راپسودی آبی – قسمت اول

Rhapsody in Blue قطعه ای است که در سال ۱۹۲۴ توسط جورج گرشوین (George Gershwin) برای تک نوازی پیانو و ارکستر جز نوشته شده و در آن از ترکیب عناصر

موسیقی کلاسیک با مفاهیم برگرفته از موسیقی جز به وضوح قابل مشاهده است.

از آنجائیکه گرشوین نوازنده پیانو و آهنگساز موسیقی جز بود و خود توانایی لازم برای تنظیم اثرش را نداشت، از فرد گروفه (Ferde Grofe نوازنده پیانو، آهنگساز و تنظیم کننده موسیقی آمریکایی) در

سالهای ۱۹۲۴، ۱۹۲۶ و نهایتا در سال ۱۹۴۲، سه بار برای تنظیم این قطعه برای ارکستر استفاده نمود.

قسمتی از ابتدای راپسودی آبی

قطعه فوق پس از تنظیم، برای اولین بار در کنسرتی با عنوان “تجربه ای در موسیقی مدرن” در ۱۲ فوریه ۱۹۲۴ در سالن ائولین (Aeolian Hall) نیویورک برگزار شد. این اجرا به رهبری پاول وایتمن
(Paul Whiteman) و توسط ارکستر او برگزار شد و درحالیکه نوازندگی پیانو را گرشوین عهده دار بود. نسخه ای از این اثر که در سال ۱۹۴۲ توسط Grofe برای پیانو و ارکستر سموفونی تنظیم شد،

یکی از پرآوازه ترین آثار کنسرتی آمریکا محسوب می گردد.

این قطعه به عنوان مشهورترین اثر کلاسیک گرشوین، نام او را به عنوان یکی از آهنگسازان بزرگ در تاریخ موسیقی ثبت نموده است.

تاریخچه
پس از موفقیت کنسرت جز – کلاسیک که توسط خواننده فرانسوی – کانادایی Eva Gauthier در نوامبر سال ۱۹۲۳ در سالن ائولین برگزار شد، پاول وایتمن رهبر ارکستر، تصمیم به انجام کار مهم تری

گرفت. او از گرشوین درخواست نمود تا به منظور ساختن یک کنسرتوی جز که در فوریه ۱۹۲۴ در تالار مذکور برگزار شود، با او همکاری نماید.

طرح روی جلد اولین نسخه از پارتیتور اجرای راپسودی آبی

گرشوین در آن زمان مشغول کار بر روی قطعه Sweet Little Devil بود و قرار بر این بود که این قطعه برای تاریخ ۲۱ ژانویه آماده و در نیویورک اجرا شود. پیش از آن نیز در ۷ ژانویه یک اجرای

آزمایشی در بوستون داشت و به همین دلیل وقت کافی برای ساخت قطعه ای جدید را نداشت.

قسمتی از دو تم زیبای راپسودی آبی

در سوم ژانویه همان سال برادر جرج، آیرا گرشوین (Ira Gershwin) به هنگام خواندن مطلبی با عنوان “موسیقی آمریکایی چیست؟” در روزنامه New York Tribune متوجه موضوعی شد. مطلب

راجع به کنسرت وایتمن بود که در آخرین پاراگراف آن اینگونه آورده شده بود که :

“جورج گرشوین بر روی این پیانو کنسرتوی جز مشغول به کار است و آروین برلین (Irving Berlin) در حال نوشتن شعر و ویکتور هربرت (Victor Herbert) در حال کار بر روی یک قطعه موسیقی

دیگر آمریکایی است.”

آیرا صبح روز بعد طی تلفنی به گرشوین اطلاع داد که یکی از رقبای وایتمن به نام وینسنت لوپز (Vincent Lopez) تصمیم دارد ایده برگزاری این کنسرت را برباید و به همین دلیل به هیچ وجه نباید وقت

را تلف نمود. بدین ترتیب جورج گرشوین نهایتا مجبور به ساخت این اثر شد.