موسیقیدانان زرند

شهرستان زرندیه از توابع استان مرکزی با مرکزیت شهر مامونیه دومین شهرستان بزرگ استان مرکزی از نظر وسعت است. (شهر مامونیه مرکز شهرستان زرندیه در فاصله ۸۰ کیلومتری تهران، ۴۰ کیلومتری شهر پرند و ۳۰ کیلومتری ساوه قرار دارد. در این شهرستان هنرمندانی متولد شده اند که عموما با یکدیگر نسبت فامیلی دارند و امروز جزو اهالی نام آشنای جامعه هنری ایران هستند.

دوره پهلوی اول
آقا حسین تعزیه خوان معروف به ملا حسین اهل روستای پیک زینب خوان بوده و صدای زیر یا چپ خوان دوازده اثر به سال ۱۲۸۴ با نی نایب اسدالله و کمانچه صفدر خان از ایشان باقی است.

قاسم خان مبصری که فرزند حاج علی مبصری کارمند عالی رتبه وزارت امور خارجه که شاگرد درویش خان (و تار ایشان دست نگارنده است).

دوره پهلوی دوم
محمد مبصری که کارمند تلگراف خانه بوده همسر مرحوم فرخ لقا موحد نوازنده ویولن شاگرد حسین خان یاحقی که در جوانی ۱۳۲۸ فوت می کند.

محمود فرهمند سازنده و نوازنده تار عضو گروه شیدا به سرپرستی محمدرضا لطفی آثار بسیاری از ایشان موجود است.

فرهاد موسوی زاده نوازنده و مدرس تار در حال حاضر مقیم آمریکا اهل روستای پیک است.

بعد از انقلاب ۱۳۵۷
غلامرضا میرهاشم اهل روستای صدرآباد، سازنده سه تار و شاگرد کمالیان و نوازنده سه تار است. وی چند سالی عضو هئیت مدیره کانون سازندگان ساز بود.

رضا موسوی زاده نوازنده تار و مدرس جزو معدود نوازندگانی است که از سه استاد برجسته دست خط دارد (محمدرضا لطفی، داریوش طلایی و داریوش پیرنیاکان). وی سرپرست گروه فاخته است.

غلامرضا تنها ساکن زاویه نوازنده سنتور است او یکی از نفیس ترین سنتور های کشور را در دست دارد.

احمد میرهاشمی نوازنده و مدرس کمانچه است که مدتها در حفظ و اشاعه موسیقی تدریس کرده و کنسرت هایی در خارج از کشور نیز داشته و یک دوره داور جشنواره استان مرکزی بوده است.

آموزش موسیقی در زرند
در سال ۱۳۸۵ حرکت جدید برای موسیقی زرند به پیشنهاد نگارنده شکل گرفت و سی و پنج نفر هنرجو آغاز به کار کردند که متاسفانه با عدم حمایت مالی از طرف اداره ارشاد روبرو شده و متوقف شد. از آن جمع آقای تبرایی خودش کار را ادامه و نزد استادان تعلیم یافت و امروز یکی از نوازندگان خوب و ممتاز از زندیه است.

تبرزین درویش خان در زرند
غلامحسین درویش (درویش خان) به شاگردانش که دوره ابتدایی متوسط و عالی را طی می کردند به ترتیب تبرزین از جنس برنز، نقره و طلا می داد اما به دلیل کوچک بودن (که گاهی گوشه عبا یا گوشه یقه کت قرار می گرفته) به مرور زمان تنها دو عدد از آنها باقی مانده است، یکی نزد نگارنده و از جنس طلا و دیگری نزد فرزند مرتضی نی داوود است.