گفتگوی هارمونیک
لری ادلر در سال های ۱۹۳۸ و ۱۹۳۹ تورهای کنسرتی را، پیش از بازگشتن به آمریکا، در آفریقای جنوبی و استرالیا برگزار کرد (در واقع، در استرالیا بود که برای اولین بار به اجرای سولو در کنسرت کلاسیک با ارکستر سمفونیک سیدنی پرداخت). ادلر در دهه ۴۰ همراه با پاول دریپر (Paul Draper)، رقصنده، تورهایی را در ایالت های مختلف آمریکا برگزار کرد و آنها همچنین با برنامه های خود، اسباب سرگرمی سربازان آمریکایی را در آفریقا و خاور میانه فراهم آوردند.
او همچنین در کشورهای حاشیه اقیانوس آرام جنوبی و به خصوصبا جک بنی (Jack Benny) بر روی صحنه رفت و در سال ۱۹۵۱ برنامه هایی برای سربازان در کره اجرا کرد.
پس از سال ۱۹۴۷، دیدگاه ضد فاشیستی آشکار ادلر او را بخستین گزینه تفحص برای کمیته فعالیت های ضد آمریکایی (Un-American Activities Committee) تبدیل کرد. او از سال ۱۹۴۹ در بریتانیا ساکن شد. او در سال ۱۹۵۳ موسیقی متن فیلم “Genevieve” (شبح سرخ کمونیسم به این معنی بود که شرکت “Rank Organization” او را مجبور کرده بود که از حقوق خود به عنوان یک آمریکایی درباره این فیلم چشم بپوشد) را ساخت که کاندید جایزه اسکار شد.
او در آن زمان ودر سی و یک سال آینده بدون اینکه نامش فاش شود مشغول ساختن آهنگ متن فیلم های گوناگون مانند “The Hellions” (شرکت کلمبیا، ۱۹۶۱)، “The Hook ” (ام جی ام، ۱۹۶۲)، King And Country (بی اچ ای، ۱۹۶۴) و “A High Wind In Jamaica” (فاکس قرن بیستم، ۱۹۶۵) بود.
تا سال ۱۹۵۲ که ادلر رومنس (Romance) از وان ویلیامز (Vaughan Williams) را برای نخستین بار در رویال آلبرت هال اجرا کرد، لندن خانه دومش شده بود (او هنوز در لیست سیاه مک کارتی بود). البته این در حالی بود که او در طول دهه ۵۰ در ایالات متحده و دیگر مکان های بین المللی حضور می یافت.
ادلر در سال های ۱۹۶۳ و ۱۹۶۵ سولیست جشنواره ادینبورگ بود. او در سال ۱۹۸۸ نوازنده میهمان کلوب بالروم نیویورک شد و همچنین نوازنده میهمانِ برنامه تولد هفتاد و پتج سالگیش در سال ۱۹۸۹ در کنسرتی با جان اگدن (John Ogden) پیانیست و با ارکستر رن (Wren Orchestra) به رهبری استنلی بلک (Stanley Black) بود که در رویال آلبرت هال برگزار شد.
قسمتی از اجرای لری ادلر را ببینید
لری در دهه نود مرتب در کلوپ جزِ ” Pizza On The Park “Pizza On The Park در لندن به اجرا می پرداخت. او در سال ۱۹۹۳ نوازنده مهمان در آلبوم “Ten Summoner’s Tales ” استینگ بود. ادلر در سال ۱۹۹۴ همراه با استینگ آلبوم ” The Glory Of Gershwin ” را به مناسبت هشتاد سالگیش ضبط کرد (این آلبوم همچنین به معرفی هنرمندانی مانند میت لوف Meat Loaf، کیت بوش Kate Bush، پیتر گابریل Peter Gabriel و شینید اوکانر Sinead O’Connor پرداخت). ادلر سپس به اجرا در کافه جز و کافه رویال پرداخت که بلیطشان از قبل نایاب شده بود.
او همچنین در سال ۱۹۹۴ آخرین تور خود را به نام ” A Living Legend—The Final Tour” در ژاپن، استرالیا و نیوزیلند اجرا نمود. او در سال ۱۹۹۸ اجرای سری برنامه های سده لری ادلر (Larry Adler’s Century) را از شبکه دوی رادیوی بی بی سی بر عهده داشت و در سال ۲۰۰۱ نیز در حالیکه با بیماری گریبان گیر بود به جان تونر (John Tavener) سفارش داد که قطعه ی جدیدی برایش بنویسد.
ادلر زندگینامه خود که در دو جلد نوشته بود را به جای گذاشته است که هر خط از آن درست مانند خودش هیجان انگیز و رو راست است: الزاما اینطور نیست (It Ain’t Necessarily So) که در سال ۱۹۸۵ و من و دهان بزرگم (Me And My Big Mouth) که در سال ۱۹۹۴ چاپ شد. ادلر تا آخرین روزهای زندگیش خبرنگار نشریات ِ ” Private Eye”، “The Spectator”، و “New Statesman” بود. ادلر در زمینه های سیاسی و غیر سیاسی نیز در نشریات قلم می زد و خوراک شناس برجسته Harper’s & Queen نیز بود.
لری ادلر در ششم آگوست ۲۰۰۱ در ۸۷ سالگی و در بیمارستان سنت تامس در لندن درگذشت.
۱ نظر