علیرضا میرعلی نقی
محمد بهارلو: ویولونیست، معلم و مؤلف در موسیقی ایرانی؛ متولد ۱۳۰۷
▪ بهره گرفته از کارل یان زوبک (ویولون کلاسیک)، سیدمحمد بحرینی پور، علی اکبر شهنازی، ابوالحسن صبا و… (موسیقی ایرانی)
▪ مؤلف شش جلد کتاب برای آموزش موسیقی ایرانی با ویولن و تحقیق درباره فرم های سازنده موسیقی ایرانی (از ۱۳۳۳ تا ،۱۳۳۹ با مقدمه استاد ابوالحسن صبا)
▪ همکار با استاد موسی معروفی و لطف الله مفخم در گردآوری ردیف موسیقی ایرانی (۱۳۴۱)
▪ مؤسس و سرپرست قدیمی ترین آموزشگاه فعال در موسیقی ایرانی از ۱۳۲۵ تا به حال.
▪ دارنده لوح تقدیر از طرف وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیریت اداره کل آموزش های هنری به مناسبت شصت سال سرپرستی کلاس آموزش موسیقی ایرانی با درجه ممتاز.
گاه اتفاقی می افتد که در انسانی با استعداد و با فرهنگ، پرداختن به وجهی از علاقه ها و استعدادها، وجوه دیگر را از نظر می اندازد و یا معطل می گذارد. هر انسانی در شرایط دشوار انتخاب قرار می گیرد و باید مسؤولیت انتخاب های خویش را بپذیرد.
گاه مجموع شرایط فرد و اجتماع پیرامون او، این انتخاب را به او تحمیل می کند و گاه، این تصمیم به صلاحدید و تمایل کاملاً فردی صورت می گیرد. در مورد بدیع الزمان فروزانفر و پرویز ناتل خانلری گفته اند که اگر به جای تحقیق و تدریس، قوای خود را یکسره در شعر و شاعری متمرکز می کردند، از شاعران بلند مرتبه روزگار خود نظیر بهار و شهریار، کم نداشتند. اشعاری که از آنها باقی مانده، گواه این گفته است.
در موسیقی نیز چنین اتفاقاتی کم نیست. استاد فرامرز پایور می توانست برجسته ترین مدیر اداری و هنری زمان خود در فضای موسیقی باشد، اما انتخاب او نوازندگی و آهنگسازی و سرپرستی ارکستر بود و بر همان هم پایدار ماند. استاد سیدحسین میرخانی، از استعداد شگفت آورش در کمانچه نوازی چشم پوشید و خود را وقف خوشنویسی و کتابت قرآن کرد. استاد علینقی وزیری قبل از ورود به موسیقی، یک نابغه نظامی بود و منصب کلنلی را به نفع موسیقی رها کرد و زنده یاد عباس شاپوری، آهنگساز و نوازنده معروف دهه ،۱۳۳۰ در ساخت و تعمیر ویولون در حد استادی بود؛ ولی از این هنر او کمتر مطلع بودند. درباره استاد محمد بهارلو نیز چنین است.
اکثر موسیقیدانان امروز، یعنی آنها که اوج جوانی و خلاقیت او را ندیده اند، تنها وجهه معلمی او را می بینند و نمی دانند که بهارلو در زمان خود، نوازنده ای با تکنیک بالا و نغمه پردازی با ذوق لطیف و سرپرستی توانا برای ارکسترش بوده است. حتی از تحصیلات کلاسیک او در رشته مهندسی مخابرات نیز کمتر کسی خبر دارد و این حد از تحصیل در تهران شصت سال پیش، حد کمی نبود. محمد بهارلو، تمام این قابلیت ها را داشت و هر کدام از آنها را در زمان مناسب خود نشان داد و مدارک نسبتاً کم اما گویایی که از آن سال ها باقی مانده، گواه این توانایی ها هستند.
۱ نظر