گفتگوی هارمونیکفصلنامه موسیقی ماهور با مدیر مسؤولی «سید محمد موسوی» و با هیات تحریریهای شامل ساسان فاطمی، سید محمد موسوی، بابک خضرایی، آرش محافظ و سعید کرد مافی بیست ساله شد. فصلنامهی ماهور، در میان تمام نشریاتی که در زمینه موسیقی شناسی به زبان فارسی تا کنون به انتشار رسیده است از جایگاه ممتازی برخوردار است و بیست سال مداومت در انتشار فصلنامه ای که مخاطبین بسیار محدودی و معدودی دارد، نیازمند توان و انرژی دوچندان است.
فصلنامهی موسیقی ماهور با وجود اینکه جزو مجلات مجلات علمی پژوهشی ایران محسوب نمی شود ولی استانداردهای این مجلات را به خوبی رعایت کرده است و از نظر علمی ارزشی همسان با چنین مجلاتی دارد. هیات تحریریه این فصلنامهی شامل چند موسیقی شناس است که آثار متعددی به صورت تالیف و ترجمه در همین فصلنامه به انتشار رسانده اند.
در سرمقالهی این شماره آمده است: «در تمام مدتِ این بیست سال، فصلنامه یک بار راهوروش خود را تغییر داد و پس از آن، بدون تغییرِ روشِ بنیادی، راه خود را با ثبات قدم تا به امروز پی گرفت. هدف این بود که، بهدور از وقایعنگاری موسیقی روز و دنبالکردنِ فعالیتهای موسیقایی و رد پای هنرمندانِ موسیقی، در جهتِ ایجادِ یک بدنهی استوار و قابلاتکا از ادبیاتِ موسیقیشناسی به زبان فارسی گام برداشته شود.
لازمهی تأمینِ استحکامِ این ادبیاتْ تعیین و تدقیق چارچوبها و وفاداری به آنها بود. گزافگویی نیست اگر ادعا کنیم که برای نخستین بار در تاریخ مجلاتِ موسیقی کشور، فصلنامهی موسیقی ماهور تنها مجلهای است که خود را مقید به موضوعاتی مشخص کرده است: موسیقی ایران و فرهنگهای همجوار، از یک سو، و مفاهیمِ بنیادی و نظری موسیقیشناسی با تأکید بر مباحثِ موردعلاقهی قومموسیقیشناسی، از سوی دیگر. بعدها، جهت تأمین خوراکِ نظری برای حوزهی نوپای نقدِ موسیقی در ایران و ارائهی نمونههای تاریخی از این رشته، در بخشِ «نقد و بررسی»، مباحث موسیقیشناسی غربی مرتبط با مبحثِ نقد ــ متمرکز بر زیباشناسی، بیانگری موسیقی، معناشناسی موسیقی و موارد مشابهِ دیگر ــ بهعلاوهی نمونههای نقدِ ژورنالیستی و غیرژورنالیستی غربی، از قرن نوزدهم تا امروز ــ همهوهمه الگوهایی کلاسیک برای آموختنِ نقدِ موسیقی که بیتردید تنها میتوانستند غربی باشند ــ به چارچوبِ قبلاًتعیینشدهی موضوعات اضافه شدند.
در تمام این موارد، از مطالعاتِ موسیقی ایران و فرهنگهای همجوار گرفته تا مفاهیم بنیادین و مباحث نقد، تمرکزِ اصلی بر موسیقیهای جدی و غیرتجاری (موسیقیهای کلاسیک و مردمی) بوده است؛ هرچند تحقیقاتِ دانشورانه و علمی دربارهی موسیقیهای مردمپسند نیز به غنای مطالبِ فصلنامه افزودهاند.»
۱ نظر