Sonny Boy اسطوره سازدهنی بلوز (۱)

اگر در تاریخ سازدهنی بلوز (Blues Harp) دو نوازنده مطلقا غیر قابل تقلید وجود داشته باشند قطعا یکی از آنها Sonny Boy Williamson II است (و دیگری هم Sonny Terry). سانی بوی ویلیامسونII، بی شک یکی از تاثیر گذارترین و بزرگترین نوازندگان Diatonic Harmonica (ساز دهنی دیاتونیک) در تاریخ موسیقی بلوز واز قله های دست نیافتنی آن است. بی اغراق می توان او را از واپسین اسطوره های بلوز و حتی فراتر از هویت اسطوره ای، از نمادهای بلوز دانست.

Sonny Boy Williamson II که نام واقعی او Alec ‘Arthur’ Miller است، در سال ۱۸۹۹ ( و بنا به تحقیقی ۱۹۰۶) در قلب دلتای می سی سی پی در Glendora به دنیا آمد و در ۱۹۶۵ در هلنای آرکانزاس از دنیا رفت.

هرچند او نام مستعار خود را از یکی دیگر از نوازندگان بزرگ بلوز هارپ (Blues Harp) یعنی John Lee Williamson ملقب به Sonny Boy Williamson I برگرفته است، اما سبک منحصر به فرد و موسیقی های جاودانه او باعث شد تا همواره نام Sonny Boy بیشتر یاد آور او باشد.

جدا از اینکه او پایه گذار و نماینده مکتبی ویژه در نواختن بلوز هارپ است، Sonny Boy یک هویت اسطوره ای است که شخصیت جذاب و غیر قابل پیش بینی او همواره با نوعی بدعت گذاری در سبک نواختن، زیبایی ملودیک و صداقت شاعرانه عجین است.

مهمترین ویژگی نوازندگی Sonny Boy Williamson II این است که زمانی که به نوازندگی او گوش می دهید، صدای هارپ او در کانون توجهات است. مهم نیست که چند نوازنده بزرگ در کنار او در حال نواختن هستند. آنچه می شنوید، نوای غالب و برتر هارپ Sonny Boy است به طوری که در لحظاتی آهنگ را کاملا از آن خودش می کند. آهنگ Baby Please Don’t Go که با Big Joe Williams اجرا کرده است نمونه خوبی از این دست است. به نحوه همراهی و جواب آوازهای سانی بوی توجه کنید.

در مورد کودکی و نوجوانی این نوازنده سیاه پوست اطلاع چندانی در دست نیست چون سانی بوی تمایلی به مصاحبه با دیگران نشان نمی داد و از این بابت روایتگر چندان قابل اعتمادی هم نبود. آنچه مسلم است این است که او در سنین نوجوانی نواختن سازدهنی را بدون هیچ معلمی و بدون آشنایی با نت خوانی شروع کرد.

سانی بوی بر خلاف اغلب نوازندگان بلوز دوران کودکی آرامی را گذراند و تا سنین ۳۰ سالگی و بیشتر در کنار خانواده زندگی می کرد و بیشتر وقتش صرف کشاورزی و کار در مزرعه می شد. او در اواسط دهه ۳۰ به دنبال شغل بهتر رهسپار هلنا (Helena) در ایالت آرکانزاس شد.
هلنا در دهه ۳۰ به مرکز موسیقی بلوز در دلتا تبدیل شده و پذیرای بسیاری از بزرگان بلوز مانند Robert Johnson (سلطان موسیقی دلتا بلوز و بزرگترین نوآور نوازندگی گیتار در سبک دلتا بلوز)، Howlin’ Wolf و Elmore James بود. درحدود ۱۰ هزار نفر جمعیت داشت که ۷۰ درصدشان سیاه پوست بودند.

به واقع در آن زمان برای خودش یک شیکاگوی کوچک بود. شهر ۲ خیابان اصلی و موازی هم داشت: Cherry Street که محل گرد هم آمدن سفید پوستان بود و Elm Street که جایگاه استقرار بارها و کلوبهای سیاهان بود. سانی بوی در این سالها به همراه Robert Johnson ، Robert Jr. Lockwood و Robert Nighthawk و دیگران در خیابان الم و در بارهای مختلف برنامه اجرا می کرد. البته هیچ وقت یک جا بند نمی شد و سرتاسر ایالت های جنوبی را با دوستانش سیر می کرد.

حتی در شب مرگ Robert Johnson او را در آخرین اجرایش همراهی کرده بود. بی گمان این تجربیات او را در رسیدن به سبک خاص خودش در سالهای بعد یاری داده است. در این دوره در بین همقطارانش با نام های مختلفی چون Little Boy Blue یا Willie Williams(on) و یا “Rice” Miller شناخته می شد.