کنسرت در فرهنگسراها از سر گرفته شد

مطلبی که می خوانید، گزارشی است نوشته آرش نصیری که درباره کنسرت گروه همایون به سرپرستی مهران مهرنیا نوشته شده است: کنسرت گروه همایون به سرپرستی مهران مهرنیا و خوانندگی امیر اثنی عشری ۲۱ آبان ماه در حالی در فرهنگسرای اندیشه برگزار شد که گروه طی ماههای اخیر با مشکلات خاص و پیچیده ای برای اجرا روبرو شده بود. همزمان با لغو متعدد کنسرت های موسیقی ایرانی، کنسرت گروه همایون که قرار بود ۱۸ و ۱۹ آبان در تالار اندیشه حوزه هنری برگزار شود، طی ابلاغی غیر رسمی و شفاهی از سوی حوزه هنری و بدون ذکر هیچ دلیلی لغو گردید و سرپرست گروه که همه مسیرهای قانونی را طی کرده بود، برای برگزاری کنسرت مسیر دیگری را در پیش گرفت که به فرهنگسرای اندیشه ختم شد. بعد از مدتها این اولین بار بود که مسئولین قانون نانوشته ممنوعیت کنسرت فرهنگسراها را زیر پا می گذاشتند!

با توجه به این مشکل و گرفتاریهای دیگر از جمله وقت کم برای تبلیغ و چاپ و توزیع پوستر، بلیت فروشی، عدم وجود گیشه در محل اجرا و فرصت محدود برای اطلاع رسانی و تبلیغ میدانی و مطبوعاتی در فاصله اندک مانده تا اجرا، عجیب بود که این کنسرت با استقبال پر شور مخاطبان و هنردوستان روبرو شد.

حضور بسیاری از هنرمندان و استادان موسیقی و ادبیات و چهره های نام آشنای هنر، در سالن کاملا محسوس بود. افرادی چون: فخری ملک پور، میلاد کیایی، مظفر شفیعی، قاسم رفعتی، اسماعیل امینی، سهیل محمودی، غلامحسین سالمی، شیرین ادیب خوانساری، حمید عاطفی، شبنم جهانگیری، علیرضا میرعلینقی، سجاد پورقناد، ابوالحسن مختاباد و عباس سجادی، مهیار مشفق و… پدیده ای بود که در کنسرتهای اخیر کمتر به چشم میخورد.

برنامه در دو بخش چهارگاه و بیات ترک اجرا شد. بخش اول با ساختاری کاملا جدی و کلاسیک و اجرای آثاری از رکن الدین خان مختاری، شیدا و چند قطعه دیگر و بخش بیات ترک با آثاری از علی اکبر خان شهنازی، نی داوود و… با اشعاری از اسماعیل امینی، سعید میرزایی، امیر جاهد توجه مخاطبان را جلب نمود.

گروه ترکیبی کلاسیک از سازهای ایرانی چون تار با نوازندگی مهران مهرنیا، علی البرز و آرمان غزنوی، سنتور با نوازندگی سپهر بحیرایی، کمانچه با نوازندگی میلاد شکری، نی با نوازندگی هوشمند عبادی، تمبک با نوازندگی پیمان ناصح پور و بم تار با نوازندگی مهدی ابراهیمی بود که سه تار با نوازندگی محمدرضا برزین نیز به آن ها افزوده شده بود.

آوازها نیز با متری سریعتر از سرعت های معمول آواز ایرانی که در دهه های اخیر شنیده میشود، خوانده شد، به طوری که با توجه به تحرک و سرعت بالای جواب آوازها، هر بخش از کنسرت، در زمانی کمتر از زمان معمول کنسرتهای موسیقی سنتی به پایان رسید.