زنان و موسیقی (۱۲)

سال ۱۷۰۷ الیزابت شش سونات برای ویولون و کلاوسَن و همچنین شش قطعه برای کلاوسن ساخت. شش سونات برای ویولون و کلاوسَن در دربار پادشاه اجرا شد. گزارش شده که پادشاه در انتهای مراسم این چنین می گوید:

«اعلی حضرت با دوشیزه دو لَ گِر به شیوه ای بسیار محترمانه ای صحبت کرد و پس از تحسین فراوان سونات های او، به دوشیزه الیزابت اظهار داشتند که این سونات ها شبیه هیچ چیز نیستند. بهتر از این نمی شد دوشیزه دو لَ گِر را تحسین کرد زیرا که این کلمات نشان می داد که پادشاه نه تنها از موسیقی الیزابت لذت برده بود بلکه آن را بسیار با اصالت یافته بود، امری که امروزه بسیار نادر است.»

الیزابت همچنین دو مجموعه کانتات های مقدس (cantate) فرانسوی برگرفته از متن آنتوان اودار دو ل َ مُت (Antoine Houdar de La Motte) را منتشر کرد. از این کانتات ها داستان جودیت (“Judith”، یا یودیت جز شخصیت های مقدس یهودیان) نشأت می گیرد. سباستین دو بروسار نیز نسخه خود را منتشر کرد و همان گونه که کابرینی (Cabrini) توضیح می دهد آهنگساز با تاکید بر حرکات و عمل، به جای شخصیت ها و تحول آن ها در طول نمایش، روایت را از نزدیک پیگیری می کند.

ژاکه دو لَ گِر، به نوبه خود، طبق گفته کابرینی، همراهی ساز و سمفونی را ترجیح می دهد تا فضای ملودی را برای جودیت باقی بگذارد، اگرچه متن نقش آن را به حداقل می رساند.

این واقعیت که آثار الیزابت اغلب به پادشاه لویی چهاردهم تقدیم شده است، نشان می دهد که وی در طول دوران حرفه ای خود ارتباط اش را با حلقه سلطنتی حفظ کرده است. در این بین، سه کانتات فرانسوی به پرنسِ منتخب، ماکسیمیلیِن امانوئل دو بَوییِر (Maximilien-Emmanuel de Bavière)، دوستدار بزرگ موسیقی که خود نوازنده ویولا دا گامبا (Viole de gambe) بود، نیز تقدیم شده است. الیزابت برای وی – که در سورن (Suresnes) در نزدیکی پاریس تحت حمایت پادشاه فرانسه در تبعید زندگی می کرد – آهنگ “La Musette ou les Bergers de Suresnes” را ساخت و در مقابل وی به اجرا درآمد.

آخرین اثر الیزابت یک ته دوم (“Te Deum”، سرود کُر مسیحی لاتین) است که در ماه اوت سال ۱۷۲۱ در کلیسای لوور (la chapelle du Louvre) به نشانه شکرگزاری برای بهبودی لوئی پانزدهم اجرا شد. اِورار تیتون دو تیه (Évrard Titon Du Tillet) که شاهد تحسین و احترامی بود که الیزابت از آن برخوردار بود در سال ۱۷۲۷ یک مقاله طولانی در پارنَس فرانسوی (Parnasse françois) به وی اختصاص می دهد. وی درباره او چنین می نویسد: «می توان چنین گفت که هیچ کس از هم جنسان او هرگز چنین استعدادی در آهنگسازی موسیقی و در شیوه تحسین برانگیز او در نواختن کلاوسَن و اُرگ را ندارد.»

سهم الیزابت در دنیای موسیقی

در آن زمان، بخشی از آموزش هایی که زنان می دیدند، آموزش و تمرین یک ساز موسیقی به صورت آماتور بود. از سوی دیگر، دنبال کردن حرفه ای مستقل به عنوان یک موسیقیدان امری استثنایی بود.

الیزابت ژاکه دو لَ گِر یکی از اولین زنانی در فرانسه است که اُپرا-باله (opéra-ballet) خلق کرد و به خاطر موسیقی اش برای کلاوسَن شناخته شد. الیزابت ژاکه دو لَ گِر که آثارش همچنان نوآورانه است، مانند کانتات هایش، در کنار پسر عمویش فرانسوا کوپرین (François Couperin) – که سه سال از او کوچک تر است – یکی از اولین آهنگسازان سونات در فرانسه است.