یادبودی برای لوید میلر (۲)

به گفته خودش، آن درمان‌های اولیه‌ای که والدینش برایش ترتیب داده بودند، عملاً او را کمی محدود کرده بود به چیزی جز آنکه همیشه احساس می‌کرد سرنوشتش است – یعنی جستجوی موسیقی به شکل خالص، یادگیری از کسانی که از او بهتر بودند و خلق آثاری که هنوز آفریده نشده بودند – از او به عمل نمی‌آورد.

لوید بیش از یک بار به عمد بی‌خانمان شده بود؛ زندگی در خودروی خود برایش انتخابی بود تا به عنوان نوازندهٔ سیار بتواند پرسه بزند. او به من گفت که بخشی از دلیلی که به ایران نقل مکان کرد این بود که آب و هوای آنجا گرم‌تر است و زندگی در خودرو راحت‌تر می‌شود (شغل پدر میلر در خدمت شاه نیز سهم زیادی در انتقال او داشت؛ همچنین گفته بود که یک اسقف مورمون (Mormon Bishop) به او گفته بود که در آنجا سرنوشتم را در موسیقی پیدا خواهد کرد).

در اوایل دهه ۱۹۶۰، لوید در پاریس با جف گیلسون (Jef Gilson) و هنری تکسیه (Henri Texier) موسیقی ضبط کرد؛ تنها چیزی که همزمان منتشر شد، ضبط عالی ده اینچی با عنوان «جف گیلسون سپتت همراه لوید میلر» در سال ۱۹۶۱ بود. او با تونی اسکات (Tony Scott)، رومانو موسولینی (Romano Mussolini) و بسیاری دیگر از هنرمندان به اجرا پرداخت.

هنگام تدریس در دانشگاه یوتا، او شرکت ضبط موسیقی خود به نام “East West Records” را تأسیس کرد و تمام رکوردهای کلاسیک خود را قبل از آنکه به ایران نقل مکان کند، تبدیل به «کوروش علی‌خان» شود -و تا زمان انقلاب یک برنامه تلویزیونی پربیننده میزبانی کند- منتشر نمود.

اینکه چرا و چگونه او ایران را ترک کرد، منوط به بازگویی لحظه‌ها گاه خارق‌العاده لوید بود، اما یادم می‌آید که او را از دیدن خون در خیابان‌ها و وحشت و درماندگی که از جایی که احساس می‌کرد در زندگی‌اش پذیرفته شده، راحت و به خانه‌اش فرار می‌کرد، می‌گفت.

در اوایل دهه ۱۹۸۰، لوید میلر به جرم توطئه برای انجام آتش‌سوزی شدید و توطئه برای ارتکاب کلاهبرداری بیمه در رستوران «خیبر کیچن» (Khyber Kitchen) خود و همسرش در سالت لیک سیتی و فروشگاه موسیقی «New Eastern Third World Gifts» محکوم شد. لازم به ذکر است که این موضوع پس از بازگشت لوید از گذراندن هفت سال در ایران، پس از تجربه صحبت به زبان‌های فارسی، عراقی و عربی و تلاش برای ایجاد چیزی شبیه یک مینی‌بازار در پایتخت مورمون رخ داد.

اگر شما در اوایل دهه ۱۹۸۰ حضور نداشته باشید، ممکن است ندانید که بسیاری از آمریکایی‌ها چقدر از ایرانیان – و به طور کلی مردم خاورمیانه – متنفر بودند!