محبوبه خلوتی
ایگناسی یان پدروسکی (Ignacy Jan Paderewski) پیانیست، آهنگساز لهستانی بود که علاوه بر فعالیت های هنری و موسیقایی سیاستمدار و سخنگوی جنبش استقلال طلبی لهستان بود. او در روز هجدهم نوامبر سال ۱۸۶۰ میلادی به دنیا آمد. پدروسکی یکی از موزیسن های محبوب و شناخته شده در سراسر دنیا بود. شهرت پدروسکی در دنیای موسیقی، راهگشای حضور او در دنیای دیپلماسی و رسانه بود. او در سال ۱۹۱۹، نخست وزیر و وزیر امور خارجه لهستان شد و در همال سال نیز به عنوان نماینده لهستان در کنفرانس صلح پاریس شرکت کرد.
پدروسکی در روستای کوریلیوکا در لهستان به دنیا آمد. پدرش مسئول انجام امور اداری املاک بزرگ بود. او مادرش را خیلی زود و تنها وقتی چند ماه داشت از دست داد. یکی از آشنایان دور خانواده او را بزرگ کرد. وقتی پدر پدروسکی در ارتباط با جنبش ژانویه در سال ۱۸۶۳ دستگیر و زندانی شد، خاله اش او را به فرزندی پذیرفت.
پدروسکی از همان کودکی به موسیقی علاقه نشان داد و فراگیری پیانو را به صورت خصوصی آغاز کرد. در سال ۱۸۷۲ وقتی ۱۲ سال داشت به ورشو رفت و در کنسرواتوار ورشو پذیرفته شد. پس از فارغ التحصیلی در سال ۱۸۷۸، او از دعوت شد تا در کنسرواتوار به آموزش پیانو بپردازد که او نیز از این پیشنهاد استقبال کرد. پدروسکی در سال ۱۸۸۰ با آنتونینا کورساکونا (Antonina Korsakówna) ازدواج کرد و خیلی زود صاحب پسری شد که پس از یک سال به معلولیت او پی برد. دیری نپایید که پیانیست جوان همسرش را از دست داد و تصمیم گرفت که زندگیش را وقف موسیقی کند.
در نتیجه در سال ۱۸۸۱ به برلین رفت تا نزد فریدریش کیل (Friedrich Kiel) و هاینریش اربن (Heinrich Urban) به تحصیل آهنگسازی بپردازد. او سپس در سال ۱۸۸۴ به وین رفت تحت تعلیم تئودور لشتیزکی (Theodor Leschetizky) قرار گرفت. پدروسکی نخستین اجرای موسیقی خود را در سال ۱۸۸۷ در وین تجربه کرد. او خیلی زود معروف شد و اجراهای دیگرش مانند اجرای سال ۱۸۸۹ در پاریس و اجرای سال ۱۸۹۰ در لندن نیز موفقیت های بزرگی برای او رقم زد. نوازندگی بی نظیر او هیجان و هیاهویی ایجاد کرد که حتی به ستایش افراطی از کار او انجامید. موفقیت های او در سال ۱۸۹۱ در آمریکا نیز تکرار شدند. به یک باره نام او مترادف شد با والاترین سطح ویرتوزیته در نوازندگی پیانو.
پدروسکی در سال ۱۸۹۹ با بارونس دوروزن (Baroness de Rosen) ازدواج کرد.
پدروسکی با منوئه در سل، اپوس ۱/۱۴ (Minuet in G, Op. 14/1) که بخشی از یک مجموعه شش قطعه ای است به شهرت جهانی دست یافت، هرچند این قطعات به دست فراموشی سپرده شده اند. تنها اپرای او با عنوان مانرو (Manru) برای نخستین بار در سال ۱۹۰۱ در درسدن آلمان و سپس در سال ۱۹۰۲ در خانه اپرای متروپلیتن نیویورک اجرا شد. تا به امروز، این اپرا تنها اپرای لهستانی است که در این سالن به اجرا در آمده است. او با همراهی همسر دومش، متعلقات، طوطی و پیانوی سباستین ارارد خود در سال ۱۹۰۴ با همکاری هنری کوالسکی (Henri Kowalski)، آهنگساز فرانسوی-لهستانی، در استرالیا و زلاند نو به اجرای کنسرت پرداخت.
او در روز بیست و نهم ماه جون سال ۱۹۴۱ درگذشت.
منابع
۱ نظر