آیا موسیقی ایرانی علمی نیست؟
پنج شنبه ۷ آبان ۱۳۸۳
پیمان ناصح پور (کارشناس ارشد ریاضی و نوازنده ی تنبک و دایره ی آذربایجانی) به دعوت دکتر زهرا گویا (استاد آموزش ریاضی در دانشگاه شهید
بهشتی و از مولفان کتاب های درسی) درباره ی ارتباط موسیقی و ریاضی سخنرانی خواهد کرد.
این سخنرانی که به مناسبت دهه ی ریاضیات در فرهنگسرای هنر (ارسباران) روز شنبه ۲۹ آبان از ساعت ۴:۳۰ تا ۷:۳۰ برگزار خواهد شد به بررسی
علم موسیقی ایرانی از دیدگاه ریاضی خواهد پرداخت. این برنامه با تکنوازی تنبک پیمان ناصح پور همراه خواهد بود. (گزارش این همایش متعاقبا” در سایت
خواهد آمد.)
سایت شخصی پیمان ناصح پور :
http://nasehpour.tripod.com/peyman
گفتگوی هارمونیک
تنها درویش خان تا حدودی با وزیری تفاهم داشت و برای شنیدن کنسرت ها و خطابه های او به مدرسه خصوصی اش می رفت. اما قبل از این که این رابطه و تفاهم ثمری به بار آورد – و قبل از ریاست اول وزیری در مدرسه موزیک (۱۳۰۷)، درویش خان فوت شد (۱۳۰۵). بعد از فوت او تجدد طلبی به کشمکش بین وزیری و مین باشیان ها یا «موسیقی نوین و علمی ایرانی» با «موسیقی بین المللی و علمی» محدود ماند.
اگر در موسیقی کلاسیک غربی کار میکنیم دادن جواب همهفهم به این سوال نسبتا ساده است. یعنی روشی که هر نوازنده آثار را مینوازد. بخشی به رابطهی فیزیکیای که یک نوازنده با سازش دارد مربوط است، یعنی مسائلی مثل روش دست گرفتن ساز یا پشت ساز نشستن، نحوهی انگشت گذاشتن، انتقال نیرو به ساز (تقریبا اِکول) و … بخشی هم به مسایل صوتی، مثل صدایی که از ساز درمیآورد، دامنهی شدت و ضعفهایی که میتواند به هر نت یا پاساژ بدهد، شیوشهای مختلفی که میتواند هنگام نواختن هر نغمه یا تکنیک ایجاد کند و بخشی هم به مسایل تکنیکی مثل دامنهی ویبراتوها و از این قبیل.