امروزه نام هایی مانند آنتونیو استرادیواری، جوزپه گورانری و نیکولو آماتی در سراسر دنیا برای ویولنیست ها احترام می آورد، اینان شاید بزرگترین ویولن سازان تاریخ بوده اند. برخی از اعضای خانواده، وابسته ها یا دنباله رو های این سه شخص شهرتی قابل مقایسه اما کمتر از آنها بدست آورده اند. این سه ویولن ساز در دوره ای که دوره طلایی ویولن سازی بود زندگی می کردند یعنی حدود سال ۱۵۵۰ تا ۱۷۵۰ در شهر کرمونای ایتالیا که به خصوص به مرکز تولید مشهور بود.
تری بورمان (Terry Borman) ویولن ساز معاصر که سازهای کرمونایی را به کمک برند استول (Berend Stoel)، رادیولوژیست، در مرکز پزشکی دانشگاه لیدن در هلند آنالیز کرده است معتقد است که مطالعه فریتز کاملا قابل اعتماد است.
او تذکر می دهد که «نگرانی هایی درباره یک سری جزئیات وجود دارد، به خصوص اندازه نمونه، زمانی که باید صرف شود تا چگونگی بهینه نواختن هر سازی را «فراگرفت» و توانایی قضاوت پروژکشن در چنین فضای کوچکی». از نظر استول این یافته ها «شوکه کننده نیستند».
بورمان همچنین معتقد است که، این که دیگر مثل گذشته فکر نمی کنیم که، سازهای کرمونایی قدیمی استثنایی هستند به این معنی نیست که دانشمندانی که به آنالیز این سازها پرداخته اند وقت خود را تلف کرده اند. بورمان در ادامه می گوید که اگر مطالعات آنها راهکاری آسان و مستقیم را برای رمز گشایی از ویولن عالی و کامل بدست نداده است، «از ارزش کار آنها در زمینه های پژوهشی خاص نیز نمی کاهد.»
پژوهشگر دیگری درباره شک بزرگتری نسبت به یافته های فریتز و همیکارانش سخن می گوید. جوزف نگیوری (Joseph Nagyvary)، پژوهشگری که در دانشگاه ای ان ام تگزاس، به بررسی استرادها و سازهای مشابه پرداخته است در ایمیلی نظر خود را اینگونه بیان کرد که «آنها خود را در برابر این اتهام قرار دادند که بهترین های ویولن های جدید را انتخاب کرده اند و آنها را با سه ویولن آنتیک که نگهداری خوبی از آنها نشده و در شرایط خوبی نبود مقایسه کردند».
نگیوری – که اکنون بهترین ویولن های کرمونایی را بازتولید می کند – می گوید که طی «بررسی هایم این شانس را داشتم که بیش از ۱۰۰ استراد به جای مانده از ۶۰۰ استراد موجود را ببینم و بررسی کنم و به این نتیجه رسیدم که کیفیت آنها از عالی تا خیلی بد در نوسان بود و بسیاری از آنها نیز متوسط بودند.» اجرای تونال آنها «معمولا نشان دهنده اوضاع تعمیر آنهاست» که اغلب نیز ضعیف است یا نشان دهنده ترمیم ها یا بازسازی های نا مناسب است.
نگیوری در ادامه توضیح می دهد که «شهرت افسانه ای [استرادیواریوس و گوارنری] به خاطر عالی بودن بیست درصد ویولن های آنهاست. من حدس می زنم که سه ویولن کرمونایی استفاده شده در این پژوهش متعلق به نیمه پایینی تولیدات سازنده های برجسته شان هستند.»
نگیوری همچنین معتقد است که بهترین ویولن های مدرن به این دلیل بهترین هستند که ما به درک بهتری از شیوه کار استادان کرمونایی پی برده ایم. «آنالیز مواد که از سال ۱۹۷۵ در آزمایشگاه من و در چندین آزمایشگاه دیگر صورت گرفته است بسیاری از سازنده ها را متقاعد کرده است که آنها چوب را در محلول های مواد معدنی مانند بوراکس غوطه ور می کردند. این کار باعث می شود که وزن ویولن کمتر شود، صدا خالص تر گردد و پروژکشن نیز بهبود یابد. رنسانس بزرگ ویولن سازی را می توان مستقیم با یافته های علمی هم پیوند دانست».
امروز «صدها ویولن ساز وجود دارند که ویولن های خیلی خوبی می سازند که از ویولن های متوسط استرادیواری هم بهترند. اما با این وجود، ویولونیست ها باز هم همیشه رمزآلودگی ویولن های قدیمی را ترجیح می دهند.»
منابع
خیلی خوب است که با استناد به علم پرده از اسرار و ابهامات اعصار گذشته بر میداریم.اما در بعضی موارد افرادی که در زمینه ی ویولنهای انتیک تحقیقات ارائه می دهند اینکار را فقط برای تخریب وجهه ی سازهای استراد یا….و به نفع یک maker یا کارگاه تولیدی دیگر انجام می دهند/در وبسایت ها و ارشیوهای بسیاری از حراجی و مدارس ویولن سازی امریکا برمیدارند یک ویولن استراد رگلاز نشده با سیم کیفیت پایین متال را (که عموما هم دکر نمی کنند این ساز مربوط به دوران طلایی هست یا اصلا استراد چه سالی هست) با بهترین ساز تولیدی خودشان مقایسه می کنند و سمپلهای صوتی را به عنوان تبلیغ استفاده می کنند و می گویند ببینید ساز ما بهتر بود!
ray chen نوازنده ی ویولن در یکی از سری ویدیو هایش مربوط به جوکها و شوخی های مربوط به ویولن و موسیقی کلاسیک مثلا به یک فروشنده ویولن مراجعه کرده که ان شخص یک جعبه کارتون مقوایی روی سر ray chen قرار می دهد بعد به وی یک ویولن silence میدهد و chen بعد از کمی نواختن از زیر کارتون می گوید definitely strad!!! اخیرا مد شده عده ی زیادی برای فروش سازهایشان این ازمایش هوشمندانه را روی نوازندگان پیاده می کنند.
محمد جان سلام
این تحقیقات علمی است و هیچ تعصب و کدورتی در کار نبوده است که کار سازندگان بزرگ ویلن را بی ارزش کنند