گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

بوگی: ژانری که آرام و قرار ندارد (۱)

مقاله ای که می خوانید، نوشته ای است از سیمون رینولد (Simon Reynolds) نویسنده روزنامه گاردین که در اوایل سال گذشته به چاپ رسید است: واژه «بوگی»، در واقع، از پیانو نوازی به سبک بلوز گرفته شده است که در دهه سی قرن بیستم رایج بود. اما این واژه بیش تر در توصیف موسیقی راک جنوبی و صفحه های اوایل دهه هشتاد به کار می رود. وقتی که جلد “Delta Swamp Rock” را دیدم اولین چیزی که به فکرم رسید این بود که: «آیا نقشی که سیاهپوستان در موسیقی سول جز (Soul Jazz) ایفا می کنند به پایان رسیده است؟» انتشار مجموعه ای از موسیقی راک جنوب در اوایل دهه هفتاد، حرکتی بود که از لیبلی که برای انتشار گلچین های رگیِ “Dynamite!” و مجموعه های دلوکسی مانند “Can You Dig It? The Music and Politics of Black Action Films 1968-75” مشهور بود، انتظار نمی رفت.

کمی تأمل رمز گشای این راز بود: راک جنوبی به عنوان سبکی که از تلاقی بلوز، کانتری و سول پدید آمده است، در واقع، همان پیوند موسیقیایی سیاه و سفیدی است که در چارچوب دیدگاه جهانی سول جز می گنجد. این لیبل هم مانند لیبل های “Blood and Fire” و “Honest Jon’s” متعلق به خبرگان انگلیسی است که برای موسیقی سیاهپوستان آمریکایی ارزش قائلند. در واقع آن ها دنباله رو جریانی هستند که به واسطه “house headz” دهه نود، “soul boys” دهه هشتاد، “roots’n’dub fiends” دهه هفتاد و “blues rockers” دهه شصت، به جز سنتی دهه پنجاه باز می گردد.

اینها در اصل پیرو بریتانیایی های (Brits) سفید پوستی هستند که سعی داشتند که بر موسیقی سیاهپوستان مسلط شوند. آنها همچنین خود را با انجام فعالیت هایی به عنوان دی جی، دیسکوگرافر و آرشیوساز، وقف حفظ میراث موسیقی سیاهپوستان کرده بودند. تنها تفاوت بین بریتانیایی ها و همتاهای جنوبی سفید پوست آن ها این است که بریتانیایی ها باید عشق و علاقه شان به موسیقی را با استفاده از آثار ضبط شده به حد کمال می رساندند، در حالیکه همتایان آن ها در محیطی پرورش یافتند که پیوسته با موسیقی سر و کار داشتند و مستقیم از سرچشمه آن بهره می جستند.

از آنجایی که راک جنوبی از عمق جنوب و درست پس از عواقب جریان حقوق مدنی پدید آمد، یعنی زمانی که برخی از سیاستمداران هنوز هم از تفکیک نژادی حمایت می کردند، در نتیجه این نوع موسیقی راک با پیچیدگی و تیرگی بیشتری همراه بود. شاید تنها اثری که مثال بارز این وضعیت است “Sweet Home Alabama” باشد که سرود تعیین کننده این ژانر است.

اگر بخواهم جملات “Lynyrd Skynyrd” را در آلبوم موفق سال ۱۹۷۴ شان بدون اغراق توصیف کنم، باید بگویم که گیج کننده است. شعر اول به نیل یانگ اشاره دارد (که حتی یک یانکی لعنتی هم نبود بلکه کانادایی بود). اشاره او به نیل یانگ به خاطر اثر موفق او، یعنی مرد جنوبی (Southern Man) و همچنین انتقاد از آلاباما است.

به هر حال این نشانگرِ غرور خدشه دار شده منطقه ایی است که اینگونه سر باز کرده است. اما شعر دوم به طرز خطرناکی مبهم است. این شعر به جورج والاس، فرماندار آلاباما، اشاره دارد که طرفدار تفکیک نژادی بود. به نظر می رسد که این شعر تأییدی است بر تفکیک نژادی و نه محکوم کننده آن. در آخر، “Sweet Home” به تجلیل استودیوی ماسل شولز ساوند (Muscle Shoals Sound Studio) و گروه ریتمیک ساکن در آن یعنی سوامپرز (the Swampers) می پردازد اما نکته جالب این است که در حالیکه تیم ماسل شولز از خواننده های سیاهپوست زیادی استفاده می کرد، هر چهار عضو گروه سوامپرز سفید پوست بودند.

گفتگوی هارمونیک

گفتگوی هارمونیک

مجله آنلاین «گفتگوی هارمونیک» در سال ۱۳۸۲، به عنوان اولین وبلاگ تخصصی و مستقل موسیقی آغاز به کار کرد. وب سایت «گفتگوی هارمونیک»، امروز قدیمی ترین مجله آنلاین موسیقی فارسی محسوب می شود که به صورت روزانه به روزرسانی می شود.

۱ نظر

بیشتر بحث شده است