موسیقی پس از این قسمت، به ضرب سه – چهار وارد میشود تا شنونده را برای شنیدن صحنه ی دراماتیک ایمان آوردن جرونتیوس آماده سازد. این ایمان آوردن، یک صحنه ی پر از اشتیاق است نه یک نیایش زاهدانه! “به نظرم جرونتیوس هم کسی مثل ما بوده، نه یک انسان مقدس و یا یک کشیش. او یک گناهکار بوده. به خاطر همین من این قسمت را از آواهای کلیسایی مملو نساختم بلکه از نت هایی بسیار زمینی و سراسر شور و اشتیاق استفاده کردم”. این ها قسمت هایی از گفته های الگار به دوست خود جاگر می باشد.
گروه کر ” او را نجات بده ای خدا” را می خوانند و پس از آن ما آخرین جملات زمینی جرونتیوس را می شنویم که می گوید: “این آخرین ساعت از زندگی من است!”. تنها با یک مکث کوتاه، کشیش با صدای باس، دعای عافیت جرونتیوس را می خواند: “ای روح مسیح، از این جهان رخت بربند!”. ملودی الگار در این قسمت، منادی ایمان است و غم و اندوه. تمامی این ملودی ها در یکی از قسمت های شاهکار این قطعه در هم تنیده می شوند.
قسمت دوم
یک ملودی جدید و ظریف در فا ماژور با ضرب سه – چهار، با نرمی و شیرینی تمام ظرافت و نورانیت روح جرونتیوس پس از مرگ را به نمایش می گذارد. وقتی که روح او فریاد می زند: “من به خواب رفتم و حالا تجدید قوا می کنم” حالت تب دار مرگ وی تبدیل به سکونی آرامش بخش می گردد.
روح جرونتیوس به زودی در می یابد که در جهان دیگر تنها نیست. او صدای فرشته ای را می شنود که با رقّت قلب یک ملودی زیبا می خواند. در شعر نیومن، این فرشته یک مرد است، با این حال الگار این نقش را به یک متزوسوپرانو داده است. اولین سولوی این خواننده جادویی است و با حداقل موسیقی، حداکثر تأثیر را ایجاد می نماید. بنگرید که چگونه پنج خط ابتدایی این سولو فضا را برای شنیدن “هاله لویا” آماده می کند.
اکنون نوبت به یکی از به یادماندنی ترین متون این قطعه می رسد. جایی که روح و فرشته به گفتگو می پردازند و آواهای موسیقایی با مهارت تمام لغات گفتگو شده را ترجمه می کنند. روح اگرچه کمی اکراه دارد اما برای دانستـن وضعیت جدید خود کنجکاوی می کند. جواب فرشته قابل فهم و پرشور و نشاط است:
“تو اکنون نمی توانی چیزی بخواهی که اجازه ی خواستنش را نداری!”… دیالوگ میان آنها تبدیل به دوئتی دلنشین می شود که در آن فرشته، روح را درباره ی سرنوشتش آگاه می سازد و روح از لذت تازه یافته اش فریاد شوق سر می نهد.
۱ نظر