آستور پیازولا آهنگساز برجسته nuevo tango (قسمت دوم)

در سال ۱۹۵۳ به اصرار Ginastera، پیازولا سمفونی “Buenos Aires” خود را در یک مسابقه آهنگسازی شرکت داد و به عنوان جایزه از طرف دولت فرانسه موفق به دریافت بورسیه تحصیلی در پاریس، نزد Nadia Boulanger آهنگساز و رهبر ارکسترشد. Boulanger در مدت کوتاهی زندگی پیازولا را متحول کرد، او خود در این باره می گوید:

“در اولین ملاقاتم با Boulanger کلیه سمفونی ها و سونات هایم را به او نشان دادم، او شروع به خواندن آنها نمود و پس از مدت کوتاهی به ناگهان فریاد زد :”بسیار عالی نوشته شده اند و مشابه آثار استراوینسکی، بارتوک و راول هستند، تنها یک مشکل وجود دارد، من در این آثار نشانی از پیازولا نمی بینم. ”

” Ave Maria” را با آهنگسازی پیاتزولا بشنوید.

پس از آن Boulanger مانند یک مامور FBI به بررسی زندگی خصوصی من پرداخت، به اینکه چه فعالیت هایی انجام داده بودم؟ کدام یک از آثارم اجرا شده بود ؟ آیا مجرد هستم یا متاهل؟ و مسائل دیگری از این قبیل. اینکه او متوجه شود من یک نوازنده تانگو بودم، برایم بسیار شرم آور بود، اما نهایتا مجبور شدم به او اعلام کنم :”من در یک کلوپ شبانه به کار مشغولم …” او در جواب گفت :” مسلما منظورت همان کاباره است ؟ ” در حالی که با خود می اندیشیدم که دروغ گفتن به این زن مطلقا کار ساده ای نیست، پاسخ مثبت دادم :”بله، همان کاباره ”

او به سئوالاتش ادامه داد :” بنا به گفته خودت پیانیست نیستی، پس چه سازی می نوازی؟ ” اصلا دلم نمی خواست به او بگویم نوازنده آکاردئون هستم، زیرا مطمئن بودم با این حرف، او مرا از طبقه چهارم به پائین پرتاب خواهد کرد، اما نهایتا اعتراف کردم او نیز بلافاصله درخواست کرد تا قطعاتی از تانگوهایی را که خودم ساخته بودم برایش بنوازم، این کار را کردم …او به ناگهان از جا برخواست، دستان مرا در دست گرفت و فریاد زد:”تو پیازولای معروف هستی ” ، بدین ترتیب من کلیه آهنگ هایم را که ماحصل ۱۰ سال کار مداوم بود، در اختیار او قرار دادم. “

پیازولا در سال ۱۹۵۵ به آرژانتین بازگشت و Octeto Buenos Aires را برای تانگو تنظیم کرد، با معرفی سبک جدیدش در تانگو(nuevo tango) به چهره ای بحث انگیز در مجامع سیاسی و هنری آرژانتین تبدیل شد.

” El Sol Sueno” را با آهنگسازی Piazzollaو همکاری Per Arne Glorvigen (Bandoneon), Gidon Kremer (Violin), Vadim Sakharov (Piano), Alois Posch (Double Bass بشنوید.

مصداق این شعار آرژانتینی که ” در آرژانتین به جز تانگو ممکن است هر چیزی تغییر کند” باعث بروز مخالفت هایی با nuevo tango در زادگاهش شد، تنها گروهی از آزادیخواهان آرژانتینی که هم زمان با انقلاب در موسیقی ، سعی در اعمال دگرگونی های سیاسی در این کشور نیز داشتند، این تغییرات را پذیرا شدند. به هر حال موسیقی پیازولا در اروپا و آمریکای شمالی کاملا پذیرفته شده بود. در سالهای ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳ در زمان دیکتاتوری نظامی در آرژانتین، پیازولا در ایتالیا اقامت گزید، اما برای ضبط آثارش مکررا به زادگاهش سفر می کرد. در سال ۱۹۹۰ او در پاریس به بیماری غلظت خون مبتلا شد و دو سال بعد در شهر بوینس آیرس درگذشت.

سبک جدید پیازولا در تانگو ترکیبی از سازهای مختلف بود، در واقع او سازهایی همچون فلوت، ساکسیفون، گیتار برقی، ویبرافون، سازهای الکترونیکی و درام را که تا آن زمان در تانگو مورد استفاده قرار نمی گرفت، به کار برد. پیازولا چه در مقام آهنگساز و چه در مقام نوازنده با گروههای بی شماری همکاری داشت، او آلبوم Summit را به همراه Gerry Mulligan نوازنده ساکسفون baritone ضبط نمود. از آثار ارکسترالش می توان به :

“Concierto para Bandoneón, Orquesta, Cuerdas y Percusión”
“Doble-Concierto para Bandoneón y Guitarra”
“Tres Tangos Sinfónicos” و “Concierto de Nácar para 9 Tanguistas y Orquesta” اشاره نمود، به علاوه قطعه “Cinco Piezas” برای تک نوازی گیتار کلاسیک نیز از جمله آثار اوست.

قطعات پیازولا در سراسر جهان از جمله کشور ما ایران به اجرا درآمده است. امسال هم با اجرای ارکستر زهی پارسیان به سرپرستی مازیار ظهیرالدینی و ارکستر کامراتا به سرپرستی کیوان میرهادی قطعات او اجرا شده که مورد توجه علاقمندان قرار گرفته است.

قطعات تنظیم شده توسط پیاتزولا بیش از ۱۰۰۰ اثر است، حتی برخی از شرح حال نویسان آثار او را سه هزار عدد تخمین زده اند که ازآن میان تنها ۵۰۰ اثر ضبط شده است. پیازولا صاحب سبک منحصر بفردی است، موسیقی اش از ظرافت و زبان خاصی برخوردار است که با شنیدنش به آسانی می توان گفت :” این پیازولاست .”