یادداشت بهاری…

نوروز آمد
نوروز، این کهن‌جشنِ باشکوه که نماد جاودانگیِ فرهنگ و تمدّن ایرانی است، هنگامی‌که نخستین پرتوهای خورشید بهاری را بر فراز کوه‌های سرزمین‌مان می‌تاباند، گویی تاریخ چند هزارساله‌ی ایران با تمام عظمت و شکوه‌اَش در برابر چشمان ما زنده می‌شود. نوروز، تنها یک جشن نیست؛ بلکه تجلّی روح یک ملّت است؛ ملّتی که با وجود تمام فراز و نشیب‌های تاریخ، هم‌واره مقاومت کرده، استوار و سربلند ایستاده است.

بهار، این فصلِ نو شدن، با خودش پیام امید و زندگی را به همراه می‌آورد. درختان کهن‌سال، با شکوفه‌های سفید و صورتی‌شان، مانند پرچم‌های پیروزی برافراشته می‌شوند و رودها، با آواز خروشان خود، سرود آزادی، مقاومت و روندگی را زمزمه می‌کنند. این فصل، یادآور آن است که ایران، این سرزمین تابان، همیشه زنده و پویا خواهد ماند.

سفره‌ی هفت‌سین، این نمادِ زیبای نوروزی، تنها یک چیدمان ساده نیست؛ بلکه آیینه‌ای است از فرهنگ غنی و عمیق ما ایرانیان. هر یک از سین‌های آن، رازی از تاریخ و تمدّن‌مان را در خود دارد. سیب، نماد سلامتی و تندرستی؛ سبزه نشانه‌ی زندگی و جاودانگی؛ و سمنو، یادآور زحمت و تلاش مردمان این خاک است. این سفره، تنها برای خانواده‌ها نیست؛ بلکه برای تمام مردمان این خاکِ زَرخیز است، ملّتی که با هم‌بستگی و اتحّاد، هم‌واره در برابر دشواری‌ها ایستاده است.

نوروز، جشن ملّی ما، تنها به ایران محدود نمی‌شود. از آسیای میانه تا قفقاز، از آناتولی تا بین‌النهرین، میلیون‌ها تَن این جشن را گرامی می‌دارند. این گستردگی، نشان‌دهنده‌ی نفوذ و تأثیر فرهنگ ایرانی در بین جهانیان است. فرهنگ‌هایی که ریشه در کهن‌تمدّن ما دارند، امروز با نوروز، هویت و اصالت خود را جشن می‌گیرند.

بهار، آغاز شکوفایی است و نوروز، نمادِ تولّد دوباره. این جشن به ما یادآوری می‌کند که ایران، این سرزمینِ مقدّس و پاک، چون کو‌ه‌هایش استوار، چون رودهایش رونده، چون سَروهایش آزاده، همیشه زنده و پویا خواهد بود.

شوربختانه، حکومت در راستای سیاست‌های فرهنگی‌هنری‌اَش برای اهالی هنر به‌ویژه موسیقی ناکام مانده و به‌جای فراهم نمودن سبزبهاری در این حوزه به ماندگاری همان زمستان بسنده کرده است! جشنواره‌های حکومتی هم‌چنان با همان روال گذشته برگزار می‌شوند و استقبال از آن‌ها نیز تقریباً به همان شکل گذشته است.

شاید تنها خبر خوشحال‌کننده انتشار اخبارِ برگزاری جشنواره‌های خصوصی باشد. این جشنواره‌ها می‌توانند به‌عنوان فرصتی برای تقویت هنر و فرهنگ ملّی ما عمل کنند. بدون حمایتِ دولت تنها با تکیه بر خلاقیت و ابتکار شخصیِ هنرمندان‌اَش؛ برگزاری این جشنواره‌های خصوصی با تلاشِ شخصیِ هنرمندان می‌تواند فضایی نو و پویا برای نمایش توان‌مندی‌های فرهنگی‌هنری کشورمان فراهم کنند. این اتفاق نه تنها به رشد و شکوفایی هنر ایرانی کمک می‌کند، بلکه می‌تواند به‌عنوان ابزاری قدرتمند در معرفی فرهنگ غنی و اصیل ایران به جهانیان نیز عمل کند.

بیاییم در این نوروز، با یادآوری ارزش‌های ملّی و فرهنگی‌مان، هم‌بستگی و اتحّاد خود را بیش از پیش تقویت کنیم. بیاییم به پاس‌داشت تاریخ و تمدّن خود، آینده‌ای روشن برای میهن مِهین‌مان بسازیم. امید که نوروز، روزِ نو شدن و پوست‌اندازی دوباره‌ی طبیعت، پوست‌اندازی اندیشه‌های خُشک و زایش اندیشه‌های نو باشد. این روزِ نو شدن بر ایرانیان و جهانیان خجسته باد!