شود، هم برندگان و هم بازندگان آنند. برندگانی مانند مارتا آرگریش (Martha Argerich) و کریستین زیمرمن (Krystian Zimerman) که اکنون پلینی نیز یکی از آنهاست و از بازندگان این رقابت موسیقیایی کسانی ولادمیر اشکنازی (Vladimir Ashkenazy) و میتسوکو اوچیدا (Mitsuko Uchida) به عنوان کسانی که به جایگاه دوم دست یافتند حضور دارند.
پلینی که در سال ۱۹۶۰ در این رقابت شرکت کرد، از بین ۸۹ شرکت کننده جوانترین پیانیست بود.
در هیئت داوران کسانی مانند نادیا بولانژه و آرتور روبنشتاین به عنوان رئیس هیئت به چشم می خوردند. نتیجه گیری داوران از این قرار بود که: «این پسر بچه از تمامی اعضای هیئت داوران بهتر می نوازد.» در حالی که کامیابی پلینی بر ابعاد استعداد در حال ظهور او صحه گذاشت اما واکنش او به این موفقیت بود که چهره تعیین کننده حرفه او را در آینده به تصویر کشید.
خلوت نشینی، عصبی شدن و تمایل پلینی به کنسل کردن برنامه ها پس از پیروزیش در این رقابت، به بخشی از افسانه او تبدیل شده است. پلینی تا اواخر دهه شصت به طور نامنظم بر روی صحنه ظاهر می شود. او دوباره زمانی به اجرا پرداخت که شور و حال و تعهدش به حرفه ای گری خشک و جسورانه ای تبدیل شده بود.
به درستی رفتار خوددارانه پلینی بر روی صحنه و رفتار محافظه کارانه او در پشت صحنه، حاکی از بی تفاوتی نسبت به موفقیتش است. اما به هر حال پلینی به هیچ عنوان “یک ماشین حساب موسیقیایی” نیست (پیشتر پلینی را اینگونه توصیف کرده بودند.) پلینی با موهای خاکستری رنگ براق و چهره و بینی عقاب مانندش با کت شلوار خاکستری رنگ، بیشتر به مدیران اجرایی کارخانه فیات شبیه است! اما آنگونه که از تاریخ سیاسی او بر می آید، پلینی به یک پایه گذار عادی اتحادیه کارخانه فیات شبیه تر است!
او پیوسته در جیب کت های گران قیمت خود، به دنبال شکار سیگارهایی است که به نظر می رسد تمامی ندارند. هنوز یک چهارم یک نخ را بیشتر نکشیده که آن را خاموش می کند و سیگار دیگری را روشن می کند.
این مصاحبه در سوئیت او در هتلی در لندن انجام شده است. پلینی از سوئیت کناری تنها برای تمرین کردن با مینی پیانوی خود استفاده می کند. او فردی اجتماعی، آرام و علاقه مند به خبرهای تجاری و اخبار موزیسین های کلاسیک سطح بالاست.
پلینی درباره آنچه پس از برنده شدن در مسابقه ورشو اتفاق افتاد، اینگونه توضیح می دهد که: «طبیعتا پس از به دست آوردن آن جایزه باید پشت سر هم کنسرت می دادم. درست است که من تمایل نداشتم که متخصص موسیقی شوپن شوم اما اینکه می گویند من گوشه نشین شده بودم، هم کمی اغراق آمیز است. من در آن زمان بسیار جوان بودم و فکر می کردم که به زمان بیشتری برای پرورش علایق موسیقیایی و دستیابی به رپرتوار گسترده تری نیاز دارم. می خواستم هنر ها و کارهای دیگر را نیز تجربه کنم.»
«پس به مدت یک سال و نیم از کنسرت دادن امتناع کردم و وقتی هم به اجرا پرداختم خودم را درگیر کنسرت های بی شمار نکردم اما همیشه از کنسرت دادن لذت برده ام و اولین اجرایم را در سال ۱۹۶۳ در شهر لندن برگزار کردم. تا اواخر دهه شصت برنامه کنسرت هایم کمی عادی تر شده بود. درباره پیشرفتم به عنوان یک نوازنده هم قضاوت را به عهده مخاطبان می گذارم اما فکر می کنم که در آن مرحله از فعالیت یک موزیسین، برخی پیشرفت ها و تغییرات به نردت غیر طبیعی هستند.»
۱ نظر