گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

دیم اثل اسمایت، آهنگسازی معترض (۱)

دِیم اثل مری اسمایث (Dame Ethel Mary Smyth) مهم ترین بانوی آهنگساز در موسیقی اوایل قرن بیستم و همچنین یکی از معدود آهنگسازان اپرا در انگلیس بود. او به سال ۱۸۵۸ در وکنیگ، سِری (Woking, Surrey) در خانواده ای ارتشی به دنیا آمد. پدرش، آقای اسمایث، سر لشگر توپخانه ی سلطنتی بود. خانواده ی اسمایث در دوره ی کودکی او زیاد بین هند و انگلستان در سفر بودند که همین تجربه، عشق به سفر و ماجراجویی را در اثل پرورش داد.

اثل در هفده سالگی شاگرد الکساندر اوینگ (Alexander Ewing) بود و به واگنر و برلیوز علاقه مند شد.

او زیر نظر استادانی چون کارل راینکه (Carl Reinecke) به مطالعه پرداخت و پس از ترک کنسرواتوار به طور خصوصی با هاینریش فون هرزگنبرگ (Heinrich von Herzogenberg) به آموزش موسیقی پرداخت. اثل در کنسرواتوار با آهنگسازان مهمی از جمله دورژاک، گریگ و چایکوفسکی ملاقات کرد اما به این نتیجه رسید که تدریس در کنسرواتوار از استانداردهای رایج پایین تر است و بدین ترتیب پس از یک سال آنجا را ترک کرد.

اسمیت از طریق هرزگنبرگ با کلارا شومن و یوهان برامس آشنا شد. سپس “مَس در رِ ماژور” (Mass in D) را در سال ۱۸۹۱ به سبک جرمن رکوئیِم (A German Requiem) برامس نوشت. اسمایث همچنین چند ترانه ی آلمانی و هفت پرلود کرال کوتاه (Seven Short Chorale Preludes) به سبک برامس ساخت.

اثل با شورش آشکار خود محدودیت هایی که خانواده ی انگلیسیِ طبقه متوسطش برایش ایجاد کرده بودند را از سر راه برداشت. اثل در زمینه ی پیانو و تئوری [موسیقی] آموزش می دید تا دست آوردهای بانوان متشخص را به دست آورد اما آنچنان بر این آموزش ها متمرکز شد که خانواده اش تشخیص دادند بهتر است که این کلاس ها را تعطیل کنند.

زیرا خانواده ی وی تمایلی نداشتند که اثل موسیقی را به عنوان کار حرفه ای انتخاب کند. اثل نوجوان هم دست به اعتصابی طولانی مدت و دشوار زد و نهایتا خود را در اتاقش زندانی کرد و از حاضر شدن بر سر میز غذا، شرکت در برنامه های کلیسا و مهمانی ها خودداری کرد تا پدرش او را برای تحصیل آهنگسازی به لایپزیگ بفرستد.

آقای اسمایث هم بعد از دو سال تسلیم شد و اثل به لایپزیگ رفت. شخصیت بزرگ او در لایپزیگ به سبکی برامسی برای بیان درونیات خود دست یافت. او در سال ۱۸۹۳ با اجرای “مَس در رِ” برای کر و ارکستر شناخته شد و تلاش کرد تا اپراهایش را نیز اجرا کند.

اثل در سال ۱۹۱۰ با اِملین پنکهرست (Emmaline Pankhurst) آشنا شد که پایه گذار جنبش حق رأی زنان و رییس اتحادیه ی ستیزه جو و بسیار خوش ساختارِ اجتماعی و سیاسی زنان (Women’s Social and Political Union) بود. اسمایث که شدیدا تحت تأثیر سخنرانی های مردمی و خیره کننده ی خانم پنکهرست قرار گرفته بود، موسیقی را به مدت دو سال کنار گذاشت و خود را وقف جنبش حق رأی زنان کرد.

لگرد داون (Laggard Dawn) و مارش زنان (The March of the Women) در سال ۱۹۱۱ نوشته شدند و برای نخستین بار توسط گروه کری متشکل از طرفداران حق رأی (Suffragettes) در اقدامی برای جمع آوری پول (۲۳ مارچ ۱۹۱۱) در رویال آلبرت هال لندن اجرا شد. قطعه ی دوم به شعار مبارزه ی جنبش حق رأی تبدیل شد و با تنظیم برای صداهای ترکیب شده و آواز اونیسون منتشر گشت.

audio file

بشنوید “مارش زنان” را ساخته اثل اسمایت

با این حال، معروف ترین اجرای این قطعه که از همه ی اجرا ها کمتر عمومی بوده است، به سال ۱۹۱۲ در زندان هالووی لندن اجرا شد: بیش از صد نفر از طرفداران حق رأی از جمله خانم پنکهرست و اثل اسمایث که شیشه ی پنجره ی خانه های مخالفان حق رأی زنان را با اقدامی بسیار هماهنگ در سراسر لندن شکسته بودند، دستگیر، محاکمه و به دو ماه زندان محکوم شدند.

محبوبه خلوتی

محبوبه خلوتی

متولد ۱۳۶۵ استهبان
مترجم، دکترای ادبیات انگلیسی دانشگاه یونیسا (UNISA)

۱ نظر

بیشتر بحث شده است