کامیار عباسیاولین حضور حرفه ای
اولین حضور حرفه ای او در سن سیزده سالگی در فستیوال سالیانه جز در یکی از شهرهای فرانسه بود. در آن سال کلارک تری (Clark Terry) نوازنده ترومپت نیاز به همکاری یک
نوازنده پیانو داشت. پتروسیانی در این باره گفته است:
“برای نوازندگی پیانو مرا معرفی کردند، وقتی نزد کلارک رفتم، او فکر کرد من کودکی بیش نیستم که تنها برای شوخی با او مرا آنجا فرستادند. او با حالت تمسخر سازش را برداشت و
شروع به نواختن کرد، من نیز گفتم؛ بیا بلوز بنوازیم، پس از اینکه یک دقیقه نواختم او مرا در آغوش کشید.”
هر چند پتروسیانی قادر نبود به تنهایی برای اجراها به روی صحنه برود، اما انگشتان بلند و بسیار قوی داشت. زمانی که به سفر می رفت وسیله ای را که خانواده اش برای او ساخته
بودند، به همراه می برد و به پایش وصل می کرد تا بتواند با پدال های ساز کار کند.
پتروسیانی در کلیه فستیوال های موسیقی فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی شرکت می جست. در سن ۱۶ سالگی به پاریس نقل مکان کرد و در سال ۱۹۸۰ اولین آلبوم خود را با عنوان
“Flash” با همکاری برادرش لوئیس منتشر نمود. در آن زمان او به عنوان یک ستاره، تور کنسرتی برای اجرای دوئت با نوازنده ساکسفون آلتو، لی کونیتز (Lee Konitz)، در کشور
فرانسه برگزار نمود.
در آن زمان پاریس مقر چهره های جوان و برجسته موسیقی جز بود. پتروسیانی از جوی که بر جوانان شهر حاکم شده بود، چندان راضی نبود و در سن ۱۸ سالگی در حالیکه حتی برای
پرداخت هزینه بلیط هواپیما پول کافی نداشت پاریس را یه قصد نیویورک ترک کرد.
هنگامی که از کار در نیویورک پول کافی بدست آورد، به کالیفرنیا رفت و در آنجا با همسر مکزیکی اش ارلیندا (Erlinda) ملاقات کرد. در همان جا بود که با چارلز لوید (Charles
Lloyd) نوازنده ساکسفون روبرو شد که با دیدن پتروسیانی پس از پانزده سال وقفه مجددا شروع به کار می نمود.
پتروسیانی در این باره می گوید: “با یکی از دوستانم که نوازنده درام بود به منزل لوید رفتم، تا آن روز او را که مایل بود در کنارش بنوازم، نمی شناختم.”
به دنبال این آشنایی، دو نوازنده به مدت دو سال در سراسر جهان به برگزاری کنسرت های متعدد پرداختند. ماحصل حضور آنها در فستیوال جز Montreux انتشار آلبومی بود که در
سال ۱۹۸۲ جایزه Prix d’Excellence را برای آنان به ارمغان آورد.
ورود به سالن برای اجرای کنسرت
در سال ۱۹۸۳ نشریه لوس آنجلس تایمز، پتروسیانی را به عنوان بزرگترین شخصیت Jazz سال برگزید. انجمن فرهنگی دولت ایتالیا نیز او را “بهترین نوازنده جز اروپایی” معرفی کرد.
کشور فرانسه جایزه معتبر Prix Django Reinhardt را به پتروسیانی اعطا نمود. در سال ۱۹۸۴ آلبوم انفرادی “۱۰۰ Hearts” او جایزه جشنواره همتای فرانسوی گرمی یعنی
Grand Prix du Disque – Prix Boris Vian را به خود اختصاص داد.
پتروسیانی با نوازندگان برجسته بسیاری چون فردریک هوبارد (Freddie Hubbard) نوازنده ترومپت، جیم هال (Jim Hall) و جان ابرکرومبای (John Abercrombie) نوازنده
گیتار همکاری داشته است.
عشق پتروسیانی به دوک الینگتون (Duke Ellington) سالهای سال ادامه داشت و طی سالهای ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲ تک نوازی های او به شدت تحت تاثیر تکنیک های نوازندگی بیل
ایونس بود.
به نبوغ اعتقادی ندارم
او اظهار می داشت : “به نبوغ اعتقادی ندارم به نظر من تلاش و کوشش مهم ترین رمز موفقیت است. از زمان کودکی می دانستم که چه کاری را باید انجام دهم و برای آن تلاش بسیار
کردم. کارهای زیادی را به انجام رساندم، آلبوم های متعددی را منتشر کردم و با نوازندگان بسیاری همکاری نمودم. هنوز هم کارهای بسیاری برای انجام دادن پیش رو دارم، برای من
صحبت در مورد خودم و اتفاقات نه چندان خوشایندی که برایم رخ داده، کار آسانی نیست. تصمیم دارم در سن هفتاد و پنج سالگی، در بستر مرگ زندگینامه ام را به رشته تحریر در آورم.
برخی اوقات می اندیشم، کسی آن بالا هست که مرا از یک انسان عادی بودن نجات داده است.”
اما او هرگز به سن ۷۵ سالگی نرسید و در پنجم ژانویه سال ۱۹۹۹ در سن ۳۷ سالگی در شهر نیویورک بر اثر بیماری زندگی را بدرود گفت.
این مرد الگوی واقعی از مویسینهاست…
امیدوارم دیگه موزیسینهای این ممکت به دمبال گفتن من بهترینم, نباشند …