توماس بیچام در ۸۱ سالگی در اثر سکته قلبی در آپارتمانش در لندن درگذشت! او ۲ روز بعد در قبرستان بروکوود در سِری خاک سپرده شد. به خاطر تغییراتی در بروکوود، باقیمانده جسدش در سال ۱۹۹۱ پس از نبش قبر در حیاط کلیسای سن پترز در لیمپسفیلد در سِری به خاک سپرده شد. آرامگاه او حدودا ۱۰ متر با آرمگاه فردریک دلیوسِ آهنگ ساز فاصله دارد. پس از سر توماس پسر بزرگش آدریان ولز بیچام بارونت شد.
بیچام ۳ بار ازدواج کرد. او در سال ۱۹۰۳ با یوتیکا سلستینا ولز (Utica Celestina Welles)، دختر دکتر چارلز اس ولز متولد نیویورک و اِلا سلست (Ella Celeste) (نام خانوادگی پدری: مایلز) ازدواج کرد. الا از نوادگان توماس ولزِ فرماندار بود. بیچام و همسرش صاحب دو پسر به نام های آدریان متولد ۱۹۰۴ و توماس متولد ۱۹۰۹ شدند. بیچام پس از تولد پسر دومش، کم کم از زیر زندگی مشترک خود شانه خالی کرد.
او به عنوان یکی از خوانده های یکی از جنجالی ترین پرونده های طلاق در سال ۱۹۱۱ به دادگاه احضار شد. در آن زمان او با همسر و خانواده اش زندگی نمی کرد.
بیچام در ۱۹۰۹ یا اوایل ۱۹۱۰ رابطه اش را با مود آلیس (معروف به اِمرالد)، لِیدی کنارد آغاز کرد. هرچند آن ها هیچ گاه با یکدیگر زندگی نکردند و بیچام نیز رابطه های دیگری داشت، اما امرالد تا قبل از ازدواج مجدد بیچام در سال ۱۹۴۳ با او در ارتباط بود. امرالد عاشق بیچام بود اما احساسات بیچام نسبت به او ملایم تر بودند. در سال ۱۹۴۳، با شنیدن خبر طلاق بیچام از یوتیکا (نه از خود بیچام) و ازدواجش با بتی هامبی دنیا بر سر امرالد خراب شد.
بیچام در دهه های ۲۰ و ۳۰ نیز نیز با دورا لابت (Dora Labbette)، سوپرانویی که به لیزا پرلی نیز معروف بود رابطه داشت که حاصل آن پسری به نام پائول استرانگ بود.
بیچام در سال ۱۹۴۳ با بتی هامبی که پیانیست کنسرت و ۲۹ سال از خودش جوانتر بود ازدواج کرد. این زوج بسیار به یکدیگر علاقه داشتند تا اینکه در سال ۱۹۵۸ مرگ بتی آن ها را از هم جدا ساخت. بیچام در سال ۱۹۵۹، دو سال قبل از مرگش، با منشی قبلیش شرلی هادسون که از سال ۱۹۵۰ در بخش اداری ارکستر فیلارمونیک سلطنتی کار می کرد ازدواج کرد.
اولین آهنگسازی که بیچام آهنگ هایش را مرتب می نواخت هندل بود. ورژن های هندلِ بیچام «استادان، فضل فروشان و معلم های خشک» (professors, pedants, pedagogues) را نادیده می گرفت. بیچام در ویرایش آهنگ های هندل از روش مندلسون و موزار پیروی می کرد. در زمانی که اپراهای هندل به ندرت شناخته شده بودند، بیچام آن قدر خوب با آن ها آشنایی داشت که توانست ۳ باله، ۲ سوئیت دیگر و یک کنسرتو پیانو تنظیم کند که از جمله آن ها می توان به این موارد اشاره کرد: Admeto, Alcina, Ariodante, Clori Tirsi e Fileno, Lotario, Il Parnasso in Festa, Il Pastor Fido, Radamisto, Rinaldo, Rodrigo, Serse, Teseo . The Triumph of Time and Truth
بیچام در نواختن هایدن نیز از اصیل بودن بسیار فاصله داشت؛ او متن های غیرعلمی قرن نوزده را به کار می برد و از استفاده از هارپسیکورد و جمله بندی رمانتیک موسیقی خودداری می کرد. او ۱۲ سمفونی «لندن» را ضبط کرد اما در کنسرت ها، شماره های ۹۳، ۹۷، ۹۹، ۱۰۰ و ۱۰۱ را می نواخت. بیچام «فصل ها» را مرتبا می نواخت و آن ها را در سال ۱۹۶۵ با EMI ضبط کرد. او در سال ۱۹۴۴، The Creation را به رپرتوارش افزود.
۱ نظر