محمد جواد صحافی
حاشیه…اندکی موسیقی…و باز هم حاشیه
سال ۹۴ را میتوان یکی از پر حاشیه ترین سالهای موسیقی دانست حاشیه هایی با چاشنی موسیقی، از آلبومهای نسبتا بی کیفیت و پر سروصدای هنرمندان تا کنسرتها، جریانات خانه موسیقی، ممنوع الکاری هنرمندان، حضور چهره های سرشناس هنری در شبکه های ماهواره ای و به تبع آن برخوردهای سلبی متولیان با موضوع؛ حاشیه های فراوان جشنواره موسیقی فجر و استعفای داوران از این جشنواره، موضع کاملا بی تفاوت دولت به مسئله موسیقی و خلف وعده های رئیس دولت در زمینه مساعد سازی فضای هنر در کشور را میتوان از جمله حواشی و اتفاقات سال جاری دانست که پرداختن به هریک، حدیثی مفصل است.
شاید بتوان اولین حاشیه سال را بنام حافظ ناظری و آلبوم جدیدش ثبت کرد که پس از سالها انتظار بالاخره در داخل کشور منتشر گردید و ” ناگفته ” با هزاران حرف و حدیث روانه بازار ایران شد.شهرام ناظری هیچگاه نمی دانست زمانی، فرزندش جوانش نماینده و نماد نسل وقیحی در موسیقی گردد که او در سال گذشته و در جریان مراسم یادبود مرحوم اَحمد ابراهیمی از آنها سخن گفت.
پاسخهای تند و تیز حافظ ناظری جوان به تمام منتقدان و بیان سخنانی که بسیاری از کارشناسان آن سخنان را خلاف واقع بر می شمردند باعث گردید تا چهره ای نه چندان مطلوب از فرزند شهرام ناظری بزرگ، در اذهان عمومی تداعی گردد. در این میان نباید از نقش هواداران متعصب در مسموم کردن این فضا غافل شد که با جانبداری های بیهوده اجازه اظهار نظر و نقد های اساسی از این هنرمند را سلب کردند، اگر چه همواره تعصبات و هوادارای های غلط و کورکورانه از هنرمندان ضربه بزرگی به هنر و هنرمند واقعی وارد آورده است.
البته حافظ تنها فردی نبود که مورد انتقادات بسیار قرار گرفت، همایون شَجریان فرزند استاد بزرگ موسیقی ایران نیز که در سال ۹۴ بیشتر تمرکز خود را به همکاری با برادران پور ناظری معطوف کرده بود، در کنار کنسرتهایی که با همراهی این بزرگان در در سراسر کشور برگزار کرد، آلبوم جدید خود با نام “خُداوندان اَسرار” به آهنگسازی سهراب پور ناظری را روانه بازار کرد.
آلبومی که بسیاری معتقد بودند، دارای نقاط ضعف فراوانی بود؛ از اجرای مجدّد قطعه «یاوران مستم» تا شیوه تنبور نوازی سهراب پور ناظری و استفاده از سازهای الکترونیکی و غربی در موسیقی ایرانی، اما آنچه در این میان فرزند شجریان را از فرزند ناظری جدا کرد، اخلاق حرفه ای و شیوه پاسخگویی همایون به منتقدین بود؛ وی راه خود را (درست یا غلط) ادامه داد تا به هدف خود نائل شود، همایون شجریان هیچگاه همانند حافظ در صدد پاسخ دادن به سخنان مخالفینش بر نیامد.
اما شاید بتوان شهرام ناظری را پرکارترین خواننده موسیقی ایرانی در سال ۹۴ دانست کسی که چهارمین آلبومش در عرض یکسال در اواخر اسفند ماه با نام “دِرفش کاویانی” با آهنگسازی فرید الهامی پس حدود ۱۰ سال انتظار در دو نسخه صوتی و تصویری منتشر گردید و مورد توجه بسیاری از اهالی موسیقی قرار گرفت. اگرچه فعالیت وی از لحاظ کَمّی میزان قابل توجّهی بوده و انتشار ۴ اثر در عرض یک سال پس از سپری شدن مدتی طولانی از انتشار آخرین آلبوم در سالهای گذشته بی سابقه است اما با گزیده کاری هایی که قبل ترها در ناظری سراغ داشتیم متفاوت بوده و جز «درفش کاویانی» که می توان آن را بازگشت قدرتمندانه ناظِری به روزهای اوجش تلقی کرد، آثار منتشر شده با صدای ایشان در اندازه نام بزرگ وی نبود.
۱ نظر