ویولنسل های دوره باروک با ویولنسل های امروزی از چندین نظر تفاوت داشتند. ویولنسل های امروزی دارای میله ای در انتها به عنوان تکیه گاه ساز هستند (و بخشی از صدا را از این راه به زمین منتقل می کنند)، در حالیکه ویولنسل های باروک تنها به کمک دو ساق پای نوازنده نگه داشته می شدند.
آرشه های امروزی به داخل خمیده هستند و از دست نوازنده آنها را از محل قلاب نگه می دارد، ولی خمیدگی آرشه های باروک به بیرون بود و نوازنده آرشه را از نقطه گرانیگاه آن به دست می گرفت.
هسته سیم های امروزی معمولا از جنس فلز است گرچه گاهی از ترکیبات مصنوعی ساخته می شود، ولی سیمهای باروک از جنس زه (روده حیوانات) بود که در مورد سیمهای دو و سل، این زه روکشی از مفتول تابیده شده داشت.
ویولنسل های امروزی اغلب در محل اتصال سیم ها به سیم گیر پیچهای تنظیم دقیق دارند که کوک ساز را بسیار آسان می کنند. ساز امروزی نسبت به ویولنسل باروک، کشش بیشتر در سیم ها دارد که پی آمد آن صدایی بلند تر و واضح تر با صداهای فرعی کمتر می باشد.
تکنیک های نوازندگی
وضعیت ساز نسبت به بدن نوازنده:
ویولنسل در حالت نشسته نواخته می شود. عمده ی وزن ساز بر روی میله تکیه گاه است که نوک آن روی زمین قرار می گیرد. قسمت پایینی بدنه ساز بین دو زانوی نوازنده مهار شده و بالای بدنه ساز به بخش بالایی قفسه سینه تکیه می کند.
در این حال دسته ویولنسل در بالای شانه ی چپ نوازنده و گوشی کوک سیم دو درست در مقابل گوش چپ قرار می گیرد. آرشه روی سیم ها به صورت افقی کشیده می شود. در زمانهای گذشته گاهی زنان ویولنسل نواز هنگام نواختن ساز را میان زانو ها نمی گذاشتند. یعنی بجای اینکه ساز را جلوی بدن خود بگذارند کنار بدنشان قرار می دادند و می نواختند، چراکه معتقد بودند برای خانم ها دور از نزاکت است که زانوهای خود را پیش روی جمع از هم باز کنند.
چپ دست یا راست دست بودن نوازنده تغییری در نحوه دست گرفتن ساز و استفاده از آن ایجاد نمی کند.
بسیار به ندرت پیش می آید که نوازنده ای ویولنسل را در وضعیتی قرینه بنوازد: چنین شرایطی معمولاً به دلیل ناتوانی فیزیکی یک دست یا بازوی آن نوازنده که اجرای تکنیک های مورد نیاز را بوسیله آن سمت ناتوان بدن ناممکن می سازد، پیش می آید.
در چنین شرایطی نوازنده باید تصمیم بگیرد که قصد دارد تنظیمات اجزاء ویولنسل را هم معکوس کند یا نه. در صورت اراده به تغییر تنظیمات ساز، باید موقعیت سیم ها، bass bar، soundpost، فرم گریف و همچنین تراش خرک وارونه شوند.
تکنیک های دست چپ:
موقعیت انگشتان دست چپ در طول سیمها، معین کننده زیر و بمی نت خروجی است. پیامد فشار انگشت روی سیم در نزدیکی خرک ایجاد صدای زیرتر است، چراکه با نزدیک شدن محل انگشت گذاری به خرک، طول بخش بسامد کننده ی سیم کم می شود.
ترجمه ای سرسری انجام شده است.