گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk


نقش عمده ی رسانه ها در اصلاح و آموزش بنیان های فرهنگی و معرفی محصولات هنری و فرهنگی به اندازه ای آشکار است که نیازی به گوشزد کردن آن نیست. در زمانه ای که علوم، هنرها و دیگر فرایند های زندگی آدمیان با انبوهی از اطلاعات که الزامآ با آگاهی آمیخته نیستند، مواجه است، گزینش آگاهانه و درستِ یک فراورده ی هنری از میان بیشمار محصول ارائه شده، پیچیده و گاه غیر ممکن به نظر میرسد.

درست در همین جاست که مدیریتی کارآزموده به دور از غرض ورزی و به معنای واقعی، اصلاح طلب (نه در معنای سیاسی اش) می تواند ارائه دهنده راهکارهائی مناسب در راستای بهبود یک معضل فرهنگی به نام سطحی شنوی باشد.

در این میان وزارت ارشاد و سازمان صدا و سیما به عنوان ممیز و مبلغِ آثار موسیقی هر یک نقشی اساسی در بهبود مشکلات یاد شده دارند. اما آنچه عملآ در تولید وارائه موسیقیِ این دو ارگان مهم کشور شنیده می شود، آثاری است که در بیشتر موارد به لحاظ ارزش هنری رتبه های بسیار پائینی دارند و در برخی موارد ترجیح می دهیم واژه ای به غیر از موسیقی اختراع و به آنها نسبت دهیم تا حضور نا مبارکشان توجیهی داشته باشد.

هرچند معتقدم که تولید انبوه موسیقی های آن طرف آبی یا اصطلاحاٌ لوس آنجلسی، به عنوان موسیقی هائی یک بار مصرف از عمده دلایل بیماریِ سطحی شنوی در جامعه ی امروزند، لیکن در برخورد با موسیقی های کارشناسی شده و مجوز گرفته ی این طرف آب هم با معضلی به مراتب پیچیده تر و موسیقی هائی به مراتب آبکی تر روبه رو می شویم.

تربیت شنوائی افراد مختلف جامعه، همچون دیگر آموزه ها از بطن خانواده سرچشمه می گیرد اما گسترش تاثیرگذاری رسانه ای چون تلوزیون و انتخاب غیر کارشناسانه موسیقی های ضعیف از سوی این نهاد، کار تربیت شنوائی نسلهای جدید را برای خانواده ها نیز سخت کرده است. به غیر از تاثیرات سوءِ رسانه ای، عدم حمایت مالی از سوی دولت نسبت به موسیقی های جدی، مشکلی لاینحل به نظر می رسد.

شاید بهترین دارو برای درمان بیماری سطحی شنوی که جامعه ی امروزمان را به شدت مبتلا کرده است، ارائه ی راهکارهائی از سوی وزارت آموزش و پروش به عنوان پرچمدار عرصه ی تربیت، باشد. ارائه ی مدرک دیپلم متوسطه به دانش آموختگان مدارس کشور این انتظار را در ذهن ما ایجاد می کند که افراد فارغ التحصیل از مراکز آموزشی مذکور، در مورد علوم، فنون و هنرهای زیر بنائیِ جامعه ی خود دارای معلوماتی دست کم در حد متوسط باشند اما طی سال های دوازده ساله ی آموزش در مدارس حتی ورق پاره ای در باره ی چیستی و چگونگیِ موسیقی کشورمان به کسی آموخته نمی شود. افراد جامعه نیز به ناچار اطلاعات مورد نیاز خود در این زمینه را از منابعی دریافت می کنند که خود دچار بیماری سطحی شنوی هستند. و بدین گونه است که همیشه “دوره می کنیم، شب را ، و روز را، هنوز را”

ضیاالدین ناظم پور

ضیاالدین ناظم پور

ضیاالدین ناظم پور
متولد ۱۳۴۵ تهران
آهنگساز، نوازنده رباب، نویسنده

دیدگاه ها ۲

بیشتر بحث شده است