اِدیت پیاف، گنجشککِ آواز فرانسه (۴)

سال ۱۹۴۶ پیاف با گروه “Les Compagnons de la Chanson” آشنا شد. او با این گروه برایِ حمایت از سربازانِ دور از خانه کنسرت برگزار می کردند. پیاف قطعه ی «سه ناقوس» (Les Trois Cloches) اثر ژان ویار (Jean Villard) را با این گروه اجرا کرد و به موفقیت چشمگیری دست یافت. این ترانه گذرِ زمان را وصف می کند که توسط زنگِ ناقوس هایِ دهکده که رویدادهای مهمِ زندگی: « تولد، ازدواج و مرگ» را اعلام می کند، آهنگین شده است.

سال ۱۹۴۷ پیاف با این گروه برای اجرای کنسرت به ایالات متحده رفت.

کنسرت هایِ اولیه ی پیاف در کاباره ی نیویورکی “Playhouse”، آمریکایی هایِ زیادی را به خود جذب نکرد، به این دلیل که آن ها شخصیت پیاف را نمی شناختند و او را درک نمی کردند. به همین دلیل ادیت تصمیم گرفت که به اروپا بازگردد و حرفه ی خود را آن جا ادامه دهد. او در حالی که خود را آماده ی بازگشت به اروپا می کرد، نقد بسیار عالی و تحسین برانگیزی در مورد خودش در یکی از بزرگ ترین روزنامه هایِ نیویورک خواند و همین امر باعث شد که او تغییر عقیده دهد و در نیویورک بماند.

بشنوید «سه ناقوس» را با صدای ادیت پیاف

به این ترتیب پیاف قراردادی چهار ماهه با یکی از بزرگ ترین کلوب هایِ شبانه ی نیویورک به نام ورسای (Versailles) امضاء کرد و در آن جا بسیار موفق بود. ادیت سال های بعد نیز برای انجام کنسرت در این کلوب، به ایالات متحده سفر کرد.

سال ۱۹۴۸ در حالی که پیاف در حال اجرای برنامه در نیویورک بود، بزرگ ترین داستان عشقی زندگی اش را با بوکسور فرانسوی اهلِ سی دی بل آبه (Sidi Bel Abbès) به نام مارسل سِردان (Marcel Cerdan)، تجربه کرد. مارسل در ماه سپتامبر همان سال قهرمان جهانی بوکس شد. اوایل سال ۱۹۴۹ پیاف اولین خانه ی خود را در منطقه بولوین بیانکور (Boulogne-Billancourt) فرانسه از یک میلیاردر ورشکسته به قیمت نوزده میلیون فرانک خریداری کرد. پس از سکونت در منزل شخصی خودش به همراه دوست صمیمی اش سیمون برتو (Simone Berteaut)، ادیت ترانه ی «مرثیه ی عشق» (Hymne à l’amour) را سرود.

روز ۲۸ اکتبر سال۱۹۴۹، سردان در حادثه ی سقوط هواپیمای پرواز پاریس به نیویورک در مجمع الجزایر آزور (les Açores)، در حالی که برای ملاقات ادیت به ایالات متحده سفر می کرد، جان خود را از دست داد. پیاف که بر اثر عذاب روحی و احساس گناه ناشی از این حادثه و بیماری آرتریت از پا در آمده بود، برای تسکین دردهای خود به مصرف مقدار زیاد مورفین روی آورد.

بشنوید «مرثیه عشق» را با صدای ادیت پیاف

او ترانه های «مرثیه عشق» (Hymne à l’amour) و «خدایِ من» (Mon Dieu) را به یادِ مارسل خواند. پس از مرگ مارسل، پیاف سه فرزند و همسر مارسل به نام مارینت (Marinette) را در خانه ی شخصی خود سکنی داد. حال پیاف به قدری ناخوش و بد بود که از قبول تمام نقش های پیشنهادی اش خودداری کرد.

پیاف برای مارسل یک معشوقه و حتی بیش از آن یک قدیس بود. پیاف نیز تحت تأثیر مردی چنین قوی و درستکار قرار گرفته بود که به او اطمینان می بخشید و از او حمایت می کرد. پیاف بعد ها در باره ی مارسل این چنین گفته بود: «من با مارسل تعادلم را به دست آوردم. او موجودی ساده، محجوب و خوب بود. ما شب هایمان را مثل بازنشسته ها می گذراندیم. او داستان های مصور می خواند و بلند بلند می خندید. من هم شال گردن می بافتم.»