گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

مشکل بزرگی که در سالهای اخیر در فضای مجازی به چشم می خورد، توهین به موسیقی دانهایی است که در فضای مجازی فعال هستند. بسیار دیده ایم و شنیده ایم که نوازنده، آهنگساز، رهبر ارکستر و… پُستی در فیس بوک و یا اینستاگرام می گذارد و برخی از افراد (و حتی اهالی هنر!) به جای تبریک و تشویق، شروع به فحاشی و توهین می کنند.

البته دیدگاه این دوستان و عزیزان قطعا نقد و انتقاد است و اعتقاد دارند که باید نظر شخصی را گفت، ولی شاید روش و راه صحیح را نمی دانند و به جای نگارش یک متن نقادانه، بیشتر به اهانت می پردازند!

در عالم هنر ما حق داریم که سبک و شیوه و رویه یک هنرمندی را نپسندیم، ولی مضمون این به هیچ عنوان رد و سرکوب آن هنرمند نیست و قطعا نباید چنین باشد. به صرف اینکه من نوازندگی، خوانندگی و اجرای یک نفر را دوست ندارم، با هیچ منطفی حق توهین به آن شخص را ندارم.

دوست عزیز، مگر در ایران چقدر به هنر موسیقی بها داده می شود که خود اهالی موسیقی هم تیشه به ریشه هم می زنند!؟ رد کردن، توهین، فحاشی و…. به هیچ عنوان نقد محسوب نمی شود!

شما که دل پُری از نوازندگی یک نفر دارید، یا از آهنگسازی یک نفر متنفر هستی، یا توانائی رهبری یک رهبر ارکستر را زیر سوال میبری و….. چرا زحمت به خود نمی دهید تا کمی مطالعه کنید و نقدی علمی بر کار هنری آن شخص بنویسید!؟ هیچ فکر نمی کنید که اهانت های شما فقط روح آن شخص و حتی خوانندگان آن متن را آزرده می کند و هیچ کمکی به تصحیح و تغییر رویه آن شخص نمی دهد و فقط و فقط فضای مجازی را آلوده می کند!؟

مگر اینکه قصد شما هم همین باشد، که در اینصورت دیگر حرفی برای گفتن باقی نمی ماند!

آنچه از نقد در نظر اول به ذهن متبادر می شود، ایراد و اشکال گرفتن از یک کار یا اثر علمی و هنری است، اما در واقع نقد نه ایراد و خرده گیری است نه اشکال تراشی، بلکه علم ارزیابی و سنجش میزان اعتبار علمی و هنری یک اثر است که مانند سایر رشته‌های علمی، قواعد و اصول خاص خود را دارد که به آن «روش‌شناسی نقد » گفته می‌شود.

به قول یونگ: تا چیزی را نپذیریم، نمی توانیم آن را تغییر دهیم.


هنرمند آگاه و باهوش مطمئنا نقدهای سالم و بجا را می شنود و به آن فکر می کند، اما اگر به جای نقد علمی، توهین بشنود، هیچ تاثیر مثبتی از متن نوشته شده دریافت نخواهد کرد. چرا به جای اینکه راه نقد علمی و صحیح را طی کنیم، بر اساس احساسات و تصمیم لحظه ای متنی نیش دار می نویسیم!؟
خشم احساسی است که باعث میشود زبانتان سریعتر از فکرتان کار کند. از طرفی بسیاری از افراد تصور می کنند که توهین کردن برابر است با اعتماد به نفس داشتن و جرات داشتن!

از آنجا که ما شرقی ها و بخصوص ایرانی ها، مشکل شرم حضور و چشم در چشم شدن داریم، گویا با باز شدن فضای مجازی و رو در رو نشدن با اشخاص، به راحتی خودِ شخصیتمان را نشان می دهیم و در واقع شخصیت اصلی خودمان را به نمایش می گذاریم!


اهالی عزیز موسیقی:


بیائید تا با هم مهربان باشیم، کلام خودمان را کنترل کنیم، به یکدیگر کمک کنیم تا بیشتر پیشرفت کنیم، با سعه صدر به محیط موسیقی اطرافمان بنگریم، نابودی و تحقیر همکاران ما دردی از جامعه دوا نمی کند، با هر کلام منفی اول روح خودمان را سیاه می کنیم و بعد مخاطب مان را.

ما اهالی موسیقی تنهائیم و یار و یاور و حمایت ویژه ای (بر خلاف کشورهای مترقی که هنرمندان مورد حمایت و تعامل با دولت هستند) نداریم، پس تیشه را به ریشه خودمان نزنیم.

نوشتن یک کلام و جمله پر مهر کار سختی نیست. حتی اگر ابراز سلیقه هم میکنید، ابتدا نیمه پُر یک اثر هنری ببینید و بعد نظر منفی دهید.

بیایید تمرین کنیم و روی خودمان کار کنیم تا از پیشرفت همکارانمان خوشحال شویم. یا حداقل اینکه سکوت کرده و به آرامی از کنار آنها عبور کنیم.

به قول ژُرژ هربرت:

یا درست حرف بزن یا عاقلانه سکوت کن.

امیر اسلامی

امیر اسلامی

۱ نظر

  • انچه که شما نامش تیشه گذاشتین بزرگان موسیقی ما نقد نامیدند،ونقد ها سازنده بود کسی در توهم نبود،همه هنر بود تلاش،نقد ها که رفت و هنر عامه پسند امد استاد ها تهی از هنر،امدند،موسیقی اگر منتقد نداشته باشد می شود همین وضع موجود!!!هرکسی میخواهد لباس مرحوم لطفی بپوشد سرتا پا سفید ،موی بلند وریش،…دریغ از یک ذره هنر….همه می خواهند استاد شجریان شوند…فکر نمیکنم در دوره ای که موسیقی سنتی ما در دست ثروتمندان،شهرت پرستان افتاده سکوت حتی نقد،ملایم،اثری داشته باشد،گاه تندروی در چهار چوب قانون نقد، برخی را سرجای خود نشانده،تا با سوادان موسیقی به میدان ایند.

بیشتر بحث شده است