گفتگوی هارمونیک
“Amused to Death” یکی از زیباترین کارهای راجر واترز می باشد که با وجود شباهت هایی که از لحاظ ساختاری به برخی از کارهای قبلی وی دارد؛ به مراتب از آنها پیچیده تر و سنگین تر می باشد.
فرم موسیقی و ملودی های خواننده، تنظیم قطعات، مفهوم ترانه ها و نحوه کنار هم گذاشتن قطعات در آلبوم، همه و همه نشان دهنده نبوغ واترز در موسیقی و نگاه
دقیق و عمیق او به مسائل اجتماعی و سیاسی روز دارد.
راجع به تک تک قطعات این آلبوم می توان ساعتها در زمینه های مختلف بحث کرد، اما آنچه در نظر اول می توان گفت این است که با ارائه این آلبوم، واترز توانست نام Pink Floyd
را دوباره زنده کند و بر سر زبانها بیندازد. مقایسه این آلبوم با The Wall یا Dark Side of the Moon کاری بسیار دشوار است چرا که با وجود شباهت هایی که با این دو آلبوم
دارد فرسنگ ها با آنها فاصله دارد. بقول برخی از منتقدان هنری Amused to Death نهایت یک کار استادانه در موسیقی Rock می باشد.
به قسمت اول از مصاحبه مطبوعاتی با راجر واترز در رابطه با این آلبوم که در سپتامبر ۱۹۹۲ انجام شده توجه کنید.
Q : عنوان آلبوم شبیه یکی از کتابهای نیل پوستمن (Neil Postman) هست، آیا ایده ای از این کتاب گرفته شده است؟
A : حقیقتا” نام آلبوم بله، چرا که من شخصا” این عنوان را دوست دارم، همچنین خود کتاب را، اما نه، هیچ ایده خاصی از کتاب گرفته نشد. راستش چون از این
عنوان خوشم می آمد آنرا برداشتم.
Q : خب پس ایده اصلی آلبوم از کجا گرفته شد؟
A : بله، این فکر که یک میمون در حال تماشا کردن تلویزیون باشد؛ بیشتر یک حالت استعاره است برای آدمهایی که در دنیا به رقابت و جنگ می پردازند و این
آلبوم پاسخ شخص من به نزاع آنهاست که طی سالها در تلویزیون مشاهده کردم
Q : بنابراین شما گه گاه به تلویزیون نگاه میکنید؟
A : حقیقش در حال حاضر نه، اما قدیم عادت داشتم که گه گاه تلویزیون نگاه کنم. الان هشت، نه ماه هست که در آمریکا هستم و به جرات می تونم بگم که تلویزیون
نگاه نکردم، چند بار بخاطر این فوتبال آمریکایی که جنجال بپا میکنه تلویزیون رو روشن کردم اما واقعا” ورزش خشن و …. هست و بنظر من دیدنی نیست!
ایده اصلی آلبوم از تعدای از آهنگ هایی بود که بنظر من پایه اصلی آلبوم بودند مثل آهنگ
Perfect sense part 1
که از فیلم ادیسه فضایی ساخته استنلی کوبریک الهام گرفتم، همون جایی که اون شامپانزه وارد می شد … که البته در اونجا یک انسان اولیه بود … یک استخوان پیدا میکنه و از اون
بجای اسلحه استفاده میکنه … بنظر من همین یک صحنه خلاصه ای هست از رقابت و جنگ میان انسانها …
Q : این یک ایده خیلی مفهومی هست؛ شما اصولا” به اینگونه آلبوم ها – ی مفهومی – علاقه دارید؟
A : بله این سبک کاری من هست (با حالتی عصبی).
Q : آیا این خسته کننده نیست که آهنگ های یک آلبوم به این بزرگی را یکی یکی انتخاب می کنید و بعد درست کنید؟ دلیل خاصی برای اینکار دارید؟
A : مطمئن نیستم اینطور که شما فکر می کنید باشه، بذارید توضیح بدم. ما آهنگ ها رو دونه بدونه انتخاب نمی کنیم، بلکه برعکس این کارها هستند
که ما رو انتخاب می کنند. در واقع وقتی یک نفر یک آهنگ می سازه یا یک نقاشی میکشه که جالب و زیباست، دلیلش این هست که با اون ایده هنری ارتباط برقرار کرده و اون هست
که هنرمند رو جذب کرده. اگر الان به من بگن یک آهنگ راجع به جنگ خلیج – فارس – درست کن، واقعا” برای من خسته کننده و عذاب آور هست، متوجه هستید. بنابراین برای حداقل
من ساده تر و جذاب تر این هست که راجع به ایده ای که مرا جذب خود کرده یک سری کار موسیقی انجام بدم، کارهایی که به هم ارتباط فکری و معنوی دارند.
Q : قسمتهای جالبی و به نوعی عجیب در آهنگ
Watching TV
هست، موضوع اونها چیست؟
A : درسته … یک گروه موسیقی دانهای چینی هستند که به The Peking Brothers معروف هستند، فکر کنم تا چند سال پیش در لندن بودند … خب می بینید
واسه همین در اونجا ما یک عود داشتیم و … و یک دختر هم می خوند به زبان چینی البته؛ تقریبا” در وسطهای کار اونجایی که خواننده میگه “I grieve for my sister” (من نگران
خواهرم هستم) … بله، دختر میگه “مردم در چین هرگز بچه هایی رو که برای شما مردند فراموش نمی کنند، زنده باد جمهوری”
Q : شما این ترانه را تنها نخوندید بلکه با Don Henley اجرا شد، چرا اینکار رو کردید؟ آیا باهم دوست هستید؟
A : نه اون دوست دوست من هست، یکی از همکارانم در Radio Kaos ایشون رو به من معرفی کرد و گفت که شما دو تا هم فکر هستید میتونید با هم کار کنید.
من هم فکر میکردم این آهنگ باید با دوصدای مرد خوانده بشه بعد همونجا آهنگ رو زدم و اون خوشش آمد، یک تمرین کوچک کردیم و رفتیم استودیو و در یک جلسه ضبط کردیم؛ جالبه
می بینید چگونه است …
Q : درسته، این آلبوم شما بعد از گذشت ۵ سال از آلبوم “Kaos” تهیه شد؛ آیا در تمام این مدت روی اون کار میکردید؟
A : مشخصا” نه؛ من کارهای دیگری در دست داشتم. یک سری اپرا راجع به انقلاب فرانسه شاید بشه گفت بعد از این اپراها کار جدی من همین آلبوم بود.
Q : اصلا” چگونه آلبوم درست میکنید؟ اول متن بعد موسیقی یا برعکس ؟
A : بستگی داره، اخیرا” روش دیگه ای استفاده میکنم. اول یک ایده برای یک آهنگ در ذهنم درست میکنم بعد یک نسخه ساده (demo) از اون درست میکنم، بعد
اونقدر صبر میکنم تا احساسام روی اون آهنگ بارور بشه و ترانه به ذهنم خطور کنه. به استودیو میرم و هدفون رو به گوشم میگذارم و آهنگ رو گوش می دم، آهنگ رو می خونم بدون
اینکه نوشته ای از پیش داشته باشم! سه بار، چهار بار، پنج بار حتی شش بار اینکار رو تکرار میکنم. خب یقینا” بعضی از اونها دور انداختنی هست اما بعضی قابل فکر کردن.
بهترین اونها را بر میدارم و می رم بیرون از استودیو. تا موقعی که دیگه تو ذهنم آهنگ بطور کامل پرورده بشه؛ دوباره میرم استودیو و بین نیم ساعت تا سه ربع طول میکشه که آهنگ
رو ضبط میکنم؛ بنظر خودم بازدهی این روش خیلی بالاست بخصوص که ارتباط آهنگ ساز با آهنگ بیشتر هست.
Q : واقعا” چقدر طول میکشه که شما یک آلبوم رو در استودیو ضبط کنید، با اون صداهای عجیب و غریب … باید خیلی زمان لازم باشه، نه؟
A : اووووو، بله. من این کار رو در سال ۱۹۹۰ تمام کردم. میدونید وقتی تمومش می کنید زمانی می رسه که می نشینید و می خواهید اونو گوش کنید. تازه ممکن
کلی تغییرات درش بدید؛ که البته در این آلبوم من تغییر خاصی ندادم. در این زمان نوبت به یک همکار برای تولید میرسه (co-producer) که باید پیداش کنی، من با خیلی ها صحبت
کردم در نهایت با “Pat Leonard” و “Nick Griffiths” ساعتها روی آلبوم کار کردیم و سعی کردیم به درک مشترک از احساسات درون آلبوم برسیم … معذرت می خوام دیگه دیر شده
اگه ممکنه ادامه صحبت برای فرصت دیگه ای باشه …
۱ نظر