آیدین صمیمی
از سال ۱۹۴۶ به طور منظم به کار با ارکستر جز فیلارمونیک نورمن گرنز (Norman Granz) پرداخت. گرنز به زودی مدیربرنامه های فیتزجرالد شد. در این دوره تغییری اساسی در آوازخوانی
فیتزجرالد ایجاد شده بود.
او همراه با دیزی گیلسپی (Dizzy Gillespie) – نوازنده ترومپت، آهنگساز، تنظیم کننده و رهبر گروه جز بی باپ – توری برگزار کرد و سبک باپ (bop) را به عنوان بخشی از شیوه خوانندگی خود
اختیار کرد و در همین زمان بود که اصوات هیجان انگیز و بی معنای scat را به کار گرفت.
Ella Fitzgerald & Duke Ellington – Misty
انتشار ترانه های Lady Be Good، How High the Moon و Flying Home در طی سالهای ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۷ موقعیت او را به عنوان یک خواننده مهم جز تثبیت کرد. مجموعه ترانه های دوئت او
با الیس لارکینز (Ellis Larkins) نوازنده پیانو، در سال ۱۹۵۰ و همکاری مجدد آنها در سال ۱۹۵۴ بسیار موفق بود و فیتزجرالد با اجرای ترانه های جورج گرشوین (George Gershwin)، مقدمات
کار بر مجموعه Songbooks خود را آغاز کرد.
فیتزجرالد پس از حضور در فیلم Pete Kelly’s Blues در سال ۱۹۵۵، قراردادی با کمپانی Verve نورمن گرنز امضا کرد و در طی سالهای بعد به ضبط مجموعه بزرگ Songbooks پرداخت که
شامل مجموعه ترانه های کول پورتر (Cole Porter)، گرشوین، راجرز و هارت (Rodgers & Hart)، دوک الینگتون (Duke Ellington)، جانی مرسر (Johnny Mercer) و…پرداخت.
هرچند این پروژه ، به استثنای آثار الینگتون، تنها در زمینه جز نبود، اما اعتبار آن موجب ترفیع قابل ملاحظه قدر و منزلت فیتزجرالد بود. آثار فیتزجرالد با کمپانی Verve، به خصوص نسخه بسیار جالب
اجرای زنده او از ترانه Mack the Knife – که در آن الا در اوج شهرت و محبوبیت، اشعار را فراموش کرده و تمام ترانه را با اشعاری فی البداهه خوانده است- بسیار با ارزش هستند.
الا فیتزجرالد در احال اجرا به همراه لوئیس آرمسترانگ
پاپ از جمله Sunny و I Heard It Through the Grapevine پرداخت که در نهایت کاملا ناپخته و سبک به نظر میرسیدند.
اما او در سالهای بعدی فعالیتش ، با تصمیم نورمن گرنز برای ایجاد یک کمپانی جدید به نام Pablo، راه صحیح را دنبال کرد. این مسیر تازه با کنسرت سال ۱۹۷۲ در سانتا مونیکا آغاز شد که او در نقطه
اوج آن با اجرای بی نظیری از C Jam Blues به یک جدال موسیقایی و نمایشی زیبا با پنج نوازنده جز کلاسیک پرداخت.
Ella Fitzgerald & Cole Porter – Night and Day
فیتزجرالد در طی دهه ۷۰ به همراهی کنت بیسی (Count Basie)، اسکار پیترسون (Oscar Peterson) و جو پس (Joe Pass) و دیگر هنرمندان، صحنه موسیقی جز را در دست داشت. دراواخر
این دوره صدای او رو به ضعف گذاشت و در سالهای ۸۰ این ضعف ناشی از کهولت، بسیار مشخص شده بود.
ممشکلات بینایی و نارسایی قلب او را در دوره های مختلف از اجرا ناتوان میساخت اما در همین تعداد محدود و رو به کاهش برنامه هایش، فیتزجرالد همچنان سبک سرخوش و آهنگین خود را حفظ کرده بود.
الا فیتزجرالد رسما در سال ۱۹۹۴ بازنشسته شد و دو سال بعد در سن ۸۰ سالگی درگذشت.
یادش گرامی