گفتگوی هارمونیک
نت کینگ کول (Nat King Cole)، مردی با رفتار ملایم و ترانه های ساده و دلنشینی بود که در عین بی آزاری و ملایمت، توانست در طول دوران حرفه ایش موضوع اصلی
میزان قابل توجهی از بحث و جدلهای حرفه ای باشد.
او در سالهای اواخر دهه ۴۰ تا میانه دهه ۶۰ خواننده پاپ بسیار موفقی بود که همپایه ستارگان هم دوره اش، فرانک سیناترا (Frank Sinatra)، پری کومو (Perry Como) و دین
مارتین (Dean Martin) ارزیابی میشد.
Sweet Loraineکول مانند این افراد در دورانی حضور داشت که کار حرفه ای موسیقی شامل ضبط صفحه های پرفروش، تورهای بین المللی، حضور در برنامه های رادیویی و تلویزیونی و شرکت در
فیلمهای سینمایی میشد. اما برخلاف بیشتر آنها، کول با پیش زمینه ای به عنوان خواننده گروه سوینگ، پا به عرصه موسیقی پاپ نگذاشته بود بلکه یک دهه را به عنوان پیانیست مشهور و
قابل احترام Jazz گذرانده بود و گروه کوچک خود را سرپرستی کرده بود.
عجیب است که همین مطلب موجب بروز بحث شده بود، ظاهرا در میان روزنامه نگاران تعداد منتقدین موسیقی Jazz از طرفداران موسیقی پاپ سنتی بیشتر است و تغییر مسیر کول از
سمت جاز به سوی پاپ، در زمانی که موسیقی جاز از محبوبیت کمتری برخوردار بود، از سوی آنان به نوعی خیانت تعبیر شده بود. در ضمن به عنوان یک هنرمند برجسته آفریقایی /
آمریکایی در دوران پرآشوب تحولات اجتماعی بین نژادهای مختلف در آمریکا نت کول خود را در شرایط ناراحت کننده ای میافت و مدام مورد بی مهری یکی از طرفین این نبرد قرار
میگرفت.
فعالیتهای او برای رسیدن به حقوق یکسان اجتماعی، که شامل شکایت رسمی از هتلهایی که از پذیرفتن وی خودداری کرده بودند و زندگی در محله ای که سابقا” فقط به سفید پوستان
اختصاص داشت، برایش دشمنی نژاد پرستان را به دنبال داشت. بطوری که حتا یک بار روی صحنه در آلاباما مورد حمله قرار گرفت. اما با این وجود، مبارزان حقوق بشر او را به
اهمال در دفاع از اهداف اجتماعی خود متهم میکنند. البته چنین حمله هایی، توانایی او را به عنوان یک هنرمند از بین نبرد. نارضایتی طرفداران موسیقی Jazz از کم توجهی کول به
Jazz، در مقابل خدمات و دستاوردهای او در این سبک از اهمیت کمی برخوردار است.
به عنوان وارث هنر ارل هاینز (Earl Hines) و کسی که از کودکی با دیدن و شنیدن آثارش از او درسهای فراوانی آموخته بود، نت کول، تاثیر فراوانی بر هنرمندانی چون اسکار
پترسون (Oscar Peterson) گذاشت و گروه سه نفری اش که در آخرین روزهای عصرسویینگ به صحنه آمد، راهی را برای حضور گروههای کوچک جاز گشود.
خشمی که کول با ترک Jazz و روی آوردن به پاپ در طرفداران خود برانگیخت بی شباهت به احساسی که طرفداران باب دیلان هنگام روی آوردن خواننده محبوبشان به
راک رخ داد نبوده است. در هر دو مورد، موضوع بیش از حد انتظار حاد شده است چرا که این دو برای طرف داران خود تنها یک موسیقی دان نبودند بلکه سردمدار یک سبک به شمار
می آمدند و عمل آنها در واقع رفتن به سوی دشمن بود نه صرفا یک تغییر ذائقه موسیقایی.
آنچه گاهی از نظر دور مانده است، توانایی و مهارت بی نظیر کول ، قبل و بعد از این تغییر مسیر بوده است. صدای قوی و خش دار، تلفظ دقیق کلمات، حس گرم خودمانی بودن و شوخ
طبعی او در کار اجرا موجب شدند که او در زمینه ترانه های عاشقانه و آثار نوآورانه بسیار موفق باشد و در طول بیست سال فعالیت بیش از ۱۰۰ تک ترانه و بیش از دو دوجین آلبوم
رده بالا و فوق موفق داشته باشد. با این حساب در فهرست موفق ترینهای نسل سالهای ۶۰-۴۰ ، تنها فرانک سیناترا مقام بالاتری از او دارد.
۱ نظر