گفتگوی هارمونیک
روجیرو ریچی، ویولنیست ویرتوز، روز یکشنبه در نود و چهار سالگی در منزلش در پام اسپیرینگ در کالیفرنیا درگذشت. ریچی نخستین مخاطبانش را در ده سالگی و با نواختن بی عیب و نقص مندلسون بدست آورد. او بعدها به موزیسینی کارکشته تبدیل شد که گستره کارهایش از بندبازی های قرن نوزدهی کاپریس های پاگانینی تا نخستین اجراهای آثار معاصر را در بر می گرفت.
ریچی در ۲۴ جولای ۱۹۱۸ در سان فرانسیسکو به دنیا آمد. پدرش از ایتالیا مهاجرت کرده بود و در کلورادو کارگر معدن بود. مادرش در ایالات متحده به دنیا آمده بود.
ریچی در سان فرانسیسکو بزرگ شد. پدرش یک مهاجر ایتالیایی و ترومبونیست آماتور بود که اصرار داشت که هر هفت فرزندش نواختن سازی را بیاموزند.
ریچی دوست داشت که پیانیست شود اما پدر و مادرش برنامه های دیگری برای او داشتند!
ریچی در مصاحبه ای با نیویورک تایمز در سال ۱۹۷۶ گفته بود که «پدر و مادرم همیشه به من ویولن هدیه می دادند. صبح که از خواب بیدار میشدم، می دیدم که یک ویولن دیگر در اتاقم گذاشته اند. یک بار ۵ ویلن زیر تخت خوابم پیدا کردم!»
ریچی در ۶ سالگی زیر نظر لوئیس پرسینجر (Louis Persinger) که همچنین مشغول آموزش به یک نابغه دیگر در همسایگیشان یعنی یهودی منوهین بود، به فراگیری ویولن پرداخت.
ریچی می گفت که «اگر به خاطر منوهین نبود، من الآن اینجا نبودم. او ۴ سال از من بزرگتر بود و باعث شد که همه به نابغه ها فکر کنند. اما باور کنید که هر جا نابغه ای را دیدید، می توانید پدر یا مادر بلند پروازی را نیز در پشت صحنه پیدا کنید.»
ریچی نخستین اجرای خود را در سال ۱۹۲۸ در سان فرانسیسکو و با نواختن کنسرتو ویلن در می مینور به انجام رساند و پس از آن نیز به اجرای تور های کنسرت در نیویورک و اروپا پرداخت. پس از اینکه ریچی در سال ۱۹۲۹ به اجرای مندلسون در منهتن پرداخت، منتقدان زبان به تحسین وی گشودند.
الین داونز (Olin Downes) در تایمز نوشته بود که «تا کنون چند مرد جوان را دیده ایم که این پاساژها را سریع و صحیح نواخته و توجه زیادی را در رسانه ها به خود جلب کرده اند اما پس از مدت کوتاهی ناپدید شده اند. اما دلایل محکمی برای این باور وجود دارند که آهنگ و استعدادی که دیشب شنیدیم، در زمینه های قوت فیزیکی و لحن شاعرانه به پختگی خواهند رسید زیرا ذوق، احساسات و درک شگفت انگیزی از تناسب، ویژگی های منحصر به فرد اجرای دیشب بودند.»
این مقاله به توصیف ریچی در ۹ سالگی می پردازد، در حالیکه او در زمان این اجرا ۱۱ ساله بود. اما برنامه گذاران او را دو سال کوچکتر معرفی کردند تا او را نابغه تر نشان دهند! البته تنها بدین وسیله نبود که هویت او دستکاری شده بود.
پدر و مادرش در ابتدا نام او را وودرا ویلسون ریچ (Woodrow Wilson Rich) گذاشته بودند اما بعدا نامی برای او بر گزیدند که بیشتر ایتالیایی به نظر می رسید و برای یک موزیسین نابغه مناسب بود. هرچند او را همیشه راجر صدا می کردند. همانطور که ریچی به نوجوانی نزدیک میشد، برخی از منتقدان معتقد بودند که استعداد او در تکنیک در حال پیشی گرفتن از توانایی تفسیر او است.
ریچی دو بار ازدواج کرد که هر دو ازدواج او به طلاق منجر شد.
پسرش می گوید که «حتی تا دهه ۵۰ و ۶۰ نیز در گذرنامه اش نوشته شده بود، وودرا ویلسن ریچ مشهور به روجیرو ریچی!؛ …ریچی هیچ گاه دوست نداشت که خودش را تعریف کند. او همیشه می گفت متخصص کسی است که دیگر انواع موسیقی را بدتر اجرا می کند».
be nazar khoub in ghesmat tarjomeh nashodeh:ریچی هیچ گاه دوست نداشت که خودش را تعریف کند
,:::متخصص کسی است که دیگر انواع موسیقی را بدتر اجرا می کند
منظور این است که ریچی هیچ گاه دوست نداشت که خودش را در قالب واژه ها تعریف کند و مثلا به خودش بگوید متخصص پاگانینی. همانطور که خودش هم اشاره کرده می توان نتیجه گرفت که منظورش این است که اگر به او بگویند متخصص پاگانینی، این حرف به این معنیست که او قطعات دیگران را بد یا به قول خودش «بدتر» می نوازد. در صورتی که به اعتقاد او [و شاید خیلی های دیگر] اینگونه نبوده است.