او ادامه میدهد که با وجود این گفته، به نظر او امروزه کمتر کسی مدعی است که بتواند با اعتبار یا صلاحیتی مانند آدلریا سیگر (۳۶) در مورد گسترهی وسیعی از مسائل موسیقیشناسی بنویسد (همانجا).
دیگران مانند کوک و اِویرِست (Cook &Evirest 1999)، هوپِر (Hooper 2006)، بِرگِرُن و بُهلمن (Bergeron &Bohlmann 1992)، (Clark & Cook 2004b)، (Korsyn 2003) یا آگاوو (Agawu 1993, 1997)، با دامنهای از موسیقیشناسی تجربی نزدیک به پوزیتیویسم تا آثار معطوف به نقد پسااستعماری یا تحقیقات تحت تاثیر نگرش پسامدرن، تا همین حد هم (به درجات مختلف) با او موافق نیستند (۳۷).
بدین ترتیب معلوم نیست این کدام موسیقیشناسی است که بابک احمدی از آن سخن میگوید؟چنین تعریف بی در و دروازهایامروزه حتا از خلال نقدهایی که «پسا فوکوییها» بر پایهی گفتمان قدرت بر موسیقیشناسی دانشگاهی اقامه میکنند (Hooper 2006: 1)، نیز به دست نمیآید. آیا مقصود بابک احمدی نقد عمیقی از وضعیت حال حاضر موسیقیشناسی در جهان بوده که در چند کلمه و یک کنش فکری ظاهر شده است؟
آیا او نوعی گفتمان موسیقیشناختی قدیمی را در نظر داشته؟ آیا تحت تاثیر موسیقیشناسهای سیستماتیک آلمانی است؟
آیا تعریفی یا بازتعریفی از موسیقیشناسی مد نظر او بوده است؟
از مجموع آنچه در کتابش آمده هیچکدام از اینها استنباط نمیشود بلکه بیشتر به نظر میرسد که-اگر بتوان چنین چیزی را در نظر آورد- او در دام نوعی موسیقیشناسی عوامانه گرفتار آمده است.
پینوشت
۳۶- برای آشنایی بیشتر با موسیقیشناسی سیستماتیک و نظرات چارلز سیگر رک. (Seeger 1951).
۳۷- در اینجا قصد ورود به بحث عمیق و پیچیدهی نظرات مختلف موسیقیشناسان برجسته در مورد رشتهی خودشان نیست بلکه تنها اشارهای است به مرزهای کلی این بحث تا روشن شود که چقدر تصور نمونهی ایرانی فرهنگ موسیقیشناسی با مرزهای این جریان منطبق است. به همین دلیل تنها به شکل بسیار خلاصه به نظرات اشاره شد.
کتابنامه
احمدی، بابک
۱۳۸۹ موسیقیشناسی: فرهنگ تحلیلی مفاهیم، تهران: مرکز.
Agawu, K.
۱۹۹۳ ‘Does Music Theory Need Musicology?’,Current Musicology, 53, 89–۹۸.
۱۹۹۷ ‘Analysing Music Under the New Musicological Regime’, The Journal of Musicology, 15 (3), 297–۳۰۷.
Beard, D. and Gloag, K.
۲۰۰۵ MUSICOLOGY: The Key Concepts, NY: Routledge.
Bergeron, K.
۱۹۹۲ ‘Prologue: Disciplining Music’, in Bergeron &Bohlman (1992).
Bergeron, K. &Bohlman, P.V.
۱۹۹۲ (eds.), Disciplining Music, Chicago: University of Chicago Press.
Clarke, E. and Cook, N.
۲۰۰۴a (eds.) Empirical Musicology: Aims, Methods, Prospects, NY: OXFORD UNIVERSITY PRESS.
Cook, N. andEverist, M.
۲۰۰۴b ‘Introduction: What Is Empirical Musicology?’, in Clark and Cook (2004).
۱۹۹۹ (eds.), Rethinking Music, Oxford: Oxford University Press.
Hooper, G.
۲۰۰۶ The discourse of musicology, Burlington: Ashgate.
Kerman, J.
۱۹۸۵ ‘Contemplating music: challenges to musicology’, London, Fontana.
Korsyn, K.
۲۰۰۳ Decentering Music: A Critique of Contemporary Musical Research, NY: Oxford University Press.
Seeger,Ch.
۱۹۵۱ ‘Systematic Musicology: Viewpoints, Orientations, and Methods’, Journal of the American Musicological Society, Vol. 4, No. 3, pp. 240-248
۱ نظر