سعید یعقوبیان
فبها و نعم
نیمهی پر: هرچند حاصل ده سال عمر یک ارکستر باید باکیفیتتر از این باشد اما در ایرانِ اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود! حفظ کردن و تداوم فعالیت یک ارکستر، خود، کار صعبیست. باید بر شانهی این ارکستر زد و گفت دمتان گرم. و جای خوشحالیست که بشنویم گروهی متشکل از انواع سازهای بادی، در اوضاع آشفتهی موسیقی در ایران، گیریم با موسیقی پاپیولارِ دهه شصت و هفتادِ غرب کنسرتی تدارک دیدهاند؛ آن هم با نوازندگانی با میانگین سنی پایین و یک اجرای تماشاگرپسند صمیمی و بی شیله پیله که تکلیفش با خودش مشخص است.
سطح نوازندگی و اجرا در طول سالهای گذشته تفاوتی نکرده اما به لحاظ شخصیت، ارکستر به ثباتی رسیده است. تاجاییکه اگر یک قطعهی پاپ به این ارکستر بدهیم، میتوانیم حدس بزنیم که آن قطعه را چگونه خواهیم شنید. (مانند واریاسیونِ ترانهی شکار آهو در همین اجرا). به نظر میرسد این ارکستر چیزی بیش از این نمیخواهد و از کار خود راضیست.
نیمهی خالی: مهمترین مساله، تجدید نظرِ این ارکستر دربارهی خود است (اگر ارادهای برای آن وجود داشته باشد) که ماحصل آن، چنین تغییراتی میتواند باشد:
– صدای ارکستر، دیگر دائماً روی سرِ شنونده نخواهد بود و پویایی بیشتری خواهد داشت (آیا ارکستری با یک لشکر سازِ نعرهزن مسألهای مهمتر از این هم دارد؟)
– دربارهی رپرتوار باید تجدید نظر اساسی صورت گیرد؛ نه اجرایِ واگنر و اشتراوس، دست کم ارکستر به سمتِ شعارِ خود، بهترینهای جز و لاتین، حرکت کند.
– از پرکاشن و درامز و گیتار بیس، فکر شدهتر و با نگرش حداقلی استفاده شود.
– موضوعاتِ غیر از موسیقی از اجراها حذف شود: پخش کلیپ (مانند کلیپ نوستالژیهای دهه شصت در میانهی همین اجرا) یا رقص نور و مانند اینها.
باری؛ حیف است که چنین ارکستری با نوازندههای مستعدش، با سابقه و اعتبارش، قدر خود را اینقدر نازل بداند که اجرای خود را آشفته بازاری کند که در آن مهم نباشد بیش از نصف تماشاگران در حال فیلمبرداری باشند یا یک تماشاگر از بالکنِ تالار وحدت، رویِ سن، رقص لیزر برپا کند یا بعد از هر تشویق، یکی صدای قورباغه دربیاورد. چنین فضایی ماحصلِ نوع نگاهِ این ارکستر به خود و کارش است. از همین آبشخور است که ۲۲ قطعه برای یک اجرا پشت هم ردیف میشوند و بی هیچ اطلاعاتی در موردشان (مهمتر از همه نام آهنگساز) صرفاً به نام قطعات بسنده میشود و از بین همان نامها هم سه مورد اشتباه نوشته میشود. مانند
“Black Orpheus” که “Black Or Pheus” نوشته شده است.
به هر روی، آنچه از این برنامه برمیآمد این بود که به ظاهر این ارکستر، تداوم فعالیت و کسب جوایز و خوشگذراندن را غنیمتی میداند و به دلخواهِ خود رسیده است. زنده باد.
۱ نظر