گفتگو با پولینی (۴)

به اعتقاد پلینی در حالیکه اشتوکهاوزن و بولز «کاملا جا افتاده هستند اما هنوز آثارشان فقط گاهی اوقات اجرا می شود. از نظر من آنها فوق العاده اند و آثارشان از جمله قطعات کلاسیک رپرتوار است. اکنون برای ما استراوینسکی، دبوسی، راول و بارتوک بخش عادی رپرتوار به حساب می آیند. من برگ را نیز به این لیست اضافه می کنم و به نظرم شوئنبرگ و وبرن نیز تا حدودی در آن جای می گیرند. آهنگسازان بزرگ نیمه دوم قرن بیستم (بولز، اشتوکهاوزن، بریو، نونو، لیگتی) تا حدودی از عامه مردم دورند و نمی توان قطعات آن ها را برای یک کنسرت عادی در برنامه قرار داد.»

آشنایی پلینی با لوئیجی نونو، آهنگساز آوانگارد مارکسیست، در اواسط دهه شصت و رابطه اش با او یکی از مهم ترین رابطه های کاریش بوده است. «من شدیدا به آهنگ های او علاقه مند شدم و از او خواستم که آهنگی برای پیانو بسازد. این کار جرأت زیادی می خواست زیرا در آن زمان نونو به پیانو علاقه ای نداشت.» نونو که در آن زمان اثری در مذمت حضور آمریکا در جنگ ویتنام نوشته بود، دو قطعه نیز برای پلینی ساخت که یکی از آن ها برای پیانو، صدا و تیپ بود که به یاد یک انقلابی شیلیایی که کشته شده بود، ساخته شده بود.

بدین ترتیب، درگیر شدن پلینی با موسیقی جدید از سیاست دو قطبی زمان خودش جدا نبود. پلینی، نونو و کلادیو آبادو (Claudio Abbado)، دوست رهبرشان، آثار رادیکالی را در سراسر ایتالیا اجرا کردند و مخاطبان جدید را به سالن های قدیمی کشاندند (پلینی با رهبری آبادو چندین کنسرت را با بزرگترین ارکسترهای دنیا اجرا نموده است.) پلینی می گوید: «ما از اینجا شروع کردیم که هنر برای همه است.»

« در لا اسکالا کسی بود که با شورای محلی کارخانه ها ارتباط داشت. این شورا اتحادیه صنفی نبود بلکه توسط کارگران اداره می شد. با استفاده از همین ارتباطات همراه با آبادو در لا اسکالا یک دوره کنسرت برای دانش آموزان/جویان و کارگران برگزار کردیم. این کار تلاشی بود برای شکل دهی به افکار عامه مردم و کار بسیار مثبت و جالبی بود اما برنامه ها ادامه پیدا نکرد و پیشرفتی در این زمینه حاصل نشد.»

پلینی در سال ۱۹۶۸ ازدواج کرد و یک فرزند پسر دارد. هرچند او در دهه هفتاد در حزب رادیکال چپ بود اما خودش می گوید که وقتی نداشت که برای انقلابی های خشن آن دهه در ایتالیا صرف کند. «حزب های میانه رو و راست کاملا فاسد بودند اما حزب چپ انقلابی بسیار تأثیرگذار بود و در واقع باعث شد که راستی ها به قدرت بیشتری دست پیدا کنند. بمب گذاری و ترورها اتفاق می افتادند و تا امروز هم تردید زیادی درباره دسیسه های حزب راست و اینکه چه کسی چه کاری را انجام می داد و از چه چیزی اطلاع داشت وجود دارد. اما در نهایت “این آدم های مزخرف حزب چپ” نشان دادند که خیلی به درد راستی ها خورده اند.»