سجاد پورقناد
چهار سال پیش خبری مبنی بر چاپ سالشمار موسیقی زنان توسط نیکو یوسفی در خبرگزاری ها قرار گرفت ولی به دلایل مختلفی این اتفاق به تاخیر افتاد تا اینکه قرار شد، اطلاعاتی مربوط به موسیقی زنان در سایتی خصوصی به مدیریت نیکو یوسفی به انتشار برسد. با او به گفتگو نشسته ایم درباره شکل جدید این پروژه در سایت زنان موسیقی (www.womenofmusic.ir) و فعالیتش.
موسیقی را از چه تاریخی آغاز کردید و چه استادانی داشته اید؟
از سال ۱۳۶۸ آموزش موسیقی را شروع کردم. اساتید من به ترتیب آقایان: پیمان سلطانی، هوشنگ ظریف، زیدالله طلوعی، محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، داریوش صفوت، پرویز مشکاتیان،
داریوش طلایی، فرهاد فخرالدینی، توماس کریستین داوید، محمدرضا درویشی، شریف لطفی، حمید حاجی زاده و رضا براهنی بودند که در حوزه های
نوازندگی، آهنگسازی، تئوری و سلفژ، تقطیع و عروض و زیبایی شناسی هنر آموزش دیدم.
عنوان پایان نامه لیسانس شما چه بود؟
عنوان پایان نامه ی لیسانس من، «موسیقی درمانی» بود که به یاری آقای
درویش رضا منظمی به عنوان استاد راهنما آن را گذراندم.
شما سابقه نویسندگی موسیقی هم دارید، تا به حال چند نوشته از شما به انتشار
رسیده؟
در نشریات و روزنامه هایی مثل: چیستا، فرهنگ توسعه، بایا، بیدار،
گفتمان صفر، چنگی، سلام، همشهری، دنیای اقتصاد و… مطلب نوشتم و
مدتی هم مسئول صفحه ی موسیقی روزنامه ی اعتماد ملی بودم.
از چه تاریخی مشغول کار روی پروژه موسیقی زنان شدید؟
از نیمه ی دوم دهه ی هفتاد، کار برپروژه ی موسیقی زنان را شروع کردم.
آیا این حرکت شما را موزیسینها، فعالیتی فمنیستی قلمداد نکردند؟
بله، در بعضی موارد، فعالیت من، یک حرکت فمنیستی تلقی شد.
چرا به سمت ایجاد سایت رفتید و با اینکه سابقه روزنامه نگاری داشتید از طریق
نشر کاغذی عمل نکردید؟
حوزه ای که من کار می کنم، زیر سوال هست و موانع زیادی برای انتشار
خواهد داشت. یعنی این حوزه به خودی خود، سال هاست که مشمول سانسور شده،
بنابراین وقتی تریبون شخصی داشته باشم، از سانسورشدن بیشتر در امان خواهم
بود!
برنامه این سایت چه خواهد بود؟
همان جور که از اسم این سایت بر می آید، فعالیتی مرتبط با حوزه ی زنان
در موسیقی خواهد داشت. اعتقاد من این است که تبعیض جنسیتی در جامعه ی
من به شدت وجود دارد. اما بسیار سعی می کنم که این نگرش در سایت زنان
موسیقی وجود نداشته باشد و در واقع برنامه ی من برای مطالبی که در این
نشریه ی الکترونیک گذارده خواهد شد، بررسی و تمرکز بیشتر بر شاخه ای از
موسیقی که پدیدآورندگان اش زنان هستند، خواهد بود.
برای تامین هزینه های این سایت چه برنامه ای دارید؟
فعلن با توانایی و بودجه ی شخصی کار می کنم. حمایت هیچ ارگانی را نمی
پذیرم و امید بستن به اسپانسرهای شخصی را هم عبث می دانم. شاید بعدها از
طریق پذیرش آگهی، بتوانم هزینه های لازم را تامین کنم.
آیا از یک تیم ثابت نویسندگان هم بهره خواهید برد یا فقط سایت وابسته به
نویسندگان میهمان است؟
این سایت بدون موضع گیری از تمام مطالب خوب ارسال شده در حوزه ی
موسیقی زنان ایران و جهان استقبال خواهد کرد.
از چه راه هایی با موسیقیدانان در خارج از کشور ارتباط دارید؟
تماس تلفنی و تماس از طریق نت، راه ارتباطی من با موزیسین های خارج
از کشور خواهد بود.
آیا این سایت به زبان های دیگری هم ترجمه خواهد شد؟
خیلی دوست دارم که سایت به دو زبان فارسی و انگلیسی کار شود، ولی
فعلن این امکان را ندارم.
وضعیت جامعه زنان موسیقیدان امروز ایران را چگونه می بینید و چه آینده ای برای
آن تصور می کنید؟
انسان تا پیش از ترویج روایت های کلان، می کوشید تا شرایط زندگی اش
را تعیین کند، چرا که هر ایدئولوژی و دستگاه فکری واجد روایتی اعظم است
که در هر زمان و مکانی می تواند مصداق داشته باشد. من سال هاست که در موزیسین
های ایرانی (اعم از زن و مرد) جای خالی چنین نگرشی را می بینم. طبیعی
است که در مورد آینده نمی توان قضاوت سهل و ساده ای کرد ولی در روزگار
کنونی، نگاه امیدبخشی به این جریان ندارم.
درود بر نیکو یوسفی
درود.خانم یوسفی به موضوعی بسیار مهم اشاره کردند که متاسفانه خیلی کم به آن پرداخته شده.جای خالی تفکر در موسیقیدانان ایرانی.موضوعی که به نظر من مهمترین مقوله ای است که باید به آن بطور جدی پرداخته شود.